Κουβάλησε για χρόνια έναν μεγάλο Σταυρό

Οι προηγούμενες χρονιές για τον Παναθηναϊκό ήταν μια ατέλειωτη Μεγάλη Εβδομάδα χωρίς Ανάσταση: ρόστερ λειψά, ομάδα απαξιωμένη, θέαμα κάκιστο, πλάνο και προοπτική μηδέν, με αφαιρέσεις βαθμών, απαγορεύσεις μεταγραφών, χρέη και χωρίς να έχει καν τη δυνατότητα να παίξει Ευρώπη λόγω τιμωρίας. Κι όταν τελικά απέκτησε ξανά το δικαίωμα να βγει Ευρώπη, πέρυσι δηλαδή, ήρθε η απόλυτη αγωνιστική αποτυχία να τερματίσει σε θέση ευρωπαϊκή.

Αναμενόμενα, μέσα σε όλα αυτά, ο κόσμος της ομάδας ψυχράνθηκε, ξενέρωσε, θύμωσε και απομακρύνθηκε. Η τελευταία στιγμή «ζεστασιάς» με τον κόσμο της ομάδας, ήταν στην πραγματικότητα η χρονιά με τα «μωρά του Δώνη», όταν ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε τη χρονιά με -6 και με κίνδυνο ακόμα και για υποβιβασμό όπως έλεγαν κάποιοι και κατάφερε να κάνει συνεχόμενες νίκες που σκόρπισαν χαρά. Η χαρά αυτή όμως έμεινε ημιτελής και η στήριξη του κόσμου έγινε ζοχάδα και μανούρα, φωνές και φασαρίες, πριν οι φίλοι της ομάδας αφήσουν ξανά τον Παναθηναϊκό μόνο του.

Η φετινή σεζόν ξεκίνησε περίπου όπως και οι προηγούμενες: με νέο προπονητή, με κάποιους νέους παίκτες, με μερικούς παλιούς που έδειχναν «λίγοι» ή έμοιαζε να θέλησαν να φύγουν και να μην βρήκαν κάτι καλύτερο. Στην πορεία της όμως και στην εξέλιξή της, η χρονιά αυτή απέκτησε ενδιαφέρον: με σκαμπανεβάσματα και με αδυναμίες, με καλά εντός έδρας παιχνίδια και άσχημα εκτός έδρας, με μεταπτώσεις και ανεξήγητες αγωνιστικές καθιζήσεις, άρχισε να χαράζει μια πορεία. Πορεία βελτίωσης και προόδου, πορεία με φάρο ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο και για καπετάνιο έναν προπονητή που άρχισε να μας δείχνει στο γήπεδο αυτά που μας είχε «υποσχεθεί» το καλοκαίρι, όταν ανέλαβε: έναν Παναθηναϊκό κυριαρχικό, που θα έπαιζε ποδόσφαιρο κατοχής, που θα είχε ταχύτητα τόσο στην σκέψη όσο και στα πόδια, που θα είχε ισορροπία ανάμεσα στην ανασταλτική λειτουργία και την επιθετική ανάπτυξη. Κυρίως, έναν Παναθηναϊκό, ο οποίος σε αντίθεση με αυτόν του Λάζλο Μπόλονι, όταν έβαζε ένα γκολ θα ζητούσε και δεύτερο και τρίτο και δεν θα κλεινόταν στο καβούκι του κάνοντας το σταυρό του και κοιτάζοντας ανυπόμονα το ρολόι για να δει πότε θα τελειώσει το ματς, μπας και πάρει τους τρεις βαθμούς.

Άργησε να βρει την ταυτότητά του ο Παναθηναϊκός, αλλά τη βρήκε. Άργησε «φυσιολογικά», όπως αργούν όλα τα σοβαρά πρότζεκτς, που πρέπει να τα γκρεμίσεις όλα και να τα ξαναφτιάξεις από την αρχή και δεν κάνεις απλά μερεμέτια και μπαλώματα. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ουσιαστικά τα άλλαξε όλα – ακόμα κι αυτά που έμοιαζαν ίδια με πέρυσι: για παράδειγμα, οι τρεις στους τέσσερις της άμυνας είναι ίδιοι, Βέλεθ με Σένκεφελντ στο κέντρο της, Χουάνκαρ αριστερά. Έχουν όμως καμία σχέση τα όσα κάνουν φέτος με όσα έκαναν πέρυσι; Όχι βέβαια. Πολύ απλά διότι μπροστά τους οι κεντρικοί αμυντικοί έχουν για πυξίδα τον Πέρεθ, αυτόν που θα πάρει την πρώτη πάσα και θα τη μοιράσει με ασφάλεια, ενώ ο Χουάνκαρ από αριστερά ξέρει ότι μπορεί να ανέβει και να έχει συμμετοχή στην ανάπτυξη, διότι ο Κώτσιρας ή ο Σάντσες από δεξιά θα μείνει πίσω και θα γίνει τρίτος στόπερ αν χρειαστεί, καλύπτοντας τα ανεβάσματά του.

Είχε σχέση ο Καρλίτος (πριν τον τραυματισμό του τουλάχιστον) με τον περσινό Καρλίτος; Ο τρόπος που χρησιμοποιείται ο Ιωαννίδης ή ο Αλεξανδρόπουλος; Μπορεί κανείς να βρει κοινά στοιχεία στον περσινό και τον φετινό Αϊτόρ ή στον τρόπο που διαχειρίζεται φέτος το παιχνίδι ο Βιγιαφάνιες με τα όσα έκανε ή δεν έκανε πέρυσι; Όλα αυτά (και άλλα τόσα) είναι αποτέλεσμα του τρόπου που «εξήγησε τα πράγματα» στους παίκτες ο Γιοβάνοβιτς. Και – για να μην τους αδικούμε – στον τρόπο που ανταποκρίθηκαν, πειθάρχησαν, δούλεψαν και μόχθησαν οι ίδιοι οι παίκτες στα «θέλω» του προπονητή τους. Άνθρωποι που ξέρουν πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις, κάνουν λόγο για τα πιο ήσυχα, «σεβαστικά» και μονοιασμένα αποδυτήρια εδώ και πολλά, πολλά χρόνια – κι όλα αυτά σε μια χρονιά που ξεκίνησε με τον Βιγιαφάνιες και τον Χατζηγιοβάνη να έχουν «θερμό επεισόδιο».

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει «αναστηθεί» αγωνιστικά ακόμα. Θέλει δουλειά και χρόνο για να γίνει αυτό και η πραγματική του «Ανάσταση» δεν θα γίνει όταν τερματίσει τρίτος ή τέταρτος και βγει απλά Ευρώπη, αλλά όταν είναι σε θέση να διεκδικεί ουσιαστικά και ρεαλιστικά το πρωτάθλημα. Έχει βγει όμως από το mode της «Μεγάλης Εβδομάδας», στο οποίο βρισκόταν εδώ και χρόνια. Ο κόσμος επέστρεψε και στηρίζει, όχι επειδή «πρέπει» αλλά επειδή γουστάρει. Διότι βλέπει κάτι καλό και όχι βαρετά τρίποντα με ταμπούρι και «προσευχές». Βλέπει έναν Παναθηναϊκό «αχόρταγο», που νίκησε τον Ολυμπιακό και λίγες μέρες μετά «πάτησε» τη Λαμία και προσπαθούσε μέχρι το 98’ να της βάλει λυσσασμένα και δεύτερο γκολ. Αυτή τη νοοτροπία βλέπει ο κόσμος και γουστάρει, πέρα από τον Παλάσιος και τον Αϊτόρ, τον Γκατσίνοβιτς και τον Πέρεθ, τον Ιωαννίδη και τον Κώτσιρα που έχει ανέβει πολύ τον τελευταίο καιρό και όλα τα υπόλοιπα που μας εμφανίζει ένας προπονητής που έχει αγαπηθεί – δικαίως – από τον κόσμο της ομάδας.