Ντρέπεται άραγε κανείς για την κατάντια αυτή;

Ντρέπομαι που ζω σε αυτή τη χώρα. Που ασχολούμαι με τον αθλητισμό. Ποιος αθλητισμός; Ποια αγωνιστική της Σούπερ Λίγκας και ποια Ευρωλίγκα; Ντρέπομαι για την κατάντια της κοινωνίας μας, του αθλητισμού μας, του οπαδισμού, της δημοσιογραφίας, για την αδυναμία της Πολιτείας και της Αστυνομίας να κάνουν το παραμικρό. Ντρέπομαι και λυπάμαι γι’ αυτό που συνέβη στον Άλκη, για τους γονείς του και τους οικείους του.

Πώς γίνεται να αναπνέουμε τον ίδιο αέρα με αυτά τα κτήνη, που χτύπησαν και μαχαίρωσαν ένα παιδί, που απλά έκανε τη βόλτα του και έτυχε να υποστηρίζει μια άλλη ομάδα; Πώς γίνεται αυτά τα τέρατα να βγήκαν από κοιλιά μάνας; Ο Άλκης παρακαλούσε να μην τον χτυπάνε άλλο κι εκείνοι συνέχιζαν. Μέχρι που τον σκότωσαν, με χτυπήματα στο κεφάλι και με δρεπάνι. Δεν το χωράει ο ανθρώπινος νους όλο αυτό το μίσος, είναι ένας πόλεμος εν καιρώ ειρήνης, ένας πόλεμος ακήρυχτος, που δεν σέβεται ούτε γυναίκες, ούτε παιδιά, ούτε τον άμαχο πληθυσμό.

Ο Άλκης, θα μπορούσε να είναι ο γιος μου ή ο γιος σου. Ο αδελφός σου ή ο κολλητός σου. Ένα παιδί, που απλά έκανε βόλτα με τους φίλους του, που έκανε όνειρα για το μέλλον, που συζητούσε για τα κορίτσια, για τη μπάλα, για μια εκδρομή, για το πού θα πάνε το βράδυ. Θα μπορούσε να είναι το παιδί του οποιουδήποτε που δεν πείραξε κανέναν, που δεν μπλέχτηκε σε φασαρίες, που δεν ψαχνόταν για καυγάδες, που δεν οριζόταν ή καθοριζόταν η ζωή του από την αγάπη για την ομάδα ή το μίσος για τους απέναντι.

Αλλά και οι δολοφόνοι του θα μπορούσαν να είναι τα παιδιά μας, οι συγγενείς μας, οι γνωστοί μας, οι γείτονές μας. Τα παιδιά του απέναντι ή οι συμμαθητές του γιου μας. Υπάρχουν σε αυτή την κοινωνία χρόνια, δεν φύτρωσαν προχθές. Είναι παραβατικοί, νταήδες, κυκλοφορούν με μαχαίρια και δρεπάνια καιρό, δεν ξύπνησαν ένα πρωί και βγήκαν παγανιά έτσι ξαφνικά. Είναι στα πέταλα των γηπέδων, στις καφετέριες, στο δρόμο, τραμπουκίζουν κόσμο, απειλούν, δέρνουν, βρίζουν μάνες, επιβάλουν την «τάξη» ακολουθώντας τον μόνο Νόμο που γνωρίζουν: αυτόν της Ζούγκλας. Αυτούς τους ανθρώπους τους γνωρίζουμε εδώ και χρόνια – όλων των ομάδων. Τους ανεχόμαστε ή κάνουμε πως δεν τους βλέπουμε. Τους «κρύβουμε» ή ελπίζουμε ότι θα μεγαλώσουν και θα ηρεμήσουν, «παιδιά είναι ακόμα, βράζει το αίμα τους». Πιθανότατα τους φοβόμαστε και δεν θέλουμε πολλά – πολλά μαζί τους, δεν θέλουμε να μπλέξουμε. Αλλά τώρα ένα παιδί 19 ετών έφυγε από τη ζωή. Κι όποιος γνωρίζει και δεν μιλάει, όποιος συγκαλύπτει, όποιος σηκώνει αδιάφορος τους ώμους, είναι συνυπεύθυνος. Είναι συνένοχος.

Υπάρχουν οι φυσικοί αυτουργοί και υπάρχουν και οι ηθικοί αυτουργοί. Αυτοί που τους ξέρουν και δεν μιλάνε κι αυτοί που «οπλίζουν» τα χέρια τους με δρεπάνια και ποτίζουν την ψυχή τους με δηλητήριο. Και όλοι αυτοί, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, θα λογοδοτήσουν. Θα εξαφανιστούν. Θα ποδοπατηθούν κάτω από το βάρος μιας κοινωνίας που δεν τους ανέχεται άλλο. Για να μην ξαναβγούν παγανιά με μαχαίρια και δρεπάνια ούτε οι ίδιοι, ούτε οι όμοιοί τους. Για να μην ξεκινήσουν οπαδικές βεντέτες, που θα αιματοκυλήσουν ολόκληρη τη χώρα. Για να ξυπνήσουμε κάποια στιγμή από τον εφιάλτη. Για να μην χρειαστεί κανένας άλλος γονιός να θάψει το παιδί του, που έπεσε νεκρό από μια εν ψυχρώ δολοφονία, από άρρωστα μυαλά, από στυγνούς δολοφόνους που προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από οπαδικά κασκόλ.

Η Πολιτεία, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Η Αστυνομία επίσης. Μην τα λέμε, έχουν ειπωθεί και γραφτεί εδώ και χρόνια. Ας βάλει στην άκρη το «πολιτικό κόστος» και τις άναρθρες κραυγές για «χούντες» και «παραβίαση της ελευθερίας» κι ας πράξει τα δέοντα. Ας πάρει τη σκούπα κι ας ρίξει στον κάλαθο των αχρήστων όλα αυτά τα σκουπίδια που βρωμίζουν τον τόπο. Κάθε υγιές κομμάτι της κοινωνίας – όσα κομμάτια τέλος πάντων έχουν παραμείνει υγιή σε μια κοινωνία που σαπίζει και κακοφορμίζει – θα είναι δίπλα σε κάθε απόφαση που θα κινείται στην κατεύθυνση του Δικαίου. Όχι για να ξεπλυθεί το αίμα του Άλκη – αυτό δεν θα ξεπλυθεί ποτέ, ούτε για να ξεχάσουμε το «Σας παρακαλώ, μην με χτυπάτε άλλο» - πάντα θα έχουμε αυτή τη σπαραχτική κραυγή στα αυτιά μας. Αλλά για να σώσουμε ανθρώπινες ζωές, μπας και σώσουμε κάποια στιγμή την ψυχή μας.