Και του θανάτου μου, γενέθλια να κάνω…

Πέθανε ο Ντιέγκο Μαραντόνα… Ρε γαμ..νο 2020, τι άλλο θα κάνεις; Ποιον άλλο θα πάρεις; Πόσο θάνατο έχεις ακόμη; Δεν μου αρέσουν οι επικήδειοι. Για την ακρίβεια τους σιχαίνομαι… Κάθομαι και σκέφτομαι… Σκέφτομαι πόσο ευλογημένοι είμαστε όσοι είδαμε τον Ντιέγκο να παίζει μπάλα. Λάθος. Οι άλλοι παίζουν μπάλα. Ο Ντιέγκο τη χάιδευε. Της έκανε έρωτα. Κι αυτή, του το ανταπέδιδε με κάθε τρόπο…

Στα 44 μου έχω δει πολλά Μουντιάλ και αμέτρητους αγώνες ποδοσφαίρου. Το έπος του Ντιέγκο το 1986 στο Μεξικό, δεν έχει υπάρξει ποτέ ξανά. Και δεν θα υπάρξει. Όσα είδαμε από αυτόν τον αλήτη δεν πρόκειται να τα ξαναδούμε ποτέ. Ο Μαραντόνα ήταν ο Θεός που κατέβηκε στη γη για να παίξει ποδόσφαιρο. Και αφού μας βαρέθηκε, τους Νόμους, τους κανόνες μας αλλά κυρίως την υποκρισία μας, τα έγραψε όλα στα παπάρια του και γύρισε πίσω… Νωρίς-νωρίς.

Ο Ντιέγκο ήταν, είναι αυτός που έθρεψε τα όνειρα δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Και συνάμα αυτός που μας έτριψε στα μούτρα όλη αυτή τη δηθενιά που μας έχει κατακλύσει… Που έχει γίνει κυρίαρχη. Ο Μαραντόνα ήταν ο ορισμός του αντισυμβατικού. Έκανε ό,τι γούσταρε. Όλες τις… αμαρτίες μαζεμένες. Δεν έπαιρνε χαμπάρι από απαγορεύσεις… Ούτε ξεχώριζε το πάθος από το λάθος. Για αυτόν όλα ήταν… πάθος. Από τις γυναίκες μέχρι τα… απαγορευμένα.

Κάποιοι θα πουν ότι τον μόνο που δεν ντρίμπλαρε ο Ντιέγκο ήταν ο θάνατος. Σιγά μην δεν τον ντρίμπλαρε άμα γούσταρε! Δεν ήθελε… Για να φύγει την ίδια μέρα με τον Φιντέλ Κάστρο και με τον άλλο αλήτη του παγκοσμίου ποδοσφαίρου: Τον Τζορτζ Μπεστ. Σήμερα μάθαμε πότε «φεύγουν» οι μάγκες… Αυτό που ο Μπικάκης και ο Νότης το έχουν τραγουδήσει: «Θεέ μου ας ήξερα ποια μέρα θα πεθάνω και του θανάτου μου γενέθλια να κάνω…».
Καλό δρόμο ρε μάγκα… Σε ευχαριστούμε για όλα. Κυρίως επειδή ήσουν «κακό παιδί»… Αυθεντικός, μάγκας, αλήτης, Ντιέγκο….

Ακολούθησε τον Νίκο Συρίγο στο Instagram