Λάζαρος Ευθυμίου, ο Κύπριος ποδοσφαιριστής που ζει το όνειρό του στο Yale

Το πανεπιστήμιο που περηφανεύεται ότι από τα έδρανα του έχουν περάσει μεταξύ άλλων πέντε πρόεδροι της Αμερικής, έχει καταφέρει να δομήσει τα τελευταία χρόνια και ένα εξαιρετικά ανταγωνιστικό πρόγραμμα ποδοσφαίρου, καθώς οι Yale Bulldogs στοχεύουν πλέον σε διάκριση στο NCAA.

Το όνομα του Yale ίσως να αρκούσε από μόνο του για εκατομμύρια παιδιά στον πλανήτη για να πουν ναι στο κάλεσμά του, όμως για τον απαιτητικό σε όλα του Λάζαρο ήθελε το πανεπιστήμιο που θα πήγαινε να συνδυάζει το ακαδημαϊκό κομμάτι με το ποδοσφαιρικό σε καλό επίπεδο.

Βλέπετε, με την υποτροφία θα αντάλλαζε το μόχθο και την προσπάθεια που είχε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, για να ανελιχθεί υπό δύσκολες συνθήκες μέσα στην Ακαδημία της Ανόρθωσης (σ.σ. ήταν αρχηγός της Κ21 του συλλόγου και έπαιξε με την πρώτη ομάδα) και να φτάσει να φορέσει τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος στην Κ17 και στην Κ19.

Γι’ αυτόν το λόγο απέρριψε Harvard και Princeton, και τώρα, μετά από ένα χρόνο στην Αμερική νιώθει απόλυτα δικαιωμένος για την επιλογή του, δίχως να κάνει δεύτερες σκέψεις.

Λάζαρε, να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, τί σε ώθησε να αναζητήσεις μια υποτροφία στις ΗΠΑ, την ώρα που στα 18 σου ήσουν ήδη μέλος της πρώτης ομάδας της Ανόρθωσης και είχες παίξει Εθνική Κύπρου με τα μικρά κλιμάκια;

Όταν έφτασα στη β΄ λυκείου, είχα αρχίσει να σκέφτομαι το μέλλον μου μετά το σχολείο. Ήξερα ότι έπρεπε να αποφασίσω αν θα σπουδάσω ή αν θα εστίαζα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Κύπρο. Η Αμερική είναι η μοναδική περίπτωση να συνδυάσεις και τα δύο σε πάρα πολύ καλό επίπεδο. Όταν έμαθα για τη συγκεκριμένη επιλογή το κυνήγησα στο έπακρο. Παρ’ όλο που έπαιξα στην πρώτη ομάδα της Ανόρθωσης και στα μικρά κλιμάκια της Εθνικής Κύπρου, ξέρω ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει κάτι δεδομένο. Όσο καλός μπορεί να είσαι, όσο κι αν αξίζεις από θέμα ταλέντου, υπάρχουν πολλοί απρόβλεπτοι παράγοντες όπως η τύχη και οι τραυματισμοί που επιδρούν και κρίνουν καθοριστικά αν θα προχωρήσεις ή όχι. Εμένα δε μου αρέσει η αβεβαιότητα και αυτή η αμφιβολία με ώθησε να αναζητήσω κάτι πιο σίγουρο. Συν τοις άλλοις γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι στην Ελλάδα και στην Κύπρο οι ομάδες δε δίνουν πολλές ευκαιρίες σε νεαρούς ποδοσφαιριστές, ωστόσο δεν είναι μόνο ευθύνη των επαγγελματικών συλλόγων. Θεωρώ ότι οι Ακαδημίες στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν προετοιμάζουν τους νεαρούς ποδοσφαιριστές να είναι έτοιμοι να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία που θα τους δοθεί από την πρώτη ομάδα και να παίξουν σε επαγγελματικό επίπεδο. Όταν δώσει την ευκαιρία ένας τεχνικός μιας επαγγελματικής ομάδας σε ένα νεαρό παίκτη δε θα του δώσει ελαφρυντικά λόγω ηλικίας, θα τον κρίνει σαν έναν από τους υπόλοιπους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές που έχει. Αν δε μπορεί, δε θα τον ξαναβάλει. Για εμένα το μεγαλύτερο πρόβλημα στους νέους ποδοσφαιριστές δεν είναι στον αριθμό των ευκαιριών που παίρνουν αλλά στο σύστημα προετοιμασίας. Κι αυτό αφορά τις κακές εγκαταστάσεις, του χαμηλού επιπέδου προπονητών και του χρόνου που αφιερώνουν στους νεαρούς ποδοσφαιριστές.

Είσαι πλέον ένα χρόνο στο περίφημο Yale, όπου παίζεις ποδόσφαιρο και σπουδάζεις παράλληλα Βιολογία, νιώθεις δικαιωμένος για την απόφαση σου;

Νιώθω απόλυτα δικαιωμένος για την επιλογή. Είχα μιλήσει με το Harvard και το Princeton επίσης, όμως ερχόμενος στο Yale ένιωσα ότι το περιβάλλον του πανεπιστημίου που ταιριάζει περισσότερο σε εμένα. Οι άνθρωποι του πανεπιστημίου με έχουν βοηθήσει πολύ, όλοι είναι διψασμένοι για μάθηση. Υπάρχει έντονος συναγωνισμός μεταξύ των αθλητών/σπουδαστών γιατί αυτή είναι η κουλτούρα όσων βρίσκονται εδώ. Θέλουν να βελτιώνονται και να γίνουν οι καλύτεροι. Ειδικά ακαδημαϊκά, βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον κορυφαίων φοιτητών που ήταν η αφρόκρεμα στα σχολεία τους. Ο συναγωνισμός με βελτιώνει και μου δίνει ώθηση να κάνω περισσότερα πράγματα. Το πιο σπουδαίο πράγμα που μου δίνει το Yale είναι η συναναστροφή μου με τους ανθρώπους εδώ, κερδίζω σημαντικά στον τομέα της προσωπικότητας. Όλοι είναι ξεχωριστοί, όλοι έχουν κάνει σπουδαίο για να βρίσκονται εδώ.

Για το επίπεδο σπουδών, γνωρίζει ο καθένας τι εστί Yale, δε χρειάζεται να μας πεις πολλά, όμως μίλησε μας για το ποδοσφαιρικό επίπεδο του NCAA, για τις προπονήσεις, την οργάνωση, τις εγκαταστάσεις, τις συνθήκες γενικώς.

Το ποδοσφαιρικό επίπεδο στο NCAA είναι πάρα πολύ καλό. Πολλοί μου ζητάνε να το συγκρίνω με α΄ κατηγορία Κύπρου ή β ΄ κατηγορία Ελλάδας. Αυτό δε γίνεται. Οι παράγοντες και ο τρόπος ποδοσφαίρου είναι πάρα πολύ διαφορετικός. Σημαντικό στοιχείο είναι ότι υπάρχει απεριόριστος αριθμός αλλαγών, κάτι που κάνει το παιχνίδι πάρα πολύ έντονο. Για να καταλάβετε τι εννοώ, υπάρχει παίκτης που τελειώνει το παιχνίδι έχοντας διανύσει συνολικά 15 χιλιόμετρα. Ακόμη και στα μεγαλύτερα πρωταθλήματα του κόσμου, δύσκολα συναντάς κάτι τέτοιο. Το παιχνίδι είναι γρήγορο, δυνατό, υπάρχει μεγάλη ένταση. Λόγω του υψηλού τέμπο, μπορεί να χαθεί λίγο το τακτικό κομμάτι επιθετικά, ωστόσο ανασταλτικά οι ομάδες παραμένουν οργανωμένες. Για να ανταπεξέλθει ένας παίκτης πρέπει να είναι πολύ καλά προπονημένος, να διαθέτει εξαιρετική φυσική κατάσταση. Σε αυτό βοηθούν οι εγκαταστάσεις που διαθέτουν οι ομάδες και η βοήθεια που έχουμε από γυμναστές και τεχνικούς των ομάδων. Οι ώρες που αφιερώνουμε καθημερινά για προπόνηση είναι όσες θα αφιερώσει και ένας επαγγελματίας σε Ελλάδα και Κύπρο. Πάντα πριν την προπόνηση θα κάνουμε video analysis του προηγούμενου παιχνιδιού αλλά και video analysis του αντιπάλου. Έχουμε 3-4 προπονητές που ξέρουν τα πάντα για εμάς και μας βοηθούν να βελτιωθούμε ατομικά. Για τον καθένα υπάρχει ξεχωριστό πρόγραμμα ενδυνάμωσης, η αποθεραπεία γίνεται στην πισίνα. Γενικά νιώθεις και είσαι ένας επαγγελματίας αθλητής, παρόλο που όπως όλοι γνωρίζουμε στο κολλεγιακό ποδόσφαιρο δεν επιτρέπονται τα επαγγελματικά συμβόλαια.

Να αλλά είσαι παράλληλα και φοιτητής. Πως είναι η ζωή του student/athlete?

Είναι μια όμορφη εμπειρία ο αθλητισμός στο πανεπιστημιακό επίπεδο. Σπάει η ρουτίνα του ακαδημαϊκού μέρους. Ξέρεις ότι μετά το διάβασμα θα πας και θα κάνεις αυτό που αγαπάς περισσότερο. Η ομάδα είναι σα μια οικογένεια. Ακόμη και αν κάποιος δεν είναι κοινωνικός άνθρωπος, η ομάδα θα τον βοηθήσει. Οι πρώτοι του φίλοι θα είναι στην ομάδα και θα έχει στήριξη. Γενικά οι αθλητές σε πολλά πανεπιστήμια βοηθούνται πάρα πολύ από το πανεπιστήμιο. Βοηθούνται πάρα πολύ από το σύστημα για να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους ως φοιτητές, επειδή χάνουν πολλές ώρες με το ποδόσφαιρο ή οποιαδήποτε άθλημα κάνουν. Για να μην παρεξηγηθώ δεν έχουμε κάποια βοήθεια σε θέματα βαθμών αλλά έχουμε ακαδημαϊκούς έτοιμους να βοηθήσουν και να σε κατευθύνουν για να καλύψεις το χαμένο έδαφος.

Θέλω να μας περιγράψεις την πιο όμορφη εμπειρία της καριέρας σου ως student/athlete μέχρι σήμερα;

Δε μπορώ να σκεφθώ μία συγκεκριμένη, αλλά έχω να θυμάμαι πολλές όμορφες στιγμές όταν ταξιδεύουμε ως ομάδα και σπάει η ρουτίνα. Γνωρίζεις άλλες πόλεις της Αμερικής, διαφορετικές πολιτείες, φεύγει από το campus του πανεπιστημίου και μένεις σε ξενοδοχείο. Νιώθεις επαγγελματίας, είσαι σε θέση να συγκεντρωθείς απόλυτα στο ποδόσφαιρο και νιώθεις ότι όλοι οι κόποι σου ανταμείβονται.

Αντίστοιχα, τη μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησες…

Δε θα πω ψέματα. Η μεγαλύτερη δυσκολία που συνάντησα ήταν να βρω την ισορροπία ανάμεσα στο διάβασμα και τις προπονήσεις ώστε να είμαι συνεπής αγωνιστικά και παράλληλα να συνεχίσω να έχω καλούς βαθμούς στα μαθήματα. Κάποιες φορές επιστρέφεις αργά πίσω από την προπόνηση ή από το παιχνίδι και πρέπει να διαβάσεις. Το πιο δύσκολο είναι να μπορέσεις να δημιουργήσεις το σωστό πρόγραμμα ώστε να είσαι τυπικός, να μην αφήνεις πράγματα για αργότερα γιατί κάποια στιγμή δε θα μπορείς πλέον να αντεπεξέλθεις. Από την άλλη αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον και σε κρατά σε εγρήγορση. Μαθαίνεις, βελτιώνεσαι, ωριμάζεις μέσα από αυτό πάρα πολύ.

Θα πρότεινες σε ένα νεαρό ταλαντούχο αθλητή να στοχεύσει σε αθλητική υποτροφία και να αγωνιστεί στο NCAA;

Για τρεις λόγους! Καταρχάς είναι σε θέση να συνεχίσει το ποδόσφαιρο σε υψηλό επίπεδο, ταυτόχρονα όμως δημιουργεί συνθήκες ώστε να υπάρξει επαγγελματική αποκατάσταση αφού ολοκληρώσει την αθλητική του καριέρα. Δεύτερον είναι μια φανταστική εμπειρία το να είσαι student/athlete. Αντιμετωπίζεσαι πολύ όμορφα από τους υπόλοιπους σπουδαστές, αναγνωρίζουν τη δουλειά που κάνεις, το βρίσκουν πολύ ενδιαφέρον και είσαι ένα άτομο που χαίρει εκτίμησης στο πανεπιστήμιο. Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά η ζωή του student/athlete είναι ακριβώς όπως την έβλεπα σε κάποιες ταινίες. Είναι πολύ όμορφο όταν κατορθώνεις να το κάνεις πραγματικότητα. Και τρίτον θεωρώ πως όταν έρθει κάποιος στην Αμερική, από οποιαδήποτε χώρα κι αν προέρχεται, ανοίγουν οι ορίζοντες του. Όλα εδώ είναι τόσο διαφορετικά, κάθε πολιτεία είναι διαφορετική, υπάρχουν πολλές διαφορετικές κουλτούρες. Επίσης το γεγονός ότι ζεις μακριά από οικογένεια, συγγενείς και φίλους σε ωριμάζει. Αναγκάζεσαι να κάνεις πράγματα μόνος σου, μαθαίνεις καλύτερα τον εαυτό σου. Είναι καλό να το ζήσεις αν σου δοθεί η ευκαιρία. Η Αμερική είναι ένα όνειρο.