Once πόρνη πολυτελείας… always one…

Σε μια εποχή που το youtube δεν είχε καν βήξει οι «ιπτάμενοι Ολλανδοί» μέσα από τις σελίδες των αθλητικών εφημερίδων και τα μονόλεπτα της Αθλητικής Κυριακής ήταν στο μυαλό μου το playstation πριν το playstastion. Ο Ρουντ Γκούλιτ, με την εξαντρίκ κώμη, ήταν από άποψη αξίας ο Κριστιάνο Ρονάλντο των ‘80s, η ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου μετά τον Ντιέγκο Μαραντόνα.

6 εκατ. λίρες Αγγλίας, που σήμερα δεν λένε και πολλά (σε εμάς τους πλούσιους) αλλά τότε γέμιζαν μέχρι και καράβι. Μια μεταγραφή που μέχρι να πραγματοποιηθεί παραλίγο να φτάσει ακόμα στα δικαστήρια της UEFA. Καθώς ο νέος πρόεδρος της ομάδας Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήθελε με το καλημέρα να θέσει τους δικούς του όρους, αποφάσισε να παρακάμψει την Αϊντχόφεν, μέχρι τότε ομάδα του Ρουντ, και να συνδιαλέγει απευθείας, παράνομα βεβαίως, μαζί του. Ωραίος ο Ιταλός αλλά και οι Ολλανδοί δεν μασούσαν ταραμά. «Φύτεψαν» κατασκόπους σε όλο το Μιλάνο κι άρχισαν να συλλέγουν στοιχεία. Στο μεταξύ ο Ρουντ ζέσταινε το έδαφος. Η βιτριολική του δήλωση πως «στην Αϊντχόφεν μου φέρονται σαν πόρνη πολυτελείας. Ο προπονητής με βάζει σε λάθος θέση ή όπου είχε κενό στην ενδεκάδα και η διοίκηση, πουλημένη στην Phillips, με βάζει να κάνω διαφημιστικά για ξυραφάκια» είχε κάνει την δουλειά της.

Τελικά, όταν οι Ολλανδοί βρήκαν αποδείξεις πως ο Γκούλιτ δεν πηγαινοέρχεται στο Μιλάνο για φρέσκο espresso διπλασίασαν την τιμή του και ανάγκασαν τον πρωτάρη Σίλβιο να τους τα δώσει. Άξιζε τα λεφτά του; Μέχρι δεκάρας.

Σαν προπονητή δεν τον παρακολούθησα ιδιαιτέρως, αν και στα Wikipedia γράφεται πως δεν τα πήγε και άσχημα, μέχρι που έκανε το μεγάλο άλμα στην καριέρα του στα γήπεδα του ... Λος Άντζελες, στους Γκάλαξι, στην προ Μπέκαμ εποχή. Από την ομάδα έφυγε, σχεδόν κακήν κακώς, αλλά βρήκε δουλειά εύκολα ως τι άλλο; Τηλεσχολιαστής στα αμερικανικά κανάλια. Μέχρι την προηγούμενη Παρασκευή, όταν και επέστρεψε στα γήπεδα.

Πέντε μέρες πριν η μαυροντυμένη χήρα ανατινάξει το αεροδρόμιο της Μόσχας, ο Ρουντ Γκούλιτ υπέγραφε συμβόλαιο διάρκειας 18 μηνών στην ποδοσφαιρική ομάδα Τέρεκ Γκρόσνι της ρωσικής επαρχίας της Τσετσενίας. Δίπλα στην δική του υπογραφή υπάρχει εκείνη του Ραµζάν Καντίροφ. Ιδιοκτήτης της ομάδας, ο πρώην αντάρτης αυτονοµιστής και νυν πρόεδρος της Τσετσενίας υπό τις ευλογίες του Κρεµλίνου, δεν είναι από τα καλά παιδιά. Και το Γκρόσνι όχι ακριβώς ο κόσμος της επαγγελίας.
Βομβιστικές επιθέσεις αυτοκτονίας και πυροβολισμοί βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, ενώ διεθνείς οργανισμοί καταγγέλλουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο Γκούλιτ δεν έχει ταξιδέψει ακόμα στην Τσετσενία, ούτε έχει συναντηθεί µε τον Καντίροφ. Αν το έκανε πριν υπογράψει ίσως να είχε την ευκαιρία όπως ο Βίκτρορ Μουνιόθ να τα μαζέψει και να φύγει.

«Ποτέ δεν διάλεγα τον εύκολο δρόµο. Συνήθως διαλέγω µονοπάτια τα οποία δύσκολα βλέπουν οι άλλοι», δήλωσε πάντως περιχαρής σε ολλανδικές εφημερίδες, χωρίς να αναφέρει το ύψος του συμβολαίου του.

Περίεργο. Νόμιζα πως παντού, πλέον, κόβουν αποδείξεις.