Αξία, ανεκτίμητη

Είμαι σε μια ηλικία όπου έχω προλάβει όχι απλά τα γήπεδα γεμάτα, αλλά γεμάτα με οπαδούς και των δυο ομάδων. Όταν πήγαινα τη δεκαετία του '80 στο γήπεδο, δεν χρειαζόταν να είναι ντέρμπι για να μαζέψει κόσμο, αρκούσε απλά να είναι Κυριακή μεσημέρι ή απόγευμα, για να έχει το ΟΑΚΑ 50.000 ή 60.000 κόσμο, που υποστήριζε τη μια και την άλλη ομάδα. Θυμίζω επίσης ότι υπήρξε μια περίοδος, όπου στο ΟΑΚΑ έπαιξαν και οι τρεις μεγάλες ομάδες της Αθήνας, οπότε καταλαβαίνει κανείς πόσο μεγάλες πιένες ζούσε η Καλογρέζα κάθε εβδομάδα. 

Ήταν μια περίοδος όπου το ποδόσφαιρο ήταν πιο «αγνό», οι παίκτες έπαιζαν (και) για τη φανέλα, η τηλεόραση δεν έδειχνε όλα τα ματς αλλά ένα το πολύ και το ποδόσφαιρο ήταν η διασκέδαση του Σαββατοκύριακού για ένα σωρό κόσμο, που έπαιρνε παιδιά - ανήψια - ξαδέλφια κλπ. και πήγαινε γήπεδο. Σήμερα, κοιτάζοντας πίσω εκείνες τις μέρες, μου φαίνονται τόσο πολύ μακρινές, που σχεδόν αναρωτιέμαι αν υπήρξαν ή τις φαντάζομαι: τα γήπεδα είναι άδεια πλέον ή μισογεμάτα ακόμα και σε παραδοσιακά ντέρμπι, η τηλεόραση δείχνει όλα τα παιχνίδια, οι φιλοξενούμενοι δεν φιλοξενούνται πια παρά μόνο ως «μεμονωμένες μετακινήσεις» και κατόπιν ειδικής συμφωνίας και διασκέδαση δεν το λες πλέον το γήπεδο. Ταλαιπωρία, το λες. Άγχος μην φάω καμιά φάπα, το λες. «Φροντιστήριο» καφρίλας και μπινελικίου, επίσης το λες. Διασκέδαση δυστυχώς, σπάνια είναι.

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr