Πολλά περισσότερα από μια πρόκριση σε τελικό

Ήθελε γερό στομάχι για να είσαι Παναθηναϊκός εδώ και πάνω από μια πενταετία. Η ποδοσφαιρική ομάδα των «πράσινων», αυτή που δόξαζε την Ελλάδα στην Ευρώπη, που ξεχώριζε ακόμη κι όταν δεν κατακτούσε τίτλους, είχε «γονατίσει» για τα καλά. Μετρούσε σημάδια στο κορμί της και δεν μπορούσε να επουλώσει τις πληγές της.

Η πρόκριση στον τελικό Κυπέλλου, δεν αποτελεί δα και τόσο μεγάλο επίτευγμα. Τη Λαμία απέκλεισε το «τριφύλλι», δε «σκότωσε» και κάνα θηρίο εδώ που τα λέμε. Κι όμως, η ομάδα της Φθιώτιδας αν σκεφτούμε τι έκανε τις τελευταίες φορές που βρήκε μπροστά της Παναθηναϊκό στο Κύπελλο, θα αντιληφθούμε τι τράβηξε αυτό το τεράστιο κλαμπ που έμοιαζε να μικραίνει επικίνδυνα.

Μια φυσιολογική μέρα για τον Παναθηναϊκό, είναι να περνά άνετα τη Λαμία. Χωρίς να αισθανθεί προβληματισμό σε δύο αναμετρήσεις. Ίσως μόνο το τελικό συνολικό 3-0 που θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον διπλάσιο. Κατά τα άλλα, μηδέν άγχος, μηδέν προβληματισμός, μηδέν σκέψη «ρε μπας και την πάθουμε».

Προφανώς και η δουλειά δεν τελείωσε. Επιτυχία για τον Παναθηναϊκό είναι η κατάκτηση κι όχι η συμμετοχή. Πρέπει να αρχίσουμε να θυμόμαστε τι είναι αυτός ο σύλλογος. Ποδοσφαιρικά το ξεχάσαμε και μάλιστα με υπερβολικά χαμηλά στάνταρ. Δεν είναι μακριά η σεζόν που άρχισε με τη σκέψη να καλυφθούν οι βαθμοί ποινής μην τυχόν και κινδυνεύσει με υποβιβασμό το «τριφύλλι». Και μόνο η σκέψη αυτή, αρκεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις.

Οκτώ χρόνια δύσκολα μένουν στο παρελθόν. Η πρόκριση στον τελικό είναι το σημείο που σε κάνει να δεις πιο αισιόδοξα τα πράγματα. Επειδή αυτή η συζήτηση είναι φυσιολογική για τον Παναθηναϊκό. Ποιος είναι αντίπαλος, αν τον «έχεις» ποδοσφαιρικά, πώς θα τον νικήσεις, πώς θα βρεις εισιτήριο για να είσαι εκεί και να πανηγυρίσεις ένα ακόμη τρόπαιο.

Οκτώ χρόνια πέρασαν από τότε που το ζήσαμε για τελευταία φορά. Υπάρχουν νέα παιδιά που δεν ξέρουν τι εννοούμε, επειδή ήταν μικρά και δε θυμούνται τον τελικό του 2014. Οι μεγαλύτεροι που ξέρουν, παίζουν στο μυαλό τους σαν ταινία το «θρίλερ» που βίωσε ο Παναθηναϊκός τα τελευταία χρόνια.

Γι’ αυτό η συγκεκριμένη πρόκριση στον τελικό, είναι πολλά περισσότερα απ’ τα προφανή. Από το να αποκλείει το «τριφύλλι» μια ομάδα όπως η Λαμία δηλαδή. Η επιτυχία είναι πως αφήνει πίσω του τις εποχές που ακόμη και τα ματς με την Λαμία και την κάθε Λαμία, ήταν όχι απλά βραχνάς αλλά μοιρασμένες πιθανότητες αποτελέσματος.

Το παρελθόν δε διαγράφεται. Πρέπει να μείνει πίσω απ’ τη γραμμή που τώρα θα τραβήξει το «τριφύλλι». Βλέποντας το τι πέρασε, το πόσο «λερώθηκε» και «πληγώθηκε». Όσο βλέπει, θα κάνει βήματα προς τα εμπρός. Είναι το φυσιολογικό ο Παναθηναϊκός να είναι στον τελικό. Το αφύσικο είναι η προσμονή των οκτώ ετών και κυρίως όσα έγιναν αυτά τα οκτώ χρόνια.

Προφανώς και είναι επιτυχία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και των παικτών του. Επειδή μαζί έφτιαξαν μια ομάδα που δεν έχει καμία σχέση με την ποδοσφαιρική κατάντια της περασμένης σεζόν. Το ίδιο το άθλημα πρέπει να επιβραβεύσει τους «πράσινους» με το τρόπαιο. Γιατί το σέβεται και το υπηρετεί πλέον με τον ιδανικό τρόπο.

Εχθρός του καλού πάντα είναι το καλύτερο. Σαφώς κι έχει δρόμο ακόμη ο Παναθηναϊκός. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς ενώ παλεύει για την 4η θέση στο Πρωτάθλημα; Κατάλληλες κινήσεις, χωρίς τις αυτοκαταστροφικές αποφάσεις που βίωσε το «τριφύλλι». Για να γίνει ξανά Παναθηναϊκός σε όλα του τα επίπεδα.

Ο τελικός κατά τα άλλα, είναι στις 21 Μαϊου. Την Κυριακή υπάρχει ο Άρης. Το ματς που κρίνει την τύχη του Παναθηναϊκού στα play offs. Μη επικράτηση επί των «κίτρινων», καθιστά υπερβολικά δύσκολη την τετράδα. Νίκη δίνει πλεονέκτημα, καθώς για πρώτη φορά στο έξτρα Πρωτάθλημα θα έχουν ξεπεράσει οι «πράσινοι» τους Θεσσαλονικείς. Ας το κάνουν κι ας μην κοιτάξουν πίσω τους ξανά…