Σιγά μην κλάψω…

Πριν καταγράψω ορισμένους στίχους του Γιάννη Αγγελάκα, θα σας θυμίσω τι έγινε την Παρασκευή (9/9) και τα σχόλια δικά σας.

1)Η Σούπερ Λίγκα υπερασπίστηκε στα πολιτικά δικαστήρια τον Αστέρα Τρίπολης.
2)Αν ο Ηρακλής δικαιωθεί στις 20/9, θα παίξει στη θέση του Αστέρα Τρίπολης και θα δώσει τους αγώνες που θα έχουν συμμετάσχει οι Αρκάδες, σύμφωνα με την δέσμευση της Σούπερ Λίγκα.
3)Ο Γιώργος Σφυρής που παραιτήθηκε από το Διαιτητικό Δικαστήριο έκανε λόγο για αύξηση των ομάδων.
4) Η ΕΠΟ απειλεί τον Ηρακλή χωρίς να υπάρχει άρθρο ή καταστατικό που να κάνει λόγο για υποβιβασμό.
5)«Ο Ηρακλής δεν χάνει τίποτα από την συμμετοχή του Αστέρα», δήλωσε ο συντάκτης του Αθλητικού Δικαίου, Ανδρέας Μαλάτος.

Για το 1,2 και 3 πραγματικά γελάμε… εμείς οι γραφικοί και κυνηγοί φαντασμάτων.

Επειδή σε αυτή την χώρα ελπίζουμε μία, έστω μία φορά, να λάμψει η δικαιοσύνη και να εφαρμοστούν οι κανόνες που υπάρχουν και όχι αυτοί που ανακαλύπτονται ξαφνικά, μπορούμε να πούμε στον κόσμο του Ηρακλή να μην κλαίει και να μην φοβάται.

Το ξέρω ότι δεν χρειάζεται να του το λέμε και πολύ, γιατί το γνωρίζει από μόνος του και ετοιμάζεται για το μεγάλο συλλαλητήριο του Σαββάτου.

Για όλους αυτούς που δεν τα παρατούν, για αυτούς που ακούνε Ηρακλής και ανατριχιάζουν, για αυτούς που θα βρεθούν στο Κατσάνειο και στη ΔΕΘ, για τους μικρούς και τους μεγάλους, οι στίχοι του Γιάννη Αγγελάκα:

«Μου λεν αν φύγω από τον κύκλο θα χαθώ
στα όρια του μοναχά να γυροφέρνω.
Και πως ο κόσμος είν' ανήμερο θεριό
κι όταν δαγκώνει εγώ καλά είναι να σωπαίνω.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός, πολύ μικρός για να τ' αλλάξω.
Μα εγώ μ΄ ένα άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ' τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό,
θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ.
Μου λεν αν φύγω πιο ψηλά θα ζαλιστώ
καλύτερα στη λάσπη εδώ μαζί τους να κυλιέμαι.
Και πως αν θέλω περισσότερα να δω,
σ' ένα καθρέφτη μοναχός μου να κοιτιέμαι.
Κι όταν φοβούνται πως μπορεί να τρελαθώ
μου λεν να πάω κρυφά κάπου να κλάψω.
Και να θυμάμαι πως αυτό το σκηνικό
είμαι μικρός πολύ μικρός για να τ' αλλάξω».
Υ.Γ Αντώνη, συνάδελφε, μάλλον έχεις χρόνια να κάνεις ρεπορτάζ για να καταλάβεις τον λόγο για τον οποίο κατεβήκαμε στην Αθήνα για να συναντήσουμε τον Πιλάβιο στο αεροδρόμιο. Εσύ πάρε το μέρος του και «κράξε» τους συναδέλφους σου, ακούγεσαι…