Φτάνει πια…

«Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση», θα μπορούσε να ήταν ένας τίτλος. «Στο ίδιο έργο θεατές», είναι ένας άλλος τίτλος που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, προκειμένου να απεικονιστεί με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο αυτό που βλέπουμε να γίνεται στα παιχνίδια του ΑΡΗ.

Όμως προτίμησα κάτι πιο κοφτό και πιο ξεκάθαρο: «Φτάνει πια…». Φτάνει πια, έλεος. Στην αναμέτρηση του Κυπέλλου με τον Ατρόμητο στο Περιστέρι ήταν ο Σιδηρόπουλος, τρεις μέρες αργότερα στο ίδιο γήπεδο στο αντίστοιχο ματς του πρωταθλήματος ήταν ο Κουκουλάκης. Το κακό… τρίτωσε στη Λιβαδειά με τον Κομίνη (τον διαιτητή από την Θεσπρωτία δεν τον γνωρίζαμε, αλλά πλέον τον μάθαμε από την καλή και την… ανάποδη). Τρίτο συνεχόμενο ματς που αποβάλλεται παίκτης του ΑΡΗ. Τρίτο συνεχόμενο ματς που δεν υπάρχει δεύτερη κίτρινη. Τρίτο συνεχόμενο ματς, στο οποίο ο ποδοσφαιριστής που παίρνει την άγουσα για τα αποδυτήρια είναι βασικό εργαλείο της «κίτρινης μηχανής». Τυχαίο δεν νομίζω.. Και μάλιστα σε αυτές τις περιπτώσεις το κακό είναι διπλό, αφού η ομάδα στερείται τις υπηρεσίες τους και στον αγώνα που ακολουθεί.                    

Φτάνει πια… Δεν μπορεί σε κάθε παιχνίδι ο ΑΡΗΣ να είναι η ομάδα που αδικείται κατάφορα. Δεν μπορεί σε κάθε παιχνίδι να βλέπουμε το ίδιο έργο, με το ίδιο κακόγουστο σίριαλ. Θα μου πει κάποιος –και θα έχει όλο το δίκιο με το μέρος του- πρώτη φορά βλέπεις να γίνεται αυτό; Όχι. Η κατάσταση με την διαιτησία είναι κάτι που το βιώνουμε χρόνια και, δυστυχώς, δεν αλλάζει.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά εντάσσονται σε κάποιο σχέδιο. Αυτό που ξέρω ότι από την στιγμή που ο ΑΡΗΣ, αυτός ο τεράστιος Σύλλογος με 98 χρόνια Ιστορίας, δεν σκύβει το κεφάλι και προχωράει περήφανος τον δικό του μοναχικό δρόμο πέρα από συμφέροντα και σκοπιμότητες, αυτό το πράγμα θα επαναλαμβάνεται.

Όπως θα έχουν διαπιστώσει όλοι, ανεξαρτήτως διαφωνιών και ενστάσεων που μπορεί να έχει ο καθένας, οι καιροί είναι δύσκολοι και πονηροί. Η ομάδα βάλλεται από παντού. Η μεγάλη δύναμη του ΑΡΗ, ο υπέροχος κόσμος του, οφείλει να την προστατεύσει και να την στηρίξει.

Και επειδή ποτέ δεν προσπάθησα να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου και ούτε να μεταθέσω αλλού τις ευθύνες, άλλο κομμάτι είναι το διαιτητικό και τελείως διαφορετικό το αγωνιστικό.

Η αλήθεια είναι ότι ο ΑΡΗΣ κόντρα και στον Λεβαδειακό εμφανίστηκε βελτιωμένος και έκανε ένα καλό πρώτο ημίχρονο. Πέρα από το γκολ του Γιαννιώτα, χάθηκαν δύο τρεις καθαρές ευκαιρίες, ενώ δεν δόθηκε και πέναλτι σε χέρι αμυντικού των γηπεδούχων. Διάστημα, στο οποίο οι Κίτρινοι όφειλαν να είχαν «καθαρίσει» το ματς. Όμως, με το ξεκίνημα της επανάληψης, για ανεξήγητο και πάλι λόγο, εμφανίστηκε μια άλλη ομάδα στο γήπεδο και το πλήρωσε. Αλλά ακόμη κι έτσι, μετά το 65’, ο ΑΡΗΣ είχε τις ευκαιρίες για να φτάσει σ’ ένα δεύτερο γκολ. Ακόμη και όταν ο Κομίνης άφησε άδικα την ομάδα με δέκα ποδοσφαιριστές και έβαλε –ετσιθελικά- τον Λεβαδειακό στην περιοχή του Βελλίδη.