Πίστεψαν όσοι πρέπει στον Παναθηναϊκό κι αυτό είναι που μετράει!

Υπάρχουν φορές που πιάνουμε τον εαυτό μας να αντιλαμβάνεται πως η ζωή είναι μια ατέλειωτη λούπα... Ζούμε στιγμές που επαναλαμβάνονται ξανά και ξανά. Το μόνο που αλλάζει είναι οι λεπτομέρειες.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη μπασκετική ζωή αυτού του τόπου και ειδικότερα όταν ο Παναθηναϊκός έρχεται αντιμέτωπος με τον Ολυμπιακό. Κάθε φορά βρίσκει και έναν διαφορετικό τρόπο, αλλά εν τέλει το αποτέλεσμα είναι το ίδιο και ο θριαμβευτής είναι συνήθως... πράσινος.

Τι κι αν οι Πρωταθλητές και Κυπελλούχοι Ελλάδας έχουν μπει σε μια νέα εποχή με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες; Τι κι αν η σεζόν είχε ξεκινήσει αρνητικά και η εικόνα στο παρκέ δεν ήταν αυτή που έπρεπε; Τι κι αν το άλλοθι του Βασιλακόπουλου τελείωσε και η νέα εποχή στην ΕΟΚ και τη διαιτησία ορίζει με διαφορετικά κριτήρια την αντιμετώπιση των ομάδων στις δύο πλευρές του παρκέ;

Κάθε φορά που το πούλμαν του Παναθηναϊκού προσεγγίζει το ΣΕΦ τα πάντα αλλάζουν... Είναι λες και σταματάει για λίγο ο χρόνος προκειμένου να παίξει η κασέτα σε... λούπα. Εκείνη τη στιγμή όσο άγχος και να υπάρχει, όσο κι αν τα προγνωστικά είναι κατά σου, όταν φοράς τη φανέλα με το τριφύλλι και τα έξι αστέρια, τα στήθη φουσκώνουν. Η αυτοπεποίθηση πιάνει ταβάνι και στο μυαλό υπάρχει μόνο ένας στόχος: Σε αυτό το γήπεδο, με αυτή την ομάδα, εμείς θα κερδίσουμε. Και έτσι γίνεται... συνήθως.

Κάπως έτσι πρέπει να ένιωθαν μόλις είδαν το ΣΕΦ οι Φραγκίσκος Αλβέρτης και Δημήτρης Διαμαντίδης. Άνθρωποι που έχουν γαλουχηθεί με αυτή την νοοτροπία, άνθρωποι που έχουν κερδίσει με όλους τους τρόπους τον Ολυμπιακό. Και βρήκαν έναν ακόμα τρόπο να το κάνουν. Με αυτούς στην άκρη του πάγκου να ζουν παθιασμένα και να καθοδηγούν ολόκληρο το τμήμα. Όχι φυσικά αγωνιστικά, καθώς εκεί έδωσε... ρέστα ο Δημήτρης Πρίφτης, αλλά με τη νοοτροπία που περνάνε σε όλους τους υπόλοιπους.

Κι αυτό είναι το μυστικό σε αυτά τα ιδιαίτερα παιχνίδια. Διαμαντίδης και Αλβέρτης πίστευαν σε αυτή την ομάδα, ακόμα και όταν το δείγμα δεν ήταν καθόλου καλό. Δεν τους άρεσε αυτό που έβλεπαν φυσικά, αλλά ήξεραν πως δεν αντιπροσωπεύει τις δυνατότητές τους. Δεν βιάστηκαν να πάρουν κάποια απόφαση που δεν θα είχε κανένα ουσιαστικό όφελος. Πίστεψαν, συμβούλεψαν, καθοδήγησαν και δικαιώθηκαν.

Όπως πίστεψαν στην ομάδα και οι 200 που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ πριν από την αναχώρηση για το ΣΕΦ. Όπως πιστεύουν όλοι όσοι βρίσκονται στο πλευρό του Παναθηναϊκού στα έως τώρα παιχνίδια του.

Τον έδωσε κόμπο ο κόουτς Πρίφτης

Η πρώτη δικαίωση ήρθε μέσω της στρατηγικής του Δημήτρη Πρίφτη. Ο Έλληνας προπονητής βρέθηκε στο στόχαστρο, ίσως και δικαιολογημένα ως ένα σημείο, για την άσχημη εικόνα που παρουσίαζε ο Παναθηναϊκός. Ωστόσο πίστευε και αυτός πως σε μεγάλο βαθμό, ειδικά στα τελευταία παιχνίδια η εικόνα ήταν αποτέλεσμα και της ψυχολογικής πίεσης από τα συνεχόμενα αρνητικά αποτελέσματα. Κατάφερε να κρατήσει ενωμένους τους παίκτες του, αλλά ταυτόχρονα έβαλε και τις απαραίτητες αγωνιστικές πινελιές.

Η άμυνα ζώνης που δοκίμασε με επιτυχία ανά διαστήματα στο Μόναχο, είχε κυρίαρχη θέση στο παιχνίδι του ΣΕΦ. Για κάποιο λόγο μάλιστα -που θα πρέπει να ανησυχεί τον Ολυμπιακό- έπιασε απροετοίμαστους τον Γιώργο Μπαρτζώκα και το τιμ του. Οι «πράσινοι» απέτυχαν στην αντιμετώπιση του Φαλ, αλλά περιόρισαν όλα τα άλλα ατού των «ερυθρόλευκων», κάλυψαν τις αμυντικές αδυναμίες που έχουν στο ένας εναντίον ενός οι καλοί του επιθετικά παίκτες και μπόρεσε να τους κρατήσει για περισσότερη ώρα μέσα στο παιχνίδι.

Τους νίκησε και τους... 7

Η χθεσινή νίκη αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία για τον τρόπο που ήρθε. Δεν αναφερόμαστε στο κλίμα που επικρατούσε πριν από το ντέρμπι. Αλλά στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν μέσα στο παρκέ. Εκεί όπου Κορομηλάς και Φούφης έδωσαν ακόμα μεγαλύτερο πλεονέκτημα στον Ολυμπιακό με τις αποφάσεις τους.

Παίκτες-κλειδιά των «πράσινων» άρχισαν να φορτώνονται με φάουλ από πολύ νωρίς (Μέικον, Νέντοβιτς, Παπαγιάννης), αλλά στην αντίπερα πλευρά του παρκέ τα αντίστοιχα φάουλ δεν σφυρίζονταν (εξ ου και τα 26-14 φάουλ υπέρ του Ολυμπιακού, όπως και οι υπερδιπλάσιες βολές 28-13, σε ένα κλειστό ματς με ανάλογα σκληρές άμυνες και τη μία ομάδα να παίζει με ζώνη).

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό πως και στο τελευταίο 5λεπτο του αγώνα, όταν ο Παναθηναϊκός με τον αφηνιασμένο Νέντοβιτς έκανε ό,τι ήθελε στο παρκέ, ήταν οι μόνοι που... πάλευαν να κρατήσουν τον Ολυμπιακό ζωντανό. Του έδωσαν 11 βολές (13 είχε συνολικά σε όλο το ματς ο Παναθηναϊκός), εκ των οποίων πέτυχαν και τους μοναδικούς 7 πόντους τους σε αυτό το διάστημα, αν εξαιρέσουμε το buzzer beater του Σλούκα για το τελικό 76-81, όταν κ είχε κριθεί ο αγώνας.

Ο Νέντοβιτς και οι τρεις σωματοφύλακες

Για τον μεγάλο πρωταγωνιστή του διπλού μέσα στο ΣΕΦ δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Αλλά χρειάζεται ειδική αναφορά, γιατί αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά πόσο κομβικός είναι για τον φετινό Παναθηναϊκό ο Νεμάνια Νέντοβιτς, με τον τρόπο που η ομάδα έχει χτιστεί. Στις μοναδικές νίκες στην Ευρωλίγκα με Εφές και Φενέρ, ο Σέρβος είχε επίσης ξεχωρίσει. Όπως και στην οριακή ήττα στο Μόναχο, με μικρότερη αλλά ουσιαστική συμμετοχή και προσφορά. Στο Φάληρο έκανε την κορυφαία του εμφάνιση. Που τονώνει τη ψυχολογία του, μιας και το προηγούμενο διάστημα δεν ήταν ζητούμενο μόνο η σωματική του ετοιμότητα, αλλά και η πνευματική, μετά την περιπέτεια που πέρασε με τον κορονοϊό.

Ο Νέντοβιτς ομως δεν θα μπορούσε να κερδίσει μόνος του το παιχνίδι. Όλη η ομάδα δούλεψε... ρολόι για να έρθει αυτή η μεγάλη νίκη. Πρώτος άξιος συμπαραστάτης ο Λεωνίδας Κασελάκης. Ο μαχητής του Παναθηναϊκού που πήρε χρόνο και... μεγάλα σουτ. Τόσο όταν οι συμπαίκτες του έδειξαν να τα έχουν χαμένα στην τρίτη περίοδο με καλάθια που δεν άφησαν τον Ολυμπιακό να ξεφύγει ακόμα περισσότερο, όσο και όταν η μπάλα «έκαιγε» στο 70-70 με 2 λεπτά να απομένουν, με τρίποντο-μαχαιριά. Είναι επίσης χαρακτηριστικό πως όσο βρισκόταν αυτός στο παρκέ ο Παναθηναϊκός είχε +20 διαφορά στο σκορ!

Ανάλογα κομβικός ήταν και ο Χάουαρντ Σαντ Ρος. Μόλις ο Κουβανός πέρασε στο παιχνίδι, άλλαξε όλη την εικόνα του Παναθηναϊκού αμυντικά στην πρώτη περίοδο και από το 12-3 οι «πράσινοι» πέρασαν μπροστά με 14-15. Όσο και στο τέλος του αγώνα με το τρίποντο νίκης που πέτυχε, με το σκορ στο 74-76, τη στιγμή που ο Νέντοβιτς είχε βρεθεί στον πάγκο με 5 φάουλ. Λίγο πιο πίσω, αλλά με σημαντική συνεισφορά και ο αρχηγός Ιωάννης Παπαπέτρου, ο οποίος ήταν στο στόχαστρο του κόσμου, αλλά διατήρησε την ψυχραιμία του και στο 4ο δεκάλεπτο, αν και άστοχος μέχρι τότε, πέτυχε 2 καθοριστικά τρίποντα.

Δεν -πρέπει να- είναι φωτοβολίδα...

Το κυριότερο, βέβαια, από εδώ και πέρα είναι ο Παναθηναϊκός να πατήσει πάνω σε αυτή τη νίκη. Δεν θεωρώ πως είναι μόνο νίκη ψυχολογίας. Είναι και ουσίας, μιας και οι «πράσινοι» πήραν ξανά το πάνω χέρι στην προσπάθεια για την κατάληψη της πρώτης θέσης στην κανονική περίοδο. Ωστόσο, θα πάει χαμένη αν δεν μπορέσουν ο Δημήτρης Πρίφτης και οι παίκτες του να την εκμεταλλευτούν.

Το ελπιδοφόρο στοιχείο είναι πως δεν -φαίνεται να- είναι μια εμφάνιση-φωτοβολίδα. Γιατί έρχεται ως συνέχεια της πολύ καλής εικόνας που είχε ο Παναθηναϊκός στο Μόναχο. Τότε είχα γράψει πως οι «πράσινοι» ηττήθηκαν ξανά, αλλά επέστρεψαν στην Αθήνα με τη «νίκη» της τονωμένης αυτοπεποίθησης και της πίστης στις δυνατότητές τους. Το αποτέλεσμα στο ΣΕΦ δικαίωσε αυτή την ανάγνωση.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Τέλος, δεν μπορώ να παραλείψω και όσα ακολούθησαν της επιστροφής του Ολυμπιακού στην Α1 και της νίκης του Παναθηναϊκού στο ΣΕΦ. Δηλαδή την επίθεση από τους... γνωστούς-αγνώστους στη φυσούνα (με μαχαίρια σύμφωνα με τους αστυνομικούς που ήταν στο γήπεδο) που είχε ως αποτέλεσμα και το κλείδωμα των δύο ομάδων για αρκετή ώρα στα αποδυτήρια.

Κάποιοι φαίνεται πως δεν έβαλαν μυαλό κατά την παραμονή τους στην Α2...