Αποχωρεί από την ενεργό δράση η Λύμουρα: «Μπάσκετ σε ευχαριστώ, εις το επανιδείν»

Την απόφαση να βάλει «τίτλους τέλους» στην σπουδαία καριέρα της μετά τη λήξη της περιόδου 2021-22, έλαβε η Λολίτα Λύμουρα.

Σε ηλικία 37 ετών η διεθνής γκαρντ του Παναθηναϊκού έκρινε πως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να αποσυρθεί από τα παρκέ μετά τους τελικούς της Α1 γυναικών με τον Ολυμπιακό, κάτι που η ίδια έκανε γνωστό μέσων των social media.

Ξεκίνησε την καριέρα της στον Εθνικό Πειραιά, σε ηλικία 15 ετών (2000) πήγε στις Εσπερίδες, όπου παρέμεινε μέχρι το 2007. Η ικανότητά της να «διαβάζει» το παιχνίδι την έκανε να ξεχωρίσει αμέσως κι αυτό φάνηκε από το γεγονός ότι χρίστηκε διεθνής με την Εθνική γυναικών σε ηλικία μόλις 17 ετών.

Εκτός από τον Εθνικό και τις Εσπερίδες αγωνίστηκε ακόμη σε Βίρτους, Κομένζε, Αθηναϊκό, Πρωτέα Βούλας, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό. Στην καριέρα της πανηγύρισε την κατάκτηση πέντε πρωταθλημάτων και 6 Κυπέλλων, ενώ ως μέλος του Αθηναϊκού το 2010 έφτασε στο triple crown, κατακτώντας το EuroCup, το πρωτάθλημα και το Κύπελλο.

Φόρεσε την φανέλα με το εθνόσημο 163 φορές, με ξεχωριστή στιγμή της διεθνούς καριέρας της την πορεία της «γαλανόλευκης» μέχρι την 4η θέση του Eurobasket 2017.

Αναλυτικά η ανάρτηση της Λύμουρα:

«Θυμάμαι τον εαυτό μου με μια μπάλα στα χέρια από 10 ετών, στις φτωχογειτονιές της Νίκαιας. Να παίζω μπάσκετ παντού, σε ανοιχτά, σε κλειστά, σε πλατείες, σκαρφαλώνοντας στα κάγκελα για να μπούμε στα σχολεία…

Ο Εθνικός Πειραιά ήταν η ομάδα που με έκανε να αγαπήσω το μπάσκετ, οι Εσπερίδες η ομάδα που μου έμαθαν το άθλημα και με δίδαξαν τόσα πολλά, ένας σταθμός ζωής, μαζί τους πήρα το πρώτο μου νταμπλ και με γαλούχησαν στον πρωταθλητισμό. Στην Ιταλία, στο Βιτέρμπο και το Κόμο γνώρισα για δυο σεζόν το άλλο επίπεδο του επαγγελματισμού, πριν γυρίσω στην Ελλάδα για τον Αθηναϊκό, εκεί που έζησα ένα ατελείωτο σερί νικών φτάνοντας μέχρι το μοναδικό επίτευγμα της κατάκτησης του ευρωπαϊκού. Ο Πρωτέας Βούλας ήταν ένας όμορφος σταθμός που κέρδισα πολύτιμες εμπειρίες και ο ΠΑΟΚ για 4 χρόνια μου φέρθηκε σαν να ήμουν δικό του παιδί.

Κι εκεί που πίστευα ότι τα είχα ζήσει όλα ήρθε ο Παναθηναϊκός. Η ομάδα μου, το όνειρό μου να κερδίσω ένα πρωτάθλημα φορώντας τη φανέλα του πιο ένδοξου ελληνικού συλλόγου, βγήκε αληθινό.

Αγωνίστηκα για 20 συνεχόμενα χρόνια με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Άκουσα 163 φορές τον Εθνικό μας ύμνο, νιώθοντας κάθε φορά την ίδια ανατριχίλα. Και στον επίλογο αυτών των 20 ετών, φτάσαμε το 2017 στις 4 καλύτερες Εθνικές ομάδες της Ευρώπης.

Αναφέρω μία προς μία τις ομάδες γιατί πάντα αυτό με ενδιέφερε όπου κι αν έπαιξα. Η ομάδα, το «εμείς» να είναι πάντα πάνω από το «εγώ». Γνώρισα τόσους ανθρώπους μέσα από το μπάσκετ που θα αδικήσω πολλούς αν ξεκινήσω τις ονομαστικές αναφορές. Δεν ξεχνώ κανέναν όμως. Από τον πρώτο μου προπονητή στις Εθνικές, τον κ. Τάκη Μπακογιώργο που πίστεψε σε μένα μέχρι την πρώτη μου συμπαίκτρια στις παγκορασίδες. Ευτύχησα να χτίσω σχέσεις παντοτινές με φίλους, να κάνω φίλες που θα αναπολούμε τις στιγμές που ζήσαμε μαζί. Ακόμα περισσότερο ευγνώμων νιώθω απέναντι στο ίδιο το μπάσκετ που με έκανε αυτό που είμαι.

Σήμερα, έχοντας κάνει έναν κύκλο 22 ετών στο επαγγελματικό μπάσκετ, μετά από 8 ομάδες και 163 συμμετοχές με την φανέλα της Εθνικής ομάδας, νιώθω πως είναι η στιγμή να αφήσω τα παρκέ. Σταματάω το μπάσκετ… Εύκολα το λες, δύσκολα το συνειδητοποιείς. Τα χρόνια πέρασαν όμως, η καταπόνηση είναι μεγάλη και στο τέλος της φετινής σεζόν όπως έχω αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό θα αποσυρθώ από τα γήπεδα. Όχι όμως από το μπάσκετ.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους συνεργάστηκα, προσωπικά σε όλους τους προπονητές, τις συμπαίκτριες που παλέψαμε για τους κοινούς στόχους, τους παράγοντες που με εμπιστεύτηκαν, τους φυσιοθεραπευτές και τους γιατρούς που με πρόσεξαν, τους γυμναστές, τους φροντιστές, όλα τα μέλη των staff και όλα τα σωματεία που με τίμησαν δίνοντας μου θέση στο δυναμικό τους και ελπίζω να ανταπέδωσα κι εγώ την τιμή.

Μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες παίζοντας μπάσκετ σαν παιδί, σαν κορασίδα, νεανίδα και γυναίκα, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που θέλω να διαγράψω από τη μνήμη μου. Σήμερα, είναι μια ακόμα στιγμή που δεν περίμενα να φτάσει ποτέ. Τι από όσα έζησα όμως περίμενα ότι θα ζήσω; Γεμάτη πλέον από όλα, έφτασε η ώρα μετά τους φετινούς τελικούς, να βάλω τέλος στην αθλητική καριέρα μου.

Ένα αγαπημένο μου τραγούδι τα λέει όλα κάπως έτσι:

Είναι στιγμές που η αλήθεια μοιάζει ψέμα... δε θα μπορώ χωρίς εσένα… θα σε ζητώ απεγνωσμένα… όλη μου η ζωή είναι στιγμές.

Μπάσκετ σε ευχαριστώ, εις το επανιδείν».