«Ο Διαμαντίδης παραμένει ο αγαπημένος μου παίκτης. Ο Σπανούλης είναι σπουδαίος, είχα την τύχη να τον αντιμετωπίσω και είμαι περήφανος. Είχαν και οι δύο τεράστιες καριέρες. Όμως εκτιμώ τον Διαμαντίδη περισσότερο για την ταπεινότητά του. Ποτέ δεν ξεχώριζε έξω από το γήπεδο, αλλά μέσα σε αυτό ήταν πρωταγωνιστής. Προσπαθώ να γίνω σαν κι εκείνον, αλλά με τον δικό μου τρόπο.
Όταν έπαιξα με την Εφές στο Final Four πριν τέσσερα χρόνια πίστευα πως θα ήταν το τελευταίο μου. Δεν κάνω πλάνα για το μέλλον μου, ούτε καν για το πώς θα πανηγυρίσω. Ίσως να κολυμπήσω στο ποτάμι του Βελιγραδίου, ίσως να πάω σπίτι μου. Άφησα την Ζαλγκίρις και ήρθα στην Εφές παρότι τότε ήταν τελευταία στην Ευρωλίγκα.
Έκρινα πως ήταν η κατάλληλη κίνηση για μένα. Είχα υπογράψει αρχικά για έναν χρόνο και τώρα κλείνω τετραετία. Κάθε χρόνο μιλάμε για το ΝΒΑ, ποιος θα έρθει και ποιος θα φύγει, αλλά είμαστε χαρούμενοι εδώ.
Έχουμε δημιουργήσει μια χημεία, μια οικογενειακή ατμόσφαιρα και υποδεχόμαστε τον καθέναν με ανοιχτές αγκάλες. Δεν σκέφτομαι τώρα να φύγω, μόλις τελείωσε η σεζόν στην Ευρωλίγκα. Έχουμε ακόμη το πρωτάθλημα. Όταν έρθει η ώρα, θα το σκεφτώ. Αυτό μπορώ να σας πω μόνο, με ειλικρίνεια».
