353.000 ψυχές ΑΠΑΙΤΟΥΝ δικαίωση!
Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τη Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου.
Ο Ελληνισμός έχει πολλές και βαθιές πληγές. Γι’αυτό και η μνήμη των Ελλήνων είναι πότε λουλούδι και πότε καρφί στην παλάμη μας. Άλλες φορές νιώθουμε περήφανοι κι άλλες βαθιά πληγωμένοι όταν θυμόμαστε. Η 19η Μαίου είναι μια από τις ημέρες που μας γεννούν θλίψη. Θλίψη και οργή. Θλίψη για τις 353.000 ψυχές Ελλήνων του Πόντου, που σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους. Οργή γιατί η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου δεν έχει αναγνωριστεί ακόμη από την Παγκόσμια Κοινότητα… Κάποιοι κι όχι μόνο οι Τούρκοι, αντιμετωπίζουν αυτό το ΕΓΚΛΗΜΑ σαν να μην έγινε ποτέ. Σαν να ήταν απλά ένα… δυστύχημα.
Ξέρω, θα μου πεις, αναγνωρίσει-δεν αναγνωρίσει η ανθρωπότητα τη σφαγή αυτών των ανθρώπων, κανείς τους δεν θα γυρίσει πίσω. Δεκτό. Επίσης, αναγνωρίσει-δεν αναγνωρίσει η ανθρωπότητα το έγκλημα, ο πόνος όσων έχασαν κάποιον δικό τους εκείνες τις μαύρες μέρες, δεν θα απαλύνει… Αλλά για στάσου… 353.000 ψυχές σφαγιάστηκαν, ξεριζώθηκαν δεν μπορεί να μην υπάρχει ένοχος. Ηθική δικαίωση λέγεται κι όσο και αν οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα τους, σε αυτούς τους περίεργους καιρούς που ζούμε, πέρα από τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν, τις φαμίλιες τους και την Ελλάδα αφορά ή οφείλει να αφορά και την ίδια την ανθρωπότητα… Αυτήν που λόγω… Καρντάσιαν (και μπράβο της) παίρνει ολοένα και περισσότερο θέση για τη Γενοκτονία των Αρμενίων από τους Τούρκους.
Το δυσάρεστο είναι πως ακόμη κωφεύει ή κάνει πώς δεν βλέπει το Ποντιακό δράμα. Και το ακόμη χειρότερο ότι ως Έλληνες για τους Πόντιους το μόνο που κάναμε με συνέπεια είναι να… βγάζουμε ανέκδοτα! Ίσως για να απασχολούμαστε με αυτά και όχι με ένα δράμα, που όσο περνούν τα χρόνια, μοιάζει ολοένα και περισσότερο να μην βολεύει κανέναν να το θυμάται… Πόσο μάλλον δε να το αναγνωρίσει. Άσε που δεν έχουμε και καμία… Καρντάσιαν να απασχολεί την επικαιρότητα με το δράμα των συμπατριωτών της και να το κάνει μόδα… Πόντιους έχουμε πολλούς όμως.
Και μακάρι να μην ξεχάσουν ποτέ. Μακάρι να παλέψουν μέχρι τέλους για τις ψυχές που έφυγαν. Μακάρι να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα του Ελληνισμού… Οι υπόλοιποι είπαμε… Μια φορά ήταν ένας Τούρκος, ένας Γερμανός και ένας Πόντιος… Ο πρώτος έσφαξε, ο δεύτερος (μαζί με πολλούς άλλους) έκανε ότι δεν έβλεπε και ο τρίτος ακόμη ψάχνει δικαίωση. Και δεν είναι ανέκδοτο.
Το παρόν διαδικτυακό μέσο ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει περί των επωνύμων ή ανωνύμων σχολίων που φιλοξενεί. Σε περίπτωση που θεωρείτε πως θίγεστε από κάποιο εξ αυτών, επικοινωνήστε μέσω της φόρμας επικοινωνίας έτσι ώστε να αφαιρεθεί.