Μοσχαράκι κοκκινιστό, χωρίς… μοσχαράκι δεν γίνεται!
Ο Νίκος Συρίγος αναρωτιέται μήπως έφτασε η στιγμή η Εθνική να περάσει στα χέρια «μάχιμου» προπονητή.
Από χθες το βράδυ όταν η Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο, έχασε στη Φινλανδία, έχει βουίξει ο τόπος ότι η ΕΠΟ θα τελειώσει τον Μίκαελ Σκίμπε. Και είναι προφανές ότι πέραν της ήττας ο Γερμανός οδηγείται στην έξοδο, λόγω της εικόνας των παικτών που είναι ολοφάνερο ότι έχουν χάσει την πίστη τους στον προπονητή τους. Και αυτό δεν γυρίζει πίσω. Άσε που λειτουργεί ως άλλοθι. Και αν δώσεις άλλοθι στους παίκτες κλάφτα Χαράλαμπε…
Ο Σκίμπε λοιπόν τελειώνει. Και αν αληθεύουν οι πληροφορίες στη λίστα που είναι υπό διαμόρφωση για τον διάδοχο του, παίζουν τα ονόματα του Άγγελου Αναστασιάδη, του Λάζλο Μπόλονι και ενός ακόμη ξένου προπονητή, που πιθανότατα και αυτός θα είναι εκτός… αγοράς. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιος άγραφος κανόνας που να υπαγορεύει στην ΕΠΟ να πάρει προπονητή, ο οποίος δεν είναι «μάχιμος». Δεν θυμάμαι αν υπήρξε και ποια ήταν η τελευταία φορά που η Εθνική Ποδοσφαίρου, είχε στον πάγκο της «μάχιμο» προπονητή. Δηλαδή κάποιον που είναι και στον πάγκο ενός συλλόγου.
Από τον Σάββα Παντελίδη που κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ο καλύτερος Έλληνας προπονητής αυτή τη στιγμή, μέχρι τον Μαρίνο Ουζουνίδη και τον Γιώργο Δώνη. Να δοκιμάσουν δηλαδή μια λύση όχι από το ταμείο ανεργίας αλλά έναν άνθρωπο που είναι μέσα στη δουλειά. Και στις εξελίξεις. Προφανώς και η Εθνική έχει απαιτήσεις αλλά θαρρώ, όπως και στο μπάσκετ, ότι ένας καλός προπονητής μπορεί να τα συνδυάσει και τα δύο. Δεν είναι εκεί το πρόβλημα.
Αλλού είναι. Το υλικό της Εθνικής αυτή τη στιγμή, δεν είναι δα και το καλύτερο που είχαμε. Και η αλήθεια είναι πως πέραν της φουρνιάς του 2004, όταν τρυπήσαμε όχι απλά το ταβάνι μας αλλά αυτό του καλού θεούλη που έμενε από πάνω, οι Έλληνες ποδοσφαιριστές, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, δεν ανήκουν στη λεγόμενη TOP CLASS. Δεν είναι ούτε καν… Φινλανδοί.
Με αυτό το δεδομένο λοιπόν και κόντρα σε αυτό το επίπλαστο star system που απαιτείται να υπάρχει ώστε να… υπάρχει και ελληνικό ποδόσφαιρο, ο εκάστοτε προπονητής της Εθνικής πρέπει να βγάζει από τη μύγα ξύγκι. Ή να κάνει κοκκινιστό μοσχαράκι, χωρίς να έχει… μοσχαράκι! Το ότι ο Ρεχάγκελ ή εν συνεχεία ο Σάντος, τα κατάφεραν, δεν σημαίνει ότι ξαφνικά γίναμε υπερδύναμη. Αυτό που πρέπει να στοχεύουμε είναι να μην επιστρέψουμε στην εποχή της σφαλιάρας… Κι αυτό δεν είναι δύσκολο να το αποφύγεις. Θέλει έναν καλό προπονητή, πλάνο μέσα κι έξω από το γήπεδο και λίγο «κ@υλ@» από τους παίκτες. Γιατί στα τελευταία ματς, δεν είχαν ούτε απ΄αυτή… Γι’αυτό και κατάπιαμε θάλασσα… Επειδή ωστόσο είμαστε στο μεταίχμιο, σε όλους τους τομείς, απαιτείται κυρίως τόλμη. Και οι επιλογές που ακούμε τολμηρές δεν είναι…
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.