Δεν έγινε μόνο η φάση του 90’

Αλλά, κάπου να βάλουμε και μια τελεία σ’αυτήν την ιστορία. Δεν διαφωνεί κανείς όσον αφορά το πρόβλημα του Τζόρβα με τις εξόδους, αν και προσωπικά θεωρώ πως μεγαλύτερο μείον του είναι οι κακές τοποθετήσεις κι η έλλειψη ψυχραιμίας σε κάποιες φάσεις. Όταν, όμως, η μπάλα σηκώνεται, δεν είναι μόνο ο τερματοφύλακας υπεύθυνος (όταν η φάση το επιβάλει), αλλά κι οι αμυντικοί του.

Ο Παναθηναϊκός δέχθηκε την ισοφάριση στο 90’, σε μια σέντρα που μπορεί να θέλαμε να δούμε τον Τζόρβα να βγαίνει και να καθαρίζει, αλλά η φάση δεν είναι δα κι η πιο εύκολη, αφού η σέντρα βγαίνει ανενόχλητη και πάει στο σημείο όπου ο τερματοφύλακας διστάζει.

Αυτή ήταν η μοναδική φάση που ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε πρόβλημα με την μπάλα ψηλά; Σ’όλες τις άλλες περιπτώσεις, που δεν ήταν στην δικαιοδοσία του Τζόρβα, η άμυνα του Παναθηναϊκού καθάρισε; Πήρε τις κεφαλιές; Απομάκρυνε σε πρώτο ή έστω σε δεύτερο χρόνο;

Επειδή, λοιπόν, ήταν λογικό όλοι να εστιάσουν στην φάση του γκολ, σας ετοίμασα ένα βίντεο με όλες τις σχετικές φάσεις του αγώνα της Δανίας, από την αρχή του ματς μέχρι να έρθει τελικώς η ισοφάριση στο 90’. Δείτε το και μετρήστε τις φορές που είτε οι Δανοί βγήκαν νικητές, είτε οι αμυντικοί του Παναθηναϊκού έδειξαν αδυναμία:

Στο 90’ έφταιγε ο Τζόρβας, στις υπόλοιπες φάσεις ποιος έφταιγε; Δεν έφτιαξα το βίντεο για να τον βγάλω λάδι, ούτε είμαι κανένας μεγάλος θαυμαστής του τρόπου που παίζει την θέση ο Τζόρβας. Απλώς, έχουμε στην Ελλάδα το μεγάλο ελάττωμα να κρατάμε τις φάσεις που μένουν και να γράφουμε στο χιόνι όλες τις υπόλοιπες. Κι οι υπόλοιπες λένε ξεκάθαρα πως ο Παναθηναϊκός (εξακολουθεί να) έχει πρόβλημα όταν η μπάλα σηκώνεται, είτε βγαίνει ο Τζόρβας είτε όχι.

Το τριφύλλι κινδύνευσε επίσης και κάθε φορά που ο Σαριέγκι δεν βγήκε με αποτελεσματικότητα πρώτος στην μπάλα και τις φορές που ο Λέτο δεν έδειξε την απαιτούμενη προσήλωση και οι Δανοί βρήκαν ρήγματα στην πλευρά του Σπυρόπουλου. Αφού πέρασε αναίμακτα η πρώτη μπόρα, ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε τέλεια το γεγονός πως οι αντίπαλοι τον περίμεναν σχεδόν νωχελικά, δεν ασκούσαν καμιά τρομερή πίεση στα χαφ, ούτε βγήκαν ποτέ ψηλά να του δυσκολέψουν την κυκλοφορία της μπάλας στην πρώτη πάσα.

Ο Παναθηναϊκός πήρε το δώρο, κράτησε την μπάλα στα πόδια του και την κυκλοφορούσε με σχετική άνεση. Δεν βρήκε καλή πάσα στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου απέναντι σ’οργανωμένη άμυνα, όμως η κατοχή του έδωσε ψυχολογία και κράτησε μακριά τους Δανούς. Καθαρές ευκαιρίες δεν είχε, εκτός από τα σουτ του Νίνη και του Κατσουράνη, οπότε λογικό ήταν η καλύτερή του ευκαιρία να έρθει με την Οντένσε ανοργάνωτη. Στο 34’ έγινε κλέψιμο στο κέντρο κι ο Μαρίνος πάσαρε αμέσως στον Λέτο, που σόλαρε χωρίς επιτυχία.

Το γκολ ήρθε με την έναρξη της επανάληψης και ο Παναθηναϊκός είχε κάποιες φάσεις που θα μπορούσε με καλύτερη τελική πάσα να βρει και δεύτερο γκολ.  Δεν θα πρέπει, όμως, να ξεχνάμε πως δεν ήταν και λίγες οι φορές που η Οντένσε τον απείλησε (είτε ψηλά είτε με την μπάλα κάτω) και που ο κίνδυνος αποσοβήθηκε με επεμβάσεις τις τελευταίας στιγμής.

Καταλαβαίνω πως ο Παναθηναϊκός ήταν πολύ κακός στο φιλικό με τον Ατρόμητο, ο κόσμος κι ο Τύπος τον περίμενε πολύ χειρότερο. Μοιραίο ήταν η εμφάνιση και το αποτέλεσμα να τύχουν πολύ θερμής υποδοχής, κυρίως γιατί πολλοί φοβούνταν τα χειρότερα. Λογικό, απλώς έχω την αίσθηση πως όλα όσα είδαμε χθες ωραιοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα πχ ο Σαριέγκι να χαρακτηριστεί καλός, όταν σε έναν ακόμα αγώνα ο Παναθηναϊκός κινδύνευσε ουκ ολίγες φορές από τις αδιόρθωτες αδυναμίες του.

Για τα υπόλοιπα, θα τα πούμε σε επόμενα κείμενα.