Νικάς 3-0 και γκρινιάζεις που έβαλες λίγα, κάτι καλό θα έκανες

Εκτός έδρας ο Παναθηναϊκός έχει απίστευτες δυσκολίες. Δεν αλλάζει αυτό απ’ τη μία μέρα στην άλλη. Κατά συνέπεια, η επικράτηση με τον Απόλλωνα Σμύρνης ήταν μια σημαντική ανάσα. Κυρίως γιατί ήταν «γεμάτη». Ούτε άγχος, ούτε πανικός, ούτε μία φάση που αν «καθόταν» διαφορετικά κανείς δεν ξέρει τι θα συνέβαινε.

Με τη Λαμία στο Βόλο το ματς ήρθε μετά από ανατροπή και άγχος. Στη Νεάπολη ο Ιωνικός ήταν κάτι περισσότερο από ανταγωνιστικός. Επιτέλους ήρθε μια επικράτηση με τρόπο Λεωφόρου, μακριά απ’ αυτή. Το προφανές που θα σκεφτεί κάποιος, είναι η δυναμικότητα του αντιπάλου. Σαφώς και είναι χαμηλή.

Το ίδιο χαμηλή ήταν στο ματς με την ΑΕΚ. Ανάλογα χαμηλή ήταν με τον Ολυμπιακό. Χαμηλή παρέμενε κόντρα στον Άρη σε Θεσσαλονίκη και Ριζούπολη. Επιπρόσθετα, ο Απόλλων Σμύρνης έπαιζε ένα απ’ τα τελευταία του χαρτιά.

Ο Παναθηναϊκός είναι η ουσία. Ήταν αποφασιστικός, ήταν πειστικός. Ήρθαν δύο πέναλτι για να προηγηθεί 2-0 νωρίς. Λογικό να έρθουν. Όταν γίνονται, δεν πρέπει να δίνονται; Οι «πράσινοι» θα μας πείτε πως έχουν συνηθίσει αλλιώς. Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπήρχε παράβαση και στις δύο φάσεις.

Ακόμη και κανένα πέναλτι να μην είχε δοθεί, το γκολ θα το είχε βρει ο Παναθηναϊκός. Γιατί ποδοσφαιρικά έχει τον τρόπο να απειλήσει σημαντικά, τόσο στις μεταβάσεις όταν βρει χώρο, όσο και σε κλειστούς χώρους.

Καθοριστική είναι η συμβολή του Γκατσίνοβιτς σε αυτό το κομμάτι. Διότι έχει αυτό το στοιχείο που στην Ελλάδα δεν το συναντάς εύκολα και κάνει τη διαφορά. Κίνηση που προστίθεται στην ταχύτητά του. Μπερδεύει τις αντίπαλες άμυνες, δημιουργεί ανισορροπίες και ακόμη κι αν ο ίδιος δεν γίνει απειλητικός, έχει ανοίξει χώρους για τα εξτρέμ.

Δεν είναι τυχαίο πως Παλάσιος κι Αϊτόρ μοιάζουν ακόμη καλύτεροι όσο αγωνίζεται ο Σέρβος. Ας το κρατήσουμε και για τη συνέχεια αυτό το στοιχείο. Διότι κάλλιστα μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα των αναμετρήσεων. Ειδικά όταν ο δανεικός απ’ τη Χοφενχάιμ, βρει τα πατήματά του για τα καλά κι έχει ρυθμό για 90λεπτο.

Αρνητικό για τον Παναθηναϊκό οι πάρα πολλές ευκαιρίες. Εύκολα μπορούσε να «γράψει» σκορ που θα ψάχναμε να δούμε πότε το ξαναείδαμε στα Ελληνικά γήπεδα. Αλλά και πάλι, αυτό το αρνητικό, πόσο αρνητικό είναι στην πραγματικότητα; Όταν δημιουργείς τόσες ευκαιρίες, νομοτελειακά θα σκοράρεις. Το κακό είναι να υπάρχουν δύο τελικές και να περιμένεις να βάλεις γκολ. Όπως γινόταν την περασμένη σεζόν.

Στο τέλος-τέλος, δεν μπορεί να συζητάμε στα σοβαρά αν ένα παιχνίδι που έληξε με νίκη 3-0 υπέρ σου, πρέπει να ακολουθηθεί από γκρίνια γιατί δεν έβαλες διπλάσιο αριθμό γκολ ή και παραπάνω.

Ολόσωστη και η δήλωση του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Να καλύψουμε το χαμένο έδαφος, είπε. Γιατί δεν καλύφθηκε. Δε χρειάζεται εφησυχασμός μετά από δύο νίκες. Τα δύσκολα είναι μπροστά και κυρίως, υπερβολικά κοντά. Μεθαύριο (Σάββατο) είναι ο αγώνας με τον Παναιτωλικό.

Αυτό που «ρήμαξε» τη φετινή σεζόν και ακόμη συζητάμε για την 4η θέση, είναι τα μπρος-πίσω. Τα πισωγυρίσματα για να το πούμε καλύτερα. Λείπει υπερβολικά αυτό το σερί τεσσάρων-πέντε νικών που θα γυρίσουν μια και καλή το χαρτί. Στην περίπτωση που ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός δεν το άξιζε, δε θα το συζητούσαμε τόσο. Όμως έχει αδικήσει υπερβολικά τον εαυτό του.

Σε τέτοιο βαθμό που δίνει δικαίωμα για αμφισβήτηση που δεν του αρμόζει. Αμφισβήτηση ενός στόχου που προσβάλει το σύλλογο και μόνο που αναφέρεται ως «στόχος». Η έξοδος στην Ευρώπη δηλαδή. Αγρίνιο, μέσα ΑΕΚ, Περιστέρι. Αυτά έμειναν. Το 3Χ3 πρέπει να είναι απαίτηση. Χωρίς αστερίσκους και εφόσον και προϋποθέσεις.

Απαίτηση λόγω ξεκάθαρων ποδοσφαιρικών ικανοτήτων. Και λύσεων ακόμη-ακόμη. Ειδικά τώρα που μπήκε στην ομάδα ο Γκατσίνοβιτς και φυσικά επέστρεψε ο Κουρμπέλης.

Μην παρεξηγηθούμε, λύσεις για να πετύχει ο Παναθηναϊκός τα φετινά του στάνταρ. Άνετη Ευρωπαϊκή έξοδο, άνοδο στη βαθμολογία και φυσικά Κύπελλο. Πρώτα απ’ όλα Κύπελλο. Το καλοκαίρι οι λύσεις πρέπει να αυξηθούν και κυρίως να γίνουν επιπέδου κορυφής!