O Φάνης Χριστοδούλου έδωσε στο μπάσκετ την κουλτούρα που του άξιζε
Μπορεί ένας «Μπέμπης» να επηρέασει ένα ολόκληρο άθλημα; Φυσικά και μπορεί.
Στην πρώτη άνοιξη του ελληνικού μπάσκετ, το 1987, το δίλλημα ήταν Γκάλης ή Γιαννάκης. Βλέπεις στην Ελλάδα, άμα δεν φαγωνόμαστε, δεν ζούμε. Οπότε, κάτι αυτό το κακό χούι που έχουμε και κάτι η ίντριγκα που είχαν ο Νικ και ο «δράκος», δεν ήθελε και πολύ για να ΠΡΕΠΕΙ σώνει και καλά να διαλέξουμε. Στην αρχή έλεγα «Γκάλης». Γιατί ένιωθα ότι αυτά που έκανε ο «κοντός» ήταν εξωγήινα. Μου φαίνονταν όλα πολύ παράξενα με αυτόν τον τύπο. Μέχρι και ότι φόραγε χαμηλό παπούτσι (PONY μάλιστα…) την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι φορούσαν μποτάκια (κι όχι PONY…).
Όταν άρχισα να… ψιλομυρίζω κάτι από μπάσκετ, η απάντηση σε αυτό το δίλλημα «κλείδωσε»: Φάνης. Ναι, Φάνης! Αυτός που γεννήθηκε σαν σήμερα πριν από 54 χρόνια. Αυτός που είχε κανόνα ζωής «το εμείς κάτω από το εγώ». Αυτός που έμεινε στον Πανιώνιο επειδή έτσι γούσταρε. Και αυτός, εν τέλει, που μας έμαθε ότι το μπάσκετ δεν είναι μόνο… καλάθια, πόντοι. Είναι και ριμπάουντ και κλεψίματα και ασίστ αλλά και άλλα που δεν γράφονται καν στη στατιστική. Όπως το να καλύπτεις τον συμπαίκτη σου στην άμυνα, να κάνεις σκριν για να πάρει σωστά την μπάλα ο άλλος, να κινείσαι έξυπνα για να ανοίγεις τον χώρο στον εκάστοτε… Γκάλη. Ο Φάνης Χριστοδούλου, είναι ο ορισμός της λέξης «αλτρουισμός».
Ήταν ο καλύτερος συμπαίκτης στην Ιστορία του ελληνικού μπάσκετ μαζί με τον Δημήτρη Διαμαντίδη.
Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr
