Ποδοσφαιρική επανάσταση

Μπορεί ανάμεσα τους κάποιοι να αντιπαθούν το καθεστώς. Μόνο που κάποια στιγμή έρχεται η ώρα που πρέπει να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.

Αλ Αχλί, σημαίνει «Εθνική». Από το 1907, την χρονολογία ίδρυσης της ποδοσφαιρικής ομάδας της Αιγύπτου,  όταν κάποιοι φοιτητές μαζεύονταν να παίξουν μπάλα , περισσότερο σαν πρόσχημα, και ουσιαστικά επιθυμούσαν να μιλήσουν για τις κινήσεις τους κατά της βρετανικής κυριαρχίας στην Αίγυπτο, στο DNA της ομάδας υπάρχει μια κουλτούρα επανάστασης. Οι Ultras της Αλ Αχλί, προφανώς μοιάζουν με κάποιους από τους ελληνικούς οπαδικούς στρατούς. Δεν είναι όλοι ίδιοι, δεν είναι όλοι καλοί. Τους ενώνει μια υπερβολική αγάπη για το ποδόσφαιρο, μιλούν την παγκόσμια γλώσσα του ποδοσφαιρικού πάθους και που και που, κάνουν και κανέναν σαματά με την αστυνομία. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα.

Το ρεπορτάζ του Αλ Τζαζίρα μέσα στο Σαββατοκύριακο ήταν κατατοπιστικό. Στην επανάσταση της Αιγύπτου, μια αυθόρμητη και συνεχώς διογκούμενη έκφραση διαμαρτυρίας κατά του δικτατορικού καθεστώτος, τα πρώτα προβλήματα εμφανίστηκαν με την κατάρρευση της επικοινωνίας. Οι εταιρίες κινητής τηλεφωνίας, υπάκουσαν στις εντολές της κυβέρνησης και έριξαν το δίκτυο. Κάποιος έπρεπε να οργανώσει την κατάσταση. Ο Τζέιμς Ντόρσι, ειδικός ανταποκριτής και ειδικός στο αιγυπτιακό ποδόσφαιρο, μίλησε στο κανάλι: «Αν δεν υπήρχαν οι οργανωμένοι οπαδοί των ομάδων και συγκεκριμένα της Αλ Αχλί, να μεταγγίσουν την «τεχνοτροπία» τους, τον τρόπο με τον οποίο οι διαδηλωτές θα κινηθούν ανάμεσα στα δακρυγόνα και τις δυνάμεις της αστυνομίας, η επανάσταση θα είχε καταρρεύσει από την πρώτη μέρα».

Οι ελληνικοί συνειρμοί είναι άμεσοι. Αρχικά με το παρελθόν, για παράδειγμα τον καιρό της δικτατορίας, όταν το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ και οι επιτυχίες τους, λειτουργούσαν περισσότερο σαν βοήθεια του καθεστώτος, στο πλαίσιο «άρτος και θεάματα» παρά ως την παραμικρή ιδέα επανάστασης. Λίγο πιο πρόσφατα, τις μέρες της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08, οπαδοί του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού πλακώνονταν στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, κοντά στα δικαστήρια, για τους δικούς τους λόγους. Συγκεκριμένα, η συνάντηση έγινε μετά το τέλος της δίκης για την δολοφονία στη Λαυρίου. Και πρόσφατα, όταν παρά την κρίση, τα αυγά και τα γιαούρτια, πέφτουν σε πούλμαν επαρχιακών ομάδων, οι τιμωρίες λόγω επεισοδίων είναι οι νέες διαιτησίες το καινούριο κοσκινακι αντιπαράθεσης ομάδων, τα χημικά στα γήπεδα είναι περισσότερα και από τα Εξάρχεια βράδυ 17^ης Νοέμβρη και οι οπαδοί απειλούν πως τα απλήρωτα διόδια είναι μόνο η αρχή και θα ακολουθήσουν και τα απλήρωτα γήπεδα. Οσο και να μην το υπολογίζει κανείς, το ποδόσφαιρο είναι μέρος της κοινωνίας, αν όχι προέκταση της. Και η γενική αντίδραση, η ευκολία της βίας και η οργή που εκφράζεται ίσως με τον λάθος τρόπο – αλλά εκφράζεται – είναι κυρίαρχη. Κάποια στιγμή και εδώ, οι οπαδοί θα πρέπει να αποφασίσουν με ποιον θα πάν και ποιον θα αφήσουν. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, ας θαυμάσουμε αυτό:  النادي الأهلي الرياض. Σημαίνει Αλ Αχλί. Νομίζω.