Στο «κοστούμι» του Αντρέα Πίρλο δεν θα χωρέσει κανένας άλλος

Τα νεανικά χρόνια της εικονικής ποδοσφαιρικής μου γαλούχησης μέσω του Pro (σαν παιδί κι εγώ) είχαν στιγματιστεί από την ατάκα ενός φίλου, στις ατελείωτες μάχες μας ανάμεσα σε Μίλαν και Λίβερπουλ (εγώ τη δεύτερη), βγαλμένες από τους τελικούς του 2005 και του 2007. 

Είχα γίνει βιωματικός «πελάτης» πια και αυτή η ατάκα βουίζει ακόμη στ' αυτιά μου, το ίδιο δυνατά όσο τότε που την ξεστόμιζε εκείνος ο «αιώνιος» αντίπαλος κολλητός μου μετά από καλοχτυπημένο φάουλ (με L1) του Αντρέα: «Πιρλίτο, αγόρι μου! Πιρλίτο»!

Όποιος βέβαια έχει αναπτύξει πιο στενές σχέσεις με τη στρογγυλή θεά, άρα και με τον... αγγελιοφόρο της Ιταλό, πέρα από τα κουμπιά μίας κονσόλας, όποιος έχει δει και κυρίως έχει παίξει ποδόσφαιρο, μπορεί να νιώσει ακόμη πιο έντονο στο πετσί του το δέος αυτής της ποδοσφαιρικής οντότητας. Συνάμα, όμως, να αισθανθεί και πιο δύσπεπτη και δυσβάσταχτη την απώλειά του από τα γήπεδα.

Όλοι ξέρουμε ποιος είναι ο Αντρέα Πίρλο και τι έχει πετύχει -κυρίως- με Μίλαν, Γιουβέντους και εθνική Ιταλίας. Δύο Champions League, έξι Πρωταθλήματα Ιταλίας και ένα Μουντιάλ με το εθνόσημο, για τον οποίο ήταν κάτι παραπάνω από ιερό: «Αντόνιο Κασάνο. Λέει ότι έχει κοιμηθεί με 700 γυναίκες αλλά δεν καλείται πλέον στην Εθνική. Μπορεί να είναι πραγματικά χαρούμενος; Εγώ δεν θα ήμουν», αναφέρει στην αυτοβιογραφία του «Σκέφτομαι άρα παίζω». 

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr