Τα δικά του παιδιά τα είχε για «αλεξικέραυνα» ο Παναθηναϊκός

Ο Παναθηναϊκός επιχειρεί να πείσει παλαίμαχους άσους να ενταχθούν στην ομάδα.

Ν’ αναλάβουν ρόλο γενικού αρχηγού. Ο Γιώργος Καραγκούνης, ο Στέφανος Κοτσόλης είναι δύο άτομα που έχει πλησιάσει η διοίκηση. Μπορεί το ίδιο να έχει γίνει με τον Γιούρκα Σεϊταρίδη, αύριο να παίξει το όνομα του Σωτήρη Κυργιάκου, του Άγγελου Μπασινά και πάει λέγοντας.

Το ζητούμενο δεν είναι να έρθουν απλά παλαίμαχοι που να νιώθουν από Παναθηναϊκό. Το 2017, έπειτα από μία νίκη στην Τούμπα επί του ΠΑΟΚ, δέσποζε μία φωτογραφία με τους Ουζουνίδη, Λυμπερόπουλο, Σαραβάκο αγκαλιασμένους. «Αυτοί θα οδηγήσουν τον Παναθηναϊκό, δεν φοβόμαστε τίποτα μ’ αυτούς μπροστά», ήταν μερικά από τα σχόλια των φίλων του «τριφυλλιού».

Να θυμίσουμε τι έγινε με τον Λυμπερόπουλο και τον Ουζουνίδη; Ο πρώτος έφυγε πριν καν αρχίσει η προετοιμασία για τη σεζόν 2017-18, ο δεύτερος την έβγαλε τη χρονιά και παραλίγο να «σπάσει» το στομάχι του. Μία χρονιά όπου ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Γιάννης Αλαφούζος έκλεισε την κάνουλα.

Ήρθε, λοιπόν, το καλοκαίρι του 2018 ο Γιώργος Δώνης με τον Νταμπίζα. Ο τελευταίος ήταν ένας απ’ αυτούς που έχτισαν την ομάδα που πήρε το τελευταίο Κύπελλο το 2014. Με τα καλά του και τα στραβά του, τα κολλήματά του, γύρισε κι έφυγε. Ο Δώνης δεν νιώθει από Παναθηναϊκό; Με επιστολή έφυγε…

Ο Ζιλμπέρτο Σίλβα ένας παγκόσμιος πρωταθλητής με θητεία για χρόνια στην Άρσεναλ, στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και νταμπλούχος με τον Παναθηναϊκό ανέλαβε τεχνικός διευθυντής. Έκανε λάθη στο μικρό διάστημα συνύπαρξης με τον Στραματσόνι. Να το πούμε ωμά; Όλο εκείνο το διάστημα ο Βραζιλιάνος έμοιαζε να έχει μετατραπεί σε… γλάστρα πολυτελείας.

Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη από ανθρώπους που να ξέρουν ποδόσφαιρο. Αν είναι «δικά του» παιδιά έχει καλώς. Αν δεν είναι, προσωπικά πάλι δεν το θεωρώ κακό. Αρκεί να ξέρουν τι θέλουν να παίξει η ομάδα σε συνεργασία με τον προπονητή και πώς να λειτουργήσει σε όλα τα επίπεδα.

Να επιτραπεί σε όποιον έρθει, αλλά να είναι ικανός και ο ίδιος, να φέρει παίκτες που θα υπηρετούν έναν συγκεκριμένο πλάνο για ν' αποκτήσει ταυτότητα η ομάδα. Να μην κάνει σχέδια με έναν παίκτη και να μαθαίνει από τη διοίκηση ότι πουλήθηκε. Για παράδειγμα Μπεργκ. Να μην ψάχνει να δώσει έναν παίκτη και η διοίκηση να τον ανανεώνει... Για παράδειγμα Μακέντα το περασμένο καλοκαίρι. Να έρχονται ποδοσφαιριστές που είναι εξτρέμ και να παίζουν εξτρέμ, επιθετικοί που θα παίζουν στην κορυφή κι όχι στα άκρα ή στα χαφ...

Αν παίζει η ομάδα καλά και παίρνει νίκες, παράλληλα, λίγη σημασία έχει αν στον ρόλο του τεχνικού διευθυντή ή του γενικού αρχηγού είναι παλαίμαχος του Παναθηναϊκού ή της Στεάουα και της Άντερλεχτ. Και άλλης ελληνικής ομάδας ακόμα…

Πλάνο, πίστη από τη διοίκηση, συσπείρωση, συνεννόηση και ποιότητα φυσικά θέλει ο Παναθηναϊκός. Αν είναι να έρθει ο Καραγκούνης, ο Κοτσόλης, ο κάθε παλαίμαχος του συλλόγου που έχει γράψει ιστορία με τη φανέλα, απλά για να είναι αλεξικέραυνο και να βγαίνει μπροστά στα δύσκολα, για να καλύψει ευθύνες άλλων και να καταλαγιάσει τα πνεύματα δεν έχει νόημα.

Πρέπει αυτοί που θα έρθουν για να χτίσουν, να τους δοθούν τα κατάλληλα υλικά και ελευθερία κινήσεων. Σεβόμενοι με τη σειρά τους τα όποια χρήματα τους δοθούν για να χτίσουν. Το κακό είναι πως όσο πιο λίγα είναι τα χρήματα, τόσο πιο φτηνά τα υλικά, άρα και όχι τόσο καλό το οικοδόμημα.  Μπορεί να είναι αξιοπρεπές, αλλά ο Παναθηναϊκός δεν έχει άλλη υπομονή. Χρειάζεται το καλύτερο.

ΥΓ. Μία σημαντική μερίδα του κόσμου του Παναθηναϊκού έχει ρίξει αρκετά τον πήχη των προσδοκιών. Αποθεώνει πλέον την πάσα στα πέντε μέτρα… Από κοντά και τα ΜΜΕ. Συμβιβασμός με τη μετριότητα. Κι αυτό μεταφέρεται στην ηγεσία. Που βολεύεται. Γιατί η μετριότητα δεν κοστίζει…