Για τα πανηγύρια…

Σύμφωνοι, ο Παναθηναϊκός δεν «σκότωσε κανένα θηρίο» στο Ηράκλειο - για την ακρίβεια, μια ταπεινή ισοπαλία έφερε στο 90+4, ούτε καν πέτυχε το νικητήριο γκολ στο τέλος των καθυστερήσεων. Και πανηγυρίστηκε έξαλλα από τους παίκτες, κάτι που ενόχλησε πολλούς. Αναρωτιέμαι, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα της ομάδας; Λύσαμε όλα τα υπόλοιπα προβλήματα και είναι αυτό που πρέπει να μας απασχολεί;

Το γκολ, είναι γκολ. Και πέρα από βαθμό ή βαθμούς, μπορεί να είναι λύτρωση, ξεμπούκωμα ή ξέσπασμα. Μπορεί να μοιάζει με μια δυνατή κραυγή, με οργασμό ή με ένα αγκάθι που σου έχει σφηνωθεί στο πόδι και επιτέλους το τραβάς και βγαίνει. Δεν έχει σημασία αν είναι γκολ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ ή τελικό κυπελλου Ελλάδας, σε Μουντιάλ ή αγώνα της Σούπερ Λίγκας, έχει σημασία πώς νιώθει αυτός που σκοράρει. Και τι έχει περάσει.

Για το πώς μπορεί να νιώθει ο Μακέντα, δεν μπορώ να μιλήσω διότι μέσα στο μυαλό του δεν είμαι. Αλλά για το τι έχει περάσει - κι αυτός και αρκετοί συμπαίκτες του - νομίζω πως έχω μια εικόνα: μια κατάσταση άβολη, αμήχανη και δύσκολη. Με έναν προπονητή - μαθητευόμενο «μάγο», έναν τεχνικό διευθυντή απόμακρο και μια εικόνα ομάδας γεμάτη προβλήματα. Με τον κόσμο στα κάγκελα και ανάκαμψη πουθενά στον ορίζοντα. Με λάθος παίκτες σε λάθος θέσεις, με μίζερη εικόνα σε φιλικά και επίσημα, με γκολ με το σταγονόμετρο.

Και με όλα αυτά στην πλάτη, ο Παναθηναϊκός πήγε στο Ηράκλειο με υπηρεσιακό προπονητή και ένα «πρέπει» που ολοένα και μεγαλώνει, όσο δεν κερδίζει η ομάδα, πάνω από τα κεφάλια των παικτών σαν γκιλοτίνα. Σε ακόμα ένα ματς, που «έπρεπε» η ομάδα επιτέλους να κερδίσει, να κάνει την πρώτη της νίκη φέτος, όλα πάνε στραβά: ευκαιρίες υπάρχουν, ίσως για πρώτη φορά ο Παναθηναϊκός κατεβαίνει με ένα σύστημα που του ταιριάζει, υπάρχει διάθεση, υπάρχει σφυγμός, αλλά παρόλα αυτά τρώει δυο γκολ και απειλείται με δεύτερη συνεχόμενη ήττα. Πώς να ένιωθε λέτε ο Μακέντα, που είχε χάσει και πέναλτι νωρίτερα, τη στιγμή που λυτρώθηκε στο 90+4;

Είδαμε πώς ένιωσε, το εξέφρασε με φωνές, τεντωμένες φλέβες, βγάλσιμο φανέλας. Κι ας μη σκόραρε «σε τελικό Μουντιάλ». Κι ας μην έδωσε καν τρίποντο με αυτό το γκολ. Μπορεί κάποιος να του απαγορεύσει πώς να νιώσει; Πώς να εκφραστεί; Αν «πρέπει» ή «δεν πρέπει» να πανηυρίσει έξαλλα; Ή μήπως είχε κάποιος την απαίτηση εκείνη τη στιγμή, στο 90+4, που πέτυχε επιτέλους το γκολ που έψαχνε, που γλίτωσε την ομάδα από ήττα, στο παιχνίδι όπου επιτέλους ο Παναθηναϊκός για πρώτη φορά φέτος έσπασε το φράγμα του ενός γκολ, να «πρυτανεύσει η λογική» μέσα του, να κουλάρει και να πανηγυρίσει μπλαζέ;

Έχει πολλά και διάφορα προβλήματα και «βάσανα» αυτή η ομάδα - το πώς πανηγυρίζει κανείς ένα γκολ, δεν είναι ένα απ' αυτά. Αντιθέτως, το να φορτώσεις τους παίκτες με ενοχές και να τους μανουριάζεις στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου ή το «Ελευθέριος Βενιζέλος», είναι ένα έξτρα πρόβλημα στο κεφάλι τους, που δεν το έχουν ανάγκη ούτε οι ίδιοι, ούτε η ομάδα αυτή τη στιγμή. Φυσικά και οι παίκτες έχουν μερίδιο ευθύνης για το κάκιστο ξεκίνημα στη σεζόν, αλλά πιστεύω πως όλοι παραδεχόμαστε πως το δικό τους κομμάτι, είναι το μικρότερο, σε σχέση με τη διοίκηση, τον πρώην προπονητή και τον πρώην τεχνικό διευθυντή.

Μόνο που οι παίκτες θα κληθούν ΚΑΙ αυτή τη φορά να διορθώσουν την κατάσταση. Η διοίκηση έφερε καινούργιο προπονητή και πέταξε το μπαλάκι στο Μπόλονι και τους παίκτες να αλλάξουν την κατάσταση. Αυτοί που «δεν κάνουν», που «κακώς αποκτήθηκαν» ή «κακώς παρέμειναν», οι «πού τους βρήκαμε αυτούς;», οι «συνταξιούχοι» και τα «αιώνια ταλέντα». Αυτοί, που - οι περισσότεροι τουλάχιστον - νομίζω ότι πονάνε την ομάδα περισσότερο από κάθε άλλον και στενοχωριούνται όταν δεν κερδίζουν πιο πολύ από κάθε οπαδό, αυτοί θα προσπαθήσουν να τα αλλάξουν όλα. Και δεν χρειάζονται κανέναν μας, να τους υποδεικνύει πώς να πανηγυρίσουν, πώς να νιώσουν και με ποιον τρόπο να εκφράσουν τη χαρά ή την πίκρα τους.