Μαγικός ζωμός

Όταν ο Οβελίξ έλεγε πως θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να πεθάνω, όλοι αναγνώριζαν την ματαιότητα. Πρώτον, γιατί κανείς δεν μπορεί να το καταφέρει, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι μεγαλύτερο από τον εγωισμό. Και δεύτερον γιατί αν θες να πεθάνεις, μπορείς να διαλέξεις και άλλον τρόπο, λιγότερο εντυπωσιακό, περισσότερο αποτελεσματικό. Η παραβολή με τον αθλητισμό, λίγο υπερβατική, αλλά και τι δεν είναι στις μέρες μας;

Το προεδρείο του ΣΕΓΑΣ, δεν ανακοίνωσε πως θα κρατήσει την αναπνοή του μέχρι να πεθάνες. Κακώς, ίσως να ήταν πιο αποτελεσματικό. Αυτό που έκανε ήταν πως με τον αχρείαστο στόμφο που έχουν όλοι οι αθλητικοί παράγοντες, είπαν πως : «Θα αποσύρουμε την ελληνική ομάδα στίβου για τους Μεσογειακούς Αγώνες του 2013 που θα γίνουν σε Βόλο και Λάρισα, λόγω του οριζόντιου κουρέματος των επιχορηγήσεων». Ας αφήσουμε να περάσει ένα πένθιμο δευτερόλεπτο γι’ αυτό το συγκλονιστικό νέο και ας προχωρήσουμε στην λογική.

Πρώτη αντίδραση: Ποιος νοιάζεται; Όχι για μόνο για τον ΣΕΓΑΣ, αλλά και για τους Μεσογειακούς Αγώνες, ένα κατάλοιπο περασμένων σπάταλων εποχών, μια διοργάνωση η οποία μέσω κάποιον φίλων (και συγγενών)  της προηγούμενης κυβέρνησης φορτώθηκε στην Ελλάδα, και τώρα αναζητείται έξοδος διαφυγής. Είναι δύσκολο να υπάρξουν λεπτοί χειρισμοί όταν σου φορτώνουν έναν ελέφαντα εξόδων και περιττής φιοριτούρας στην αγκαλιά σου και γι’ αυτό το πιο τίμιο θα ήταν να ανακοινώσουμε πως δεν βγαίνουμε, δεν υπάρχει σάλιο, στεγνώσαμε, ας πάνε τους Μεσογειακούς σε κάποιον που έχει να πληρώσει. Δεν θα είναι ντροπή, θα είναι τιμιότητα, αλλά ποιος την έχασε για να την βρουν οι αθλητικοί παράγοντες;

Τώρα για τον ΣΕΓΑΣ. Το «ποιος νοιάζεται;» δεν είναι απαξιωτικό για τον κλασικό αθλητισμό. Το αντίθετο. Είναι απαξιωτικό για τον τρόπο με τον οποίο οι ίδιοι αντιμετώπισαν τον κλασικό αθλητισμό. Η επικαιρότητα ενώνεται γλυκά με την πραγματικότητα, τώρα που στην Ευελπίδων γίνεται η δίκη του στρουθοκαμηλισμού με την περιβόητη υπόθεση Κεντέρη, Θάνου, Τζέκου. Το παρελθόν εμφανίζεται με ενοχλητικές λεπτομέρειες, όπως το «Σχέδιο Κόροιβος», αυτό που θα μας μετέτρεπε από μια μικρή μεσογειακή χώρα, σε συλλέκτες μεταλλίων. Οι αθλητές και οι αθλήτριες που από ρεπόρτερ με ένα πακέτο Marlboro, έτρεχαν ξανφικά πιο γρήγορα και από βενζινάκατο, οι υπερφίαλες δηλώσεις για το ελληνικό DNA, τα λάδια, οι μηχανές, οι σημαίες τυλιγμένες σε πρόσωπα με ακμή και ύποπτα λαμπερά μάτια. Όλα αυτά τελείωσαν.

Όλα αυτά, με την στήριξη μιας φιλόδοξης αλλά όχι και τόσο έξυπνης παρεούλας που έβλεπαν τα χρήματα των Ολυμπιακών Αγώνων να πέφτουν και ουσιαστικά δεν έβλεπαν διορατικά, δεν καταλάβαιναν τους νόμους της φύσης, πως ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. Και ότι ανεβαίνει αφύσικα, πέφτει και διαλύεται.
Τα 6,5 εκατομμύρια ευρώ, δεν φτάνουν στον ΣΕΓΑΣ. Πιθανότατα να υπάρχουν και θλιμμένες ιστορίες μέσα στην γκρίνια από τη στιγμή που οι αθλητές είναι αυτοί που θα πληρώσουν την ιστορία. Αλλά το κακό έχει ήδη γίνει. Όπως οι ιδιωτικοί υπάλληλοι πληρώνουν ξώφαλτσα την οικονομική κατάρρευση του δημοσίου, έτσι και οι αθλητές μετά την κατάργηση των προνομίων και των πριμ είναι η παράπλευρη απώλεια της μάχης ανάμεσα στο νοικοκύρεμα και το εύρωστο παρελθόν.

Η μάχη έχει ήδη κριθεί, το βλέπει κανείς γύρω του καθημερινά. Και στο τέλος, όπως και στο Αστερίξ που έχει πει αλήθειες, είπαμε,  θα μείνει το τελευταίο καρέ, ένα μεγάλο γλέντι ανθρώπων που έφαγαν ότι έφαγαν και τώρα ξεσπάνε στον τροβαδούρο επειδή λέει μια ενοχλητική αλήθεια.

Α, και ο μαγικός ζωμός, ένας από τους λόγους που φτάσαμε ως εδώ…