Της… διγλωσσίας (ή του διχασμού;)

Γιατί εμφανίστηκαν και οι δυο κατηγορίες. Αυτοί που πανηγυρίζουν –ή εν πάση περιπτώσει είναι ευχαριστημένοι- για την ισοπαλία και τον τρόπο που ήρθε, θεωρώντας ότι ο Παναθηναϊκός έπαιξε με δέκα παίχτες από το τρίτο λεπτό της αναμέτρησης (άρα έσωσε την παρτίδα), κι αυτοί που εξακολουθούν να σιχτιρίζουν υποστηρίζοντας ότι ακόμα και με παίχτη λιγότερο, «πρέπει να τα καθαρίζεις τέτοια παιχνίδια, αφού αντίπαλος δεν είναι η Μπαρτσελόνα»…

Και οι δύο ομάδες (γιατί ναι, πάλι δυο ομάδες εμφανίστηκαν…) έχουν τα επιχειρήματά τους, μπόλικα σε κάθε περίπτωση.

Είναι η κλασική υπόθεση που «εισήγαγε» στη ζωή μας ο Χενκ Τεν Κάτε, με το μισογεμάτο και το μισοάδειο ποτήρι, κάτι που άλλωστε δεν ισχύει μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και στη ζωή γενικότερα.

Η ιστορία της ισοπαλίας στο Περιστέρι με το εξαιρετικό γκολ του Σεμπάστιαν Λέτο μετά την επίσης εξαιρετική προσπάθεια του Κουίνσι, σίγουρα δεν είναι για… πανηγυρισμούς. Απλώς σώθηκε η παρτίδα, που κάλλιστα θα μπορούσε να είχε χαθεί.

Από την άλλη όμως δεν είναι και για… κατηγόριες η προσπάθεια του Παναθηναϊκού, που βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο δυο φορές. Την πρώτη με την αποβολή του Καρνέζη από το τρίτο κιόλας λεπτό (κι αυτό είναι μαχαιριά για κάθε ομάδα) και τη δεύτερη όταν ο Μήτρογλου (πάλι…) έδωσε το προβάδισμα στον Ατρόμητο (που κι εκεί κόβονται γόνατα).

Το γεγονός λοιπόν ότι ο Παναθηναϊκός έμεινε όρθιος στο τέλος, με το εξαιρετικό γκολ της ισοφάρισης, δίνει αδιαμφισβήτητα ένα θετικό πρόσημο, απέναντι μάλιστα σε μια ομάδα που δεν είναι αμελητέα ποσότητα.

Προσοχή: δεν μιλάμε για εξαιρετικά δείγματα πράσινης γραφής. Δεν ειπώθηκε κάτι τέτοιο.

Όμως γίνεται λόγος για μια θετική προσπάθεια, η οποία πέρασε μέσα από αρνητικές συγκυρίες και πολλές αναποδιές. Το αριθμητικό μειονέκτημα σε ένα ολόκληρο παιχνίδι δεν μπορεί και δεν γίνεται να περνάει απαρατήρητο.

Από την άλλη, με βάση κρίσεις κι επικρίσεις για τον προπονητή, τον Ζεσουάλδο Φερέϊρα, και πάλι… διγλωσσία (για να μη χρησιμοποιήσουμε τη λέξη διχασμός, που δημιουργεί πολλούς συνειρμούς…).

Άλλοι λοιπόν τον κατηγορούν για την απόσυρση του Σιμάο μετά την αποβολή του Καρνέζη, θεωρώντας ότι έτσι αποδυνάμωσε την ομάδα, αφαιρώντας τον μοναδικό παίχτη που θα μπορούσε να μαρκάρει και να τρέξει στη μεσαία γραμμή, άλλοι πάλι τον αποθεώνουν επειδή δεν λειτούργησε κοινότυπα, διατηρώντας τη γραμμή κρούσης.

Εκ του αποτελέσματος πάντως ο Φερέϊρα δικαιώθηκε, αφού αυτό, το αποτέλεσμα, καθορίζει πολλά.

Και, εν πάση περιπτώσει, πήρε ένα ρίσκο, για το οποίο δεν χρειάζεται και να στηθεί στο απόσπασμα…

Αν υπάρχουν κάποια ερωτηματικά, αυτά έχουν να κάνουν με την επιλογή του Γιούρκα Σεϊταρίδη, που όχι μόνο έχει καιρό να δείξει κάτι καλό, αλλά είναι και επιρρεπής.
Όσο για τον Ορέστη Καρνέζη; Δεν υπάρχει λόγος για αναθέματα. Ήταν κάτι που θα μπορούσε να συμβεί σε κάθε τερματοφύλακα ο οποίος θα βρισκόταν στη θέση του. Το ότι είναι… γκαντέμης, δεν αποτελεί ποδοσφαιρική λογική. Το αν δεν κάνει, είναι εντελώς διαφορετικό θέμα…

Τι άλλο πήρε ο Παναθηναϊκός στο Περιστέρι πέρα από τον βαθμό;

Πολλές ελπίδες για τον Ρούντολφ που δείχνει ότι μπορεί να βοηθήσει πολύ, ελπίδες επίσης για τον Κουίνσι που έχει πραγματικά τα φόντα να δώσει πολλά.
Πήρε επίσης ξανά το μήνυμα ότι ο Λέτο –με τρία στα τρία στο πρωτάθλημα- έχει την επιθυμία και τη φλόγα να γίνει ο ηγέτης της ομάδας.

Τελικά, σε κάποιες περιπτώσεις όπως στο Περιστέρι, δεν είναι ανάγκη ένα αποτέλεσμα να είναι ή θρίαμβος ή καταστροφή…