Obregado Senior Gilberto

Οι δηλώσεις τότε, του Βίτορ Μπόρμπα Φερέιρα είχαν παρερμηνευτεί από πολλούς και είχαν σχολιαστεί ως οι πικρόχολοι αφορισμοί μιας ιδιότροπης ντίβας. Όμως ο «Ρίμπο» έχοντας γνωρίσει από την καλή την αχόρταγη φύση της ελληνικής κερκίδας, μάλλον ήθελε να προστατεύσει τον συμπαίκτη του στην «σελεσάο» παρά να τον μειώσει.

Αποδείχτηκε λίγο μετά πως η παραίνεση δεν ήταν άστοχη. Η μουρμούρα δεν άργησε να συνοδεύσει τον Ζιλμπέρτο μετά τις πρώτες του εμφανίσεις με την φανέλα του Παναθηναϊκού και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που θυμήθηκαν μέρες Μπίσκαν και Κονσεϊσάο. Κι η αλήθεια είναι πως η πρώτη χρονιά (τουλάχιστον στο πρώτο μισό της περιόδου) του Σίλβα στον Παναθηναϊκό, ακόμα κι από άποψη στατιστικής δεν ήταν εντυπωσιακή. Με τον σχεδόν γεννημένο κουρασμένο Μάτος και τον άπειρο Σιμάο, όμως, ο Ζιλμπέρτο είχε επωμιστεί δουλειά για δύο. Τα αλησμόνητα χαμένα τετ α τετ στην Ξάνθη, στην Λάρισα και απέναντι στην ΑΕΚ δεν βοήθησαν και πολύ στην διαφήμισή του, όμως ο Ζιλμπέρτο ήταν συνηθισμένος (από εθνική ομάδα και Άρσεναλ) στην σκληρή κριτική. Η μόνη ασφαλής υπεράσπιση για την απόδοσή του ήταν (και εξακολουθεί να είναι) πως κάθε φορά που ο Ζιλμπέρτο απουσίαζε η ομάδα έχανε βαθμούς και το «άλλοθι» ήταν τόσο ισχυρό που γρήγορα αποστόμωσε τους αδαείς της εξέδρας.

Την δεύτερη χρονιά, με τον «παλιό» Κατσουράνη στο πλάι του (πίσω ή μπροστά του, όλα τα είχαμε δει) ο Ζιλμπέρτο με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση για τα μετόπισθεν ήταν από τους πρωτεργάτες του στιβαρού κέντρου, ενώ εξακολουθούσε να κάνει την βρώμικη δουλειά του χαμάλη, αθόρυβα. Άλλωστε, οι ντρίμπλες και τα τακουνάκια δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του.

Την σεζόν που ολοκληρώνεται ο Ζιλμπέρτο είχε στην πλάτη του ένα μουντιαλικό καλοκαίρι, συμπαίκτες του τους εξίσου κουρασμένους Κατσουράνη - Καραγκούνη - Νίνη, ασθενές μεταγραφικό πλάνο και διοικητικές παλίρροιες. Οι διακοπές των Χριστουγέννων για τον πάνω από όλα επαγγελματία Ζιλμπέρτο Σίλβα δεν του χάρισαν παραπανίσια κιλά και αρρυθμία, αλλά την ευκαιρία να βρει και πάλι τα πατήματά του. Στο Καραϊσκάκη το απέδειξε. Ειδικά στο Β΄ ημίχρονο ήταν ο απόλυτος άρχοντας (μετά τον διαιτητή) του γηπέδου. Είχε μάτια πίσω, έβγαζε μπαλιές, έκοβες, οδηγούσε. Στην φαρσοκωμωδία που ακολούθησε την λήξη διάλεξε τον πολιτισμό του twitter. Προδοτικό για την παναθηναϊκή λαοδικία. Έπρεπε να βάλει μπροστά τις γροθιές, να προτάξει τα στήθη, να ρίξει δυο τρία μπινελίκια, να κυνηγήσει τον Τοροσίδη…

Σε λίγες εβδομάδες μάλλον φεύγει από την Ελλάδα. Κανένα φιλικό αποχαιρετισμού δεν θα στηθεί, κανένα μαντήλι δεν θα τον συνοδεύσει στο Ελ. Βενιζέλος, καμιά τιμητική πλακέτα δεν θα συνοδεύσει το τέλος ενός παίκτη που ήταν πάνω από όλα σπουδαίος. Μέσα και έξω από το γήπεδο. Σοβαρός, επαγγελματίας, μετρημένος, ψύχραιμος, gentleman.

Και λίγο Wikipedia. Γεννημένος στις 7 Οκτωβρίου του 1976 στις φτωχογειτονιές του Λαγόα ντε Πράτα, ο Ζιλμπέρτο Σίλβα, διένυσε πολλά χιλιόμετρα από τα λασπόνερα της Βραζιλίας ως τα σαλόνια του Χάιμπουρι. Παιδί φτωχής οικογένειας αναγκάστηκε να δουλέψει για να συνεισφέρει στον οικογενειακό προϋπολογισμό σε εργοστάσιο γλυκών αντί 50 δολαρίων το μήνα. Το πάθος του, όμως, για την μπάλα δεν το εγκατέλειψε.

Γεροδεμένο παιδί αμέσως διακρίθηκε για τα αμυντικά του καθήκοντα και μάλιστα στην αρχή έπαιζε ως κεντρικός αμυντικός. Χρειάστηκε η έμπειρη ματιά του Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα για να προωθηθεί μπροστά από την άμυνα. Οι αποτελεσματικές μεταβιβάσεις του και το ασταμάτητο τρέξιμο τον καθιέρωσαν στην θέση του ανασταλτικού μέσου. Ο Σκολάρι τον κάλεσε στην Εθνική και ο τραυματισμός του αρχηγού της «σελεσάο» Έμερσον στο Μουντιάλ της Άπω Ανατολής τον έκανε βασικό, μια χρονιά που η Βραζιλία αναδείχτηκε Παγκόσμια Πρωταθλήτρια.

Η Άρσεναλ ήταν η ευκαιρία που περίμενε για να διασχίσει τον Ατλαντικό. Το συμβόλαιό του άγγιξε τα £4.5 εκατομμύρια και κανείς δεν ζήτησε πίσω τα λεφτά του. Την ίδια χρονιά στους «κανονιέρηδες» ενσωματώνονται και οι Ανρί, Μπέργκαμπ και Πιρές και με τον Πατρίκ Βιεϊρά ήδη να γράφει την δική του ιστορία στο Χάιμπουρι έτσι κανείς στο Λονδίνο  δεν πέταξε την σκούφια του ψηλά για τον Βραζιλιάνο. Όλοι μαζί, όμως, το 2003-04 έκαναν μια εκπληκτική στα χρονικά της Πρέμιερ Λιγκ σεζόν, με την Άρσεναλ να παίρνει αήττητη το πρωτάθλημα. Τραυματισμοί και πόνοι στην πλάτη τον υποχρέωσαν σε μόλις 17 παρουσίες την επόμενη χρονιά. Συμπτωματικά (ή όχι) αρχίζει και η κάμψη της Άρσεναλ που βγαίνει εκτός διεκδίκησης του τίτλου σχετικά νωρίς. Η μεταγραφή του αρχηγού της Άρσεναλ, κεντρικού μέσου, Πάτρικ Βιεϊρά στην Γιουβέντους, έκανε τον Ζιλμπέρτο αλύγιστο ηγέτη της μεσαίας γραμμής και τον Οκτώβρη του 2005 φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού της ομάδας. Και μετά ήρθε στον Παναθηναϊκό…