H μαγεία της Liverpool κρύβεται στον κόσμο της

Η μικρή μονοκατοικία που μέναμε ήταν από την άλλη μεριά του Anfield, πίσω από το πάρκο Stanley.  Ήταν ένα από τα πολλά μικρά σπίτια της οδού Bardsay, της οδού «χωρίς μυστικά» όπως έλεγαν οι κάτοικοι, λόγω της φασαρίας και της πολυκοσμίας της. Το δικό μας δεν είχε απολύτως καμιά διαφορά από τα υπόλοιπα. Τίποτα το εξαιρετικό, τίποτα το πομπώδες. Ένα σπίτι με καφέ τούβλα και άσπρη ξύλινη πόρτα, με τη μάνα μου να γκρινιάζει συνεχώς για την φασαρία που ακουγόταν από τον δρόμο. Το Goodison Park, το σπίτι των «toffies», ήταν 20 λεπτά με τα πόδια από την περιοχή. Και ενώ, τυπικά, θα θεωρούσε κανείς πως βρισκόμαστε στην περιοχή τους, η οδός Bardsay είχε τόσους οπαδούς των Toffie’s όσους και των Red’s. Το ίδιο συνέβαινε και στις οδούς τριγύρω από το Anfield. Την πρώτη φορά που πήγαμε γήπεδο με τα κόκκινα κασκόλ, νόμιζα ότι θα μας στρίμωχναν σε καμία γωνία. Αλλά δεν συνέβη ποτέ τίποτα.

Έμαθα να είμαι Liverpool από τον Άγγλο θείο μου. Όποτε ερχόταν διακοπές στην Ελλάδα έφερνε πάντα ένα κασκόλ ή την εμφάνιση της ομάδας. Οι πρώτοι Liverpoolians που έμαθα από εκείνον ήταν οι Beatles. Ακούς την μουσική από μικρό παιδί και πιστεύεις ότι δεν μπορείς να βρεις τίποτα πιο υπέροχο από τα τραγούδια του John Lennon. Και ίσως αυτό να είναι αλήθεια. Αλλά μετά ακούς τις ιστορίες για τον θεό επί γης Bill Shankly. Τον Alan Hansen. Τον Tommy Smith και τον Phil Neal. Τους δύο μεγάλους Ian, τον Rush και τον Callaghan. Και παρότι όλοι οι προαναφερθέντες έχουν χαράξει την δική τους ιστορία, ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε με τον McManaman και τον Fowler. Που πρόλαβε τον Grobbelaar κάτω από τα δοκάρια, αλλά και τον Rush να τρέχει δίπλα στον Jamie Redknapp. Μαθαίνεις να την αγαπάς την Liverpool. Τα παιχνίδια της. Τον κόσμο της. Τα συνθήματα που είναι τόσο διαφορετικά για κάθε ομάδα. Που ο κόσμος πιστεύει ότι γίνεται της κακομοίρας σε ένα Merseyside ντέρμπι, αλλά που στην πραγματικότητα κανένας δεν οπαδός δεν μισεί τίποτε άλλο όσο την Manchester United.

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr