Έχει όλα τα βασικά συστατικά επιτυχίας

Βγήκε τέταρτος πέρυσι, δεν κατάφερε να μπει σε ευρωπαϊκό όμιλο, έχει περάσει 5 χρόνια εκτός Ευρώπης που θα γίνουν 6, έχει περάσει «μνημόνια», απαξίωση, εσωστρέφεια, «τράβηγμα πρίζας», έχει δει να διαλύεται μια πραγματικά αξιόλογη ομάδα με Μπεργκ, Ζέκα και λοιπούς πολύ καλούς παίκτες, έχει δει τον κόσμο του να του γυρίζει την πλάτη, έχει «καμαρώσει» ένα σωρό ακατάλληλους προπονητές στον πάγκο και ένα μάτσο ανεπαρκείς ποδοσφαιριστές να φοράνε τη φανέλα με το τριφύλλι εδώ και χρόνια. Γεγονότα όλα αυτά, όχι εκτιμήσεις. Κι όμως, η κανονικότητα που επέστρεψε με τον ερχομό του Γιοβάνοβιτς πέρυσι, πλέον μετασχηματίζεται σε κάτι που σκορπάει αισιοδοξία και χαμόγελα.

«Ψήθηκε» ο κόσμος του Παναθηναϊκού πέρυσι από τον Γιοβάνοβιτς, τον Παλάσιος και τον Ρούμπεν, την αγωνιστική αναγέννηση του Αϊτόρ και του Χουάνκαρ, την αυταπάρνηση του Βέλεθ και του Σένκεφελντ, το «κλικ» που έκανε κάποια στιγμή ο Βιγιαφάνιες, την εξέλιξη του Ιωαννίδη και του Αλεξανδρόπουλου. Είδαμε όλοι να γίνονται πράγματα, να προοδεύουν ατομικά οι παίκτες, να βελτιώνεται συνολικά η ομάδα, να ανεβάζει ρυθμούς από τα μισά της σεζόν, να κάνει ένα δυνατό ντεμαράζ, να εξασφαλίζει άνετα ευρωπαϊκή θέση και να κατακτά το κύπελλο. Χωρίς μισή διαιτητική αβάντα, χωρίς εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης αποφάσεων, χωρίς μια ολόκληρη στρατιά ΜΜΕ να αβαντάρουν και να σπατουλάρουν. «Ψήθηκε» ο κόσμος και μαζί «ψήθηκε» και ο Γιάννης Αλαφούζος, να δώσει στον αξιόλογο προπονητή όχι μόνο αρμοδιότητες «αλά Αγγλία», χρίζοντάς τον Football Manager και δίνοντάς του τη δυνατότητα να σκανάρει τους υποψήφιους στόχους και να παίρνει αυτούς που του κάνουν, αλλά προικίζοντάς τον με τα χρήματα εκείνα που θα μπορούσαν να φέρουν στο Κορωπί την πρώτη του επιλογή, όχι την τρίτη ή την τέταρτη τη λίστας του, επειδή η πρώτη και η δεύτερη ήταν πολύ ακριβές.

Το καλοκαίρι, όταν έφυγε ο Βιγιαφάνιες, ο Γκατσίνοβιτς, ο Μαουρίσιο, ο Βιτάλ, ο Χατζηγιοβάνης και άλλοι και όταν πουλήθηκε ο Βέλεθ, κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι «η περσινή ομάδα διαλύεται». Μόνο για τον Αγιούμπ και τον Μπεκ δεν βγήκαν να μοιρολογήσουν. Σήμερα, μια εβδομάδα περίπου πριν το τέλος Αυγούστου, ο Παναθηναϊκός έχει αποκτήσει φορ με στοιχεία που είχαμε να δούμε από την εποχή του Μπεργκ (Σπόραρ), έναν σπουδαίο εξτρέμ που παίζει και φορ (Βέρμπιτς), έναν στόπερ που μοιάζει καλύτερος του Βέλεθ (Μάγκνουσον), έναν «άσημο» 23χρονο Σλοβένο για το κέντρο που τρέχει για τρεις (Τσέριν) και έναν Βραζιλιάνο αρτίστα που μπορεί πραγματικά να αλλάξει επίπεδο σε όλη τη μεσοεπιθετική λειτουργία της ομάδας (Μπερνάρντ). Όχι κι άσχημα για μια ομάδα που «διαλυόταν» πριν μερικές εβδομάδες – και ακόμα οι μεταγραφές δεν έχουν ολοκληρωθεί, καθώς περιμένουμε σίγουρα ένα δημιουργικό «οκτάρι» και ό,τι άλλο μας επιφυλάσσει το φινάλε των μεταγραφών.

Έγινε ο Παναθηναϊκός υπερ-ομάδα από τη μια στιγμή στην άλλη; Σαφώς και όχι. Αλλά με τον προπονητή αυτόν, τη δουλειά που έχει γίνει από πέρυσι και την ξεκάθαρη ποιότητα που έβαλε ήδη στο ρόστερ του, έχει όλα τα φόντα να γίνει μια πραγματικά πολύ καλή ομάδα, που θα χαίρονται οι φίλοι της να βλέπουν και θα τρομάζει τους αντιπάλους της. Και ο βασικός λόγος είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν έθεσε ως στόχο το φετινό καλοκαίρι να πετύχει «επικοινωνιακές νίκες», να «γλυκάνει τον κόσμο», να πουλήσει διαρκείας και να φέρει παίκτες που θα έκαναν ωραία πρωτοσέλιδα, αλλά στόχευσε σε μια ξεκάθαρη και σημαντική αγωνιστική και ποιοτική αναβάθμιση. Έτσι ώστε να μην χρειάζεται ο προπονητής να βελτιώνει απλά τους παίκτες που έχει στα χέρια του από πέρυσι, να «ξύνει το ταβάνι τους» και να βγάζει από τη μύγα – ξίγκι, αλλά να έχει πλέον και παίκτες έτοιμους, με δεδομένη ποιότητα και υψηλές παραστάσεις, τους οποίους θα μπολιάσει σε μια ήδη σωστά δομημένη και καλά δουλεμένη ομάδα. Και αυτά, είτε αρέσει σε κάποιους, είτε όχι, είναι από τα βασικά συστατικά επιτυχίας.