Άρης Βελουχιώτης: «Εγώ δεν πρόκειται να πιαστώ ζωντανός» (photos+videos)

Ακόμη και στα... εβδομηντάχρονα από την αυτοκτονία, ο «άτακτος» Αρης Βελουχιώτης εμπνέει. Είναι ο Θανάσης Κλάρας που ο πλούσιος πατέρας του προσπάθησε να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του, ώστε ο γιος του να πάψει ν’ ασχολείται με τα «φτωχόπαιδα», αλλά στο τέλος ο γιος του έγινε ο «Ο Αρχηγός των Ατάκτων» ο πρωταγωνιστής της ελληνικής αντίστασης.

«Τίποτα δεν τελειώνει, όταν δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το δικό μας ιστορικό παρελθόν», έλεγε το 2012 ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός από τη ΝΕΤ (Εκπομπή «Αξιον Εστί», αφιερωμένη στον Α. Βελουχιώτη).

Δίκιο που είχε.

Για έναν ιδιαίτερο λόγο, στα 70 χρόνια από τον θάνατο του, ο Βελουχιώτης εμπνέει ακόμη. Το 2014 ο Δ. Χαριτόπουλος, συγγραφέας του βιβλίου: Αρης, ο Αρχηγός των Ατάκτων (εκδόσεις Εξάντας) μαρτυρούσε (Εκπομπή «Νέοι Φάκελοι»)για τον ίδιον, κάτι... διαχρονικό: «Εάν θέλουμε να ορίσουμε τη σχέση Βελουχιώτη με το κόμμα (ΚΚΕ), το αξιώμα ας πούμε έλεγε πως ότι είναι καλό για το κόμμα είναι καλό και για τον λαό. Ο Αρης έλεγε το ακριβώς αντίθετο και τους εξόργιζε: ότι είναι καλό για το λαό είναι καλό και για το κόμμα».

Τι ήταν ο Αρης Βελουχιώτης; Καπετάνιος του ΕΛΑΣ. Στέλεχος του Κόμματος (ΚΚΕ). Στην ουσία; Ανυπότακτος; Ατακτος; Αντάρτης.

«Εζησα 42 χρόνια. Και καλά και άσχημα. Σκεφτείτε τί θα κάνετε. Γεια σας». Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του Αρη Βελουχιώτη, σύμφωνα με μαρτυρίες συντρόφων του.

Σ’ έναν από τους ιστορικούς του λόγους στη Λαμία, έλεγε: «...Επί Μεταξά βιάστηκαν γυναίκες, υπέστησαν μαρτύρια χιλιάδες άνθρωποι, σκοτώθηκαν και γκρεμίστηκαν από τα μπαλκόνια της Ασφάλειας γέροι, έγιναν τόσα εγκλήματα, μα κανείς από αυτούς δεν είπε τίποτα. Μα τώρα φωνάζουνε ότι ο Αρης σφάζει».

Ο Δ. Χαριτόπουλος πιστεύει πως: «Εάν πρέπει κάποιος να χαρακτηρίσει με μία μόνο λέξη τον Αρη, αυτή είναι: πατριδολάτρης. Θεωρεί τον εαυτό του και τους συντρόφους του κατευθείαν απογόνους των αγωνιστών του ’21. Οσοι τον γνώρισαν από κοντά ξέρουν πόσο έντονη είχε μέσα του τη βεβαιότητα αυτής της συγγένειας και της συνέχειας. Εκτιμούσε πολύ την προσωπική παλληκαριά, λοιδορούσε τους πολιτικάντηδες, βασιζόταν στη μπέσα και ήταν δύσπιστος έως παράλογα εχθρικός απέναντι σε οποιονδήποτε ξένο...».

Εντάσσεται στο ΚΚΕ λίγο καιρό αφ’ ότου κατεβαίνει από τη Λαμία στην Αθήνα. Κοντά στο 1923. Δεν είχε ανάγκη να το κάνει. Από πλούσια και σεβαστή οικογένεια προέρχονταν. Στρωμένη θα την είχε την ζωή του. «Διάολος» ήταν. Από μικρός δεν τις ήθελε τις καρέκλες. Ανθρωπος της δράσης. Ικανό και έμπιστο στέλεχος του ΚΚΕ.

Με τη δικτατορία του Μεταξά δεν καλοπερνά. Εξορίζεται στη Γαύδο και βασανίζεται περισσότερο απ’ όλους. Τον βασάνισαν... αιχρά!

Ακολουθούν οι Φυλακές της Κέρκυρας και η γνωριμία με τον Νίκο Ζαχαριάδη. Υπογραφή δήλωσής μετανοίας για αποποίηση του κομμουνισμού και μετά ελεύθερος; Συμφέρει αυτό; Ναι. Υπογράφει και βγαίνει για να συνεχίσει τη δράση του. Οπως εκείνος ξέρει. (σ.σ.,πολλά διαφορετικά σενάρια έχουν γραφτεί για το πως προήλθε η δήλωση μετανοίας). «Εξω, όμως, βρίσκεται απομονωμένος από τους συντρόφους του γιατί τότε το ΚΚΕ για να μπορέσει να κρατήσει έλεγε ότι όποιος υπογράψει είναι προδότης, είναι χαφιές, είναι πεθαμένος», σύμφωνα με την έρευνα του Δ. Χαριτόπουλου.

Από κει και πέρα ακολουθεί τα χνάρια του... Θρύλου στα βουνά της Αντίστασης.
Πάντως, η σχέση με τον Ζαχαριάδη, ήταν μία σχέση που είχε σημασία -τουλάχιστον για τον Βελουχιώτη- μέχρι που στις εφημερίδα του Ριζοσπάστη δημοσιεύθηκε η αποκήρυξη του από τον Ζαχαριάδη και το κόμμα με τίτλο: «Η προδοσία του Βελουχιώτη». Κι όλα αυτά σε μία στιγμή που ο Βελουχιώτης είχε δημιουργήσει το σπουδαιότερο αντάρτικο στα βουνά.

«Ξέρετε τι θα πει να είσαι νηστικός, να είσαι βρεγμένος, να είσαι ξυπόλυτος, να έχεις ψείρες τόσες που να παίζεις μονά ζυγά και να τραγουδάς. Τίποτε άλλο δε σου λέω, από κει να βγάλεις συμπέρασμα». Η μαρτυρία αυτή ανήκει στον Γερμανό Δημάκη, τον ιερέα της Αντίστασης γνωστό ως «Παπά Ανυπόμονο».

«Καλή αντάμωση τα γουναράδικα»

Ηταν μία φράση που συνήθιζε να λέει ο Α.Βελουχιώτης εννοώντας, ραντεβού εκεί που θα μας γδάρουν το τομάρι. Το 1942 πρωταγωνιστεί με τον Ναπολέοντα Ζέρβα στην ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου. Η ρήξη με το ΚΚΕ, η Συμφωνία της Βάρκιζας με τη διάλυση του ΕΛΑΣ. Τα Δεκεμβριανά του ’44.

Η αυτοκτονία...

Στο βιβλίο του ο Γρ.Φαράκος  («Αρης Βελουχιώτης: Το χαμένο αρχείο-Αγνωστα κείμενα»-Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα) αναφέρει μεταξύ άλλων σε ένα γράμμα του Βελουχιώτη στα όργανα του κόμματος: «Παίρνω παράδειγμα τον εαυτό μου και το λέω με ειλικρίνεια. Σ’ όποια δουλειά κι αν με βάλετε δε θ’ αποδώσω ποτέ όσα σε στρατό και πόλεμο. Αλλωστε, τώρα είναι και έξω από την όρεξή μου καθετί άλλο».

Ο Ριζοσπάστης δημοσιεύει την αποκήρυξη του Βελουχιώτη από το κόμμα την 16η Ιουνίου του 1945. Είναι η μέρα που ο Βελουχιώτης, λένε ιστορικές πηγές, πως αυτοπυροβολήθηκε στη χαράδρα της Μεσούντας μετά από συμπλοκή. Μαζί με αυτόν και το πρωτοπαλλήκαρό του ο Τζαβέλλας. Ανδρες της Εθνοφυλακής αφαίρεσαν τα κεφάλια τους και τα άφησαν κρεμασμένα σε ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα από τις 18 έως και τις 20 Ιουνίου.

Μα πως αυτοκτόνησε ο Αρης; Υπάρχουν πολλές εκδοχές. Σε μία από αυτές, ένας από τους συντρόφους του ο Β.Γκονέζος στις 9 Αυγούστου του 1955 (δέκα χρόνια μετά!) ενημερώνει την τότε ηγεσία του ΚΚΕ: «Κατά το βράδυ ο εχθρός, αφού έπιασε τους παρατηρητές μας, μας κύκλωσε κι άρχισε από κοντά να μας βάζει. Κινηθήκαμε προς το ποτάμι του Μυρόφυλλου. Πριν φθάσουμε κάτω, ο Βελουχιώτης έβγαλε το περίστροφο και μας είπε ‘‘έζησα 42 χρόνια και καλά και άσχημα. - Εσείς σκεφθείτε τι θα κάνετε - γεια σας‘‘. Κι αυτοκτόνησε. Γύρισε κι ο Τζαβέλας στο ίδιο μέρος άνοιξε μια χειροβομβίδα κι αυτοκτόνησε».

Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του η εφημερίδα «Ριζοσπάστης» γράφει: «Ο τόσο τραγικός θάνατος του Αρη Βελουχιώτη προκαλεί θλίψη ανάμεσα στους πραγματικούς πατριώτες και αγωνιστές της εθνικής ιδέας. Γιατί ανεξάρτητα από τη θέση που πήρε μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, θέση που αντικειμενικά εξυπηρετούσε την αντίδραση, δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς ότι ο Αρης Βελουχιώτης ήταν ένας από τους πρωτοπόρους του αγώνα της αντίστασης, από τους πρωταθλητές για την οργάνωση του αντάρτικου κινήματος».

Ετσι, για την ιστορία...