Κούρτιτς: «Υπάρχει άπειρο πάθος στον ΠΑΟΚ» (photos)

Ο Γιάσμιν Κούρτιτς αναμφίβολα είναι έως τώρα το κεντρικό πρόσωπο στον ΠΑΟΚ.

Ο Σλοβένος μέσος είναι πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα και ηγετική φυσιογνωμία για τον «Δικέφαλο». Παραχώρησε συνέντευξη, λοιπόν, στην ιστοσελίδα cronachedispogliatoio.it και ουσιαστικά αποτελεί μία αναφορά στο τώρα, αλλά και στο παρελθόν του στην Ιταλία:

Αναλυτικά το δημοσίευμα: «Τον είχαμε αφήσει να κλαίει στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Κάλιαρι, θυμωμένο και δύσπιστο, αφού η Πάρμα του είχε πετάξει την τελευταία της ευκαιρία σε τρία λεπτά, από το 2-3 σε 4-3.

«Δεν ήθελα να πάω στα αποδυτήρια. Δεν μπορούσα να το κάνω».

Ο Γιάσμιν Κούρτιτς κάθεται στο έδαφος, με δακρυσμένα μάτια και άδειο βλέμμα. Ο Ζοάο Πέδρο τον πλησιάζει, έπαιξαν μαζί στο Παλέρμο ως παιδιά. Οι δυο τους μιλούν ελάχιστα, είναι εσωστρεφείς, αλλά μερικές φορές αρκεί να είσαι εκεί:

«Με σιγανή φωνή τον ρώτησα αν ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο. Γιατί να συμβεί σε εμάς αυτό; Γιατί στην Πάρμα; Ήρθε και με παρηγόρησε. Χειρονομία ενός φίλου, δεν την έχω ξεχάσει», λέει ο Κούρτιτς που σήμερα είναι ο πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος στην Ελλάδα με την φανέλα του ΠΑΟΚ έχοντας σκοράρει 13 γκολ σε 16 παιχνίδια. «Το μυστικό είναι η δουλειά, δεν υπάρχει κάτι άλλο. Μόνο αυτό. Μόνο η ομάδα μετράει», ξεκαθαρίζει ο Σλοβένος και συμπληρώνει:

«Δεν καταλαβαίνω λέξη ελληνικά, αλλά αυτό είναι το νόημα. Έχω πίστη σε αυτό που κάνω. Είχα κάποιες προτάσεις από την Ιταλία, δεν ήταν εύκολο να φύγω μετά από δέκα χρόνια εκεί. Υπάρχει ένα άπειρο πάθος εδώ στον ΠΑΟΚ!

Οι οπαδοί είναι πάρα πολλοί και σε ωθούν να νικήσεις. Είμαι 33 χρονών, ζω δίπλα στη θάλασσα, όταν φυσάει έχει κρύο, αλλά η Θεσσαλονίκη μου θυμίζει Νάπολι. Όχι μόνο για το κλίμα, αλλά για το πως ζουν το ποδόσφαιρο».

«Μόλις κάνεις κάτι καλό, βγαίνουν μερικά παρατσούκλια. Δεν το σκέφτομαι, δουλεύω», λέει ο Κούρτιτς για το παρατσούκλι «The Specialist» που έχουν ψηφίσει οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Ο Γιάσμιν Κούρτιτς κατάγεται από το Τσρνομέλι, μια κωμόπολη 15.000 ανθρώπων που είναι πιο κοντά στο Ζάγκρεμπ, παρά στην Λιουμπλιάνα.

Στα 18 του δούλευε σε ένα εργοστάσιο: «Σηκωνόμουν στις 5.30, έμεινα εκεί μέχρι τις 2 το μεσημέρι, μετά μεσημεριανό εν κινήσει και μετά πήγαινα στην προπόνηση. Το έκανα για μερικά χρόνια, δεν πίστευα ότι θα γίνω ποδοσφαιριστής. Είχα μόνιμο συμβόλαιο και έπαιζα στην Μπέλα Κράινα... νόμιζα ότι αυτή ήταν η ζωή μου . Το πεπρωμένο μου».

Κάθε βράδυ ο Κούρτιτς έριχνε ματιές στην αφίσα του Στίβεν Τζέραρντ που είχε στο δωμάτιο του. Σχεδόν κάθε μέρα τακτοποιούσε τις δεκάδες ποδοσφαιρικές φανέλες στην ντουλάπα και ονειρευόταν, σκεφτόταν, φανταζόταν.

«Πήγαμε να παίξουμε ένα τουρνουά στην Αυστρία, υπήρχαν δεκάδες ομάδες και σκάουτερ. Κερδίζω το βραβείο καλύτερου παίκτη, οπότε με πλησιάζει ένας ατζέντης και με ρώτησε αν ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής, γιατί έχει κάποιες καλές γνωριμίες στην Ευρώπη».

Η απάντηση του ήταν προφανής: «Έχω φωτιά μέσα μου, ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω όλα και να ακολουθήσω παντού το όνειρο μου, μια ευκαιρία μου ήταν αρκετή. Γυρνάω σπίτι και περιμένω τηλέφωνο.

Στο μεταξύ προφανώς δουλεύω, δεν μπορούσα να το αφήσω. Περνάει ένας μήνας και δεν είχα νέα, οπότε αρχίζω να του στέλνω μήνυμα το μάνατζερ για να μάθω τι νέο υπάρχει. Είχαν περάσει έξι μήνες και είχα απογοητευτεί, δεν ήθελα να μάθω περισσότερα, μέχρι που ο προπονητής της ομάδας που έπαιζα μου λέει ότι ίσως έχει μια ομάδα για μένα, την Νόβα Γκόριτσα.

Μετά από δύο μήνες εκεί κάνει κρούση το Παλέρμο. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν αστείο, είπα στον ατζέντη μου να μην με κοροϊδεύει, αλλά ήταν όλα αλήθεια.

Θυμάμαι τη διαδρομή από την πόλη που έμενα προς το Παλέρμο. Τρεις ώρες ήταν το ταξίδι στις οποίες πέρασε από μπροστά μου όλη μου η ζωή. Ναι, το είχα καταφέρει. Και τρέμω ακόμα σήμερα, όταν το θυμάμαι!».

Ο Γιάσμιν φτάνει στην Ιταλία σε ηλικία 22 ετών, Ιανουάριος 2011. Μια ομάδα που στο Παλέρμο χαλάει κόσμο.

«Με Μίκολι, με Παστόρε, με Μπαλτζαρέτι, με Ίλιτσιτς. Ένα φαινόμενο. Στην καλή του μέρα ο Ίλιτσιτς κερδίζει μόνος του τα ματς. Την πρώτη χρονιά παίζω λίγο, μετά πηγαίνω δανεικός στη Βαρέζε και επιστρέφω το 2012-13, τη σεζόν του υποβιβασμού. Θυμάμαι όμως τον Ντιμπάλα, έναν άλλο... άπαιχτο.

Στην προπόνηση διασκέδαζε με λόμπες, τούνελ και ντρίμπλες. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, ο Ίλιτσιτς κι εγώ καθόμασταν κοντά στον πάγκο και σε ένα από τα φιλικά στην αρχή της σεζόν, ο Ντιμπάλα σκοράρει ένα απίθανο γκολ και κοιταζόμαστε έκπληκτοι λέγοντας ο ένας στον άλλον: «Αυτός είναι από άλλο πλανήτη».

«Σε μια από τις δύσκολες στιγμές της ομάδας, ήταν όταν δεχτήκαμε επτά γκολ από την Ουντινέζε εντός έδρας. Βρήκαμε το αθλητικό κέντρο γεμάτο λευκά μαντήλια με γραμμένο το αποτέλεσμα. Είχε αφήσει ένα για τον καθένα μας, ο πρόεδρος Τζαμπαρίνι κρεμασμένο στο ντουλάπι των αποδυτηρίων. Ήταν μια καταστροφική ήττα».