Κάποιοι έφυγαν με το ελικόπτερο…

Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να ισχύει αυτό, ωστόσο η πρακτική και η αλληλουχία κάποιων γεγονότων με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι όντως η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Για την Ελλάδα, μια χώρα, η οποία ακόμα από την εποχή του κυβερνήτη Καποδίστρια έκανε συμφωνία με τους τότε ευρωπαίους συμμάχους της για την χορήγηση του πρώτου δανείου, δεν θα μπορούσαμε να περιμένουμε μια διαφορετική εξέλιξη. Μια Ελλάδα, που από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, το μόνο που κάνει είναι να ξύνει τις «πληγές» της και στην εξουσία να ανακυκλώνονται τα ίδια πρόσωπα, με διαφορετική –απλά- ταμπέλα. Ειλικρινά δεν ξέρω ποιος φταίει λιγότερο ή περισσότερο και αν αυτοί είναι οι πράσινοι ή οι γαλάζιοι. Αυτό που ξέρω είναι ότι στην αυγή της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα φτάσαμε να έχουμε περισσότερο από ένα εκατομμύριο ανέργους, πάρα πολλές πλέον οικογένειες στα όρια της φτώχειας και ο βασικός μισθός να φτάνει στα 400 ευρώ.

Λένε, ότι ως χώρα έχουμε τους κυβερνώντες που μας αξίζουν. Ίσως και να είναι έτσι. Όμως στα 43 μου χρόνια αυτό που ξέρω είναι ότι σε τούτη εδώ τη χώρα δεν αξίζει αυτή η μοίρα. Η Ελλάδα δεν είναι ούτε οι 300 της Βουλής, ούτε τα μνημόνια. Η Ελλάδα είναι η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια που έχει ο λαός της, είναι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας που βγήκαν στο δρόμο για να διαδηλώσουν ειρηνικά, είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας, είναι αυτά τα παιδιά, οι οπαδοί του ΑΡΗ στην κερκίδα, οι οποίοι στο κυριακάτικο παιχνίδι με τον Εργοτέλη, αναρτώντας τα πανό θέλησαν να στείλουν το δικό τους ξεκάθαρο μήνυμα. Ένα μήνυμα βγαλμένο μέσα από την ψυχή τους. Άλλωστε ο Αρειανός είναι αξιοπρεπής και περήφανος. Έχει μάθει να περπατάει με το κεφάλι ψηλά και να μην γίνεται κρίκος στην αλυσίδα αυτού του σάπιου συστήματος.

Κάποτε, κάποιοι πολιτικοί στην Αργεντινή, που αντιμετώπιζε τα ίδια τεράστια προβλήματα και ως χώρα βρίσκονταν στα όρια της χρεοκοπίας, υπό το βάρος της οργής και της αγανάκτησης του κόσμου έφυγαν από το Κοινοβούλιο του Μπουένος Άιρες με ελικόπτερο. Το παράδειγμά τους ίσως θα έπρεπε να το ακολουθήσουν και κάποιοι πολιτικοί στη δική μας χώρα.

Ίσως, όμως, θα πρέπει να φύγουν με ελικόπτερο και κάποιοι άλλοι «παράγοντες» που ορίζουν τις τύχες του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, στο οποίο τίποτε δεν έχει αλλάξει.

Το έργο που είδαμε στο παιχνίδι με τον Εργοτέλη δεν διέφερε πολύ από άλλα… έργα που έχουμε δει στη διάρκεια του φετινού πρωταθλήματος. Ο ΑΡΗΣ κόντρα στην κρητική ομάδα μπορεί να μην έφτασε στο ύψος των προηγούμενων εμφανίσεών του, ωστόσο άξιζε τη νίκη. Πέτυχε δύο γκολ, όμως μέτρησε μόνο ένα (το άλλο ακυρώθηκε για ανύπαρκτο επιθετικό φάουλ), δεν δόθηκε πέναλτι (στο γκρέμισμα του Καστίγιο) που σε άλλα γήπεδα θα καταλογιζόταν χωρίς δεύτερη σκέψη, είχε τουλάχιστον έξι καθαρές ευκαιρίες κι έναν Δασκαλόπουλο, ο οποίος εκνεύρισε τους πάντες με τη σχολαστικότητά του.

Ο ΑΡΗΣ προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο. Δικαιούταν και άξιζε τη νίκη απέναντι σε μία ομάδα, σύμφωνα με τον προπονητή της οποίας κάνει… πρωταθλητισμό με κατενάτσιο, καθυστερήσεις και αγωνιστική σκοπιμότητα. Δυστυχώς χάθηκαν δύο βαθμοί σε ένα ματς που ο ΑΡΗΣ ήθελε το τρίποντο για να δώσει συνέχεια στα νικηφόρα αποτελέσματα. Χάθηκε μια μάχη, ο πόλεμος όμως συνεχίζεται. Το πρωτάθλημα έχει μπει στην πιο κρίσιμη καμπή του και οι αγώνες που ακολουθούν θα κρίνουν πολλά.  

Σσσσσσσσ… Το Αφεντικό έρχεται…