Έναν Παύλο αν είχε το ποδόσφαιρο…

Αυτό το συναίσθημα, μόνο εμείς μπορούμε να το έχουμε. Δεν γίνεται να το περιγράψουμε σε μη Παναθηναϊκούς. Αυτή η συγκίνηση που γίνεται ένα με την περηφάνια, την μεγαλοσύνη, την ανωτερότητα, την απλότητα, το ήθος. Όλα όσα πρεσβεύει ο σύλλογος όπως συνηθίζουμε να λέμε. Αλλά το τι πρεσβεύει ο κάθε σύλλογος, άνθρωποι το όρισαν. Τις αρχές, άνθρωποι τις έδωσαν και τις συνέχισαν και τις πρόσθεσαν αν θέλετε. Το τι είναι (ποτέ δε θα χρησιμοποιήσουμε παρελθοντικό χρόνο) ο Παύλος Γιαννακόπουλος για κάθε Παναθηναϊκό, το ξέρουμε εμείς. Οι άλλοι δε θα το καταλάβουν ποτέ, επειδή δεν είχαν έναν τέτοιο άνθρωπο-παράγοντα-ηγέτη.

Είναι αυτό το ρίγος και το δάκρυ τη στιγμή που σηκώθηκε εκεί ψηλά στο ΟΑΚΑ για να προσέχει τους πάντες. Όχι από λύπη, δεν μπορούμε να λυπηθούμε όταν σκεφτόμαστε τον Παύλο Γιαννακόπουλο. Μπορούμε μόνο να χαρούμε, να θυμηθούμε. Το τουρνουά στη μνήμη του, είναι και για να γιορτάσουμε όσα μας έδωσε, όσα έχουμε ακόμη χάρη σ’ αυτόν. Αυτό οφείλει ο καθένας μας να το περάσει στην επόμενη γενιά Παναθηναϊκών.  

Δίχως άλλο συγκλονιστικές οι στιγμές. Ξεχωριστές. Δικές μας στιγμές. Άκρως Παναθηναϊκές. Καταστάσεις που σε κάνουν να καμαρώνεις, να χαίρεσαι κι ας λυπάσαι υπέρμετρα συγχρόνως που δεν τον έχεις αυτόν τον άνθρωπο. Όσα έκανε για το σύλλογο, εκεί που τον έφερε τον Παναθηναϊκό, είναι παρακαταθήκη, είναι ευλογία.

Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr