Ευθύνες και είδωλα

Δεν είναι η πρώτη φορά όπου ένας σύλλογος καλείται να δει τι θα κάνουν οι σημαίες τους, άλλοι έφυγαν και συνέχισαν αλλού την καριέρα τους, άλλοι λοιδορήθηκαν και άλλων οι φανέλες κοσμούν τις οροφές των γηπέδων.

Όλα λοιπόν είναι θέμα διαχείρισης και καλών προθέσεων, φτάνει η κάθε μια πλευρά να καταλάβει το μέγεθος της άλλης. Ο παίκτης του σωματείου και το σωματείο του παίκτη. Με λίγα λόγια αμοιβαίος σεβασμός.

Αν οι δυο πλευρές αντιληφθούν την έννοια αυτή, θα έχουν κάνει ένα πρώτο, αλλά τεράστιο βήμα για να συνεννοηθούν.

Για την ώρα ο διάλογος… κωφών που παρατηρείται όχι μόνο δεν κάνει καλό, αλλά διχάζει τον σύλλογο και τον κόσμο του. Και το χειρότερο ναρκοθετεί την επόμενη χρονιά.

Η γνώμη μας είναι η εξής: Ασφαλώς και ο Σπανούλης πρέπει να τελειώσει την χρονιά, σε γεμάτα γήπεδα και όπως του αξίζει. Σε καμία περίπτωση όμως, ο στόχος του ενός, δεν πρέπει να απαξιώσει το στόχο του συνόλου, της ομάδας!

Για να λυθεί αυτή η ικανή συνθήκη, απαιτείται ΣΕΒΑΣΜΟΣ. Και κατανόηση.

Ούτε θα μειωθεί ο σύλλογος αν συζητήσει με τον παίκτη-θρύλο του, ούτε θα στραπατσαριστεί το προφίλ του Βασίλη Σπανούλη, εάν μιλήσει με τον προπονητή του και συνεννοηθούν.

Η αποστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα, «αν θα έχουμε 5 χρόνια Covid θα παίζει ο Σπανούλης μέχρι τα 45;» στην συνέντευξη τύπου μετά το τέλος του αγώνα με την Χίμκι, ασφαλώς δεν βοηθάει. Αντίθετα, ρίχνει λάδι σε μια φωτιά που «καίει» όλη τη χρονιά, αλλά κανείς προφανώς δεν ήθελε να κάψει τα δάχτυλα του.

Εν κατακλείδι, η διοίκηση είναι αυτή η οποία όχι μόνο θα καθορίσει το πλαίσιο των συζητήσεων, αλλά θα χαράξει και την πολιτική για το μέλλον. Αυτή πληρώνει, αυτή έχει το καρπούζι και το μαχαίρι, αλλά αυτή έχει και την ιστορική ευθύνη…

ΥΓ: Τα ίδια ισχύουν και για τον Γιώργο Πρίντεζη, ο οποίος φαίνεται πως πληρώνει ένα λάθος που έκανε στο παρελθόν…