Ένας μυθικός προπονητής και ένας ωραίος τύπος

Μια που δεν έχει και τίποτα αθλητικό να ασχοληθεί αυτή η χώρα, κουτί μας έκατσε η συμφωνία του Ρικ Πιτίνο με το κολλέγιο του Αϊόνα. Για να έχουμε κάτι να κουβεντιάζουμε ή να «πλακωνόμαστε», να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε, να κάνουμε πλάκα ή να βγάζουμε χολή. Στον «πόλεμο» άλλωστε όλα επιτρέπονται και αυτό που ζούμε τώρα, μοιάζει με πόλεμος: έχει νεκρούς, ανθρώπους σε σοβαρή κατάσταση στα νοσοκομεία, καραντίνα, προσεχώς απαγόρευση κυκλοφορίας και μπόλικο φόβο. Αν δεν είναι «πόλεμος» όλα αυτά, τότε τι είναι;

Ο Πιτίνο λοιπόν αποφάσισε να επιστρέψει στη χώρα του, πρώτα για να είναι κοντά στην οικογένειά του και εν συνεχεία για να εργαστεί εκεί από την επόμενη σεζόν. Μπορεί να έγιναν και ταυτόχρονα ή παράλληλα αυτά τα δυο, μπορεί το έναυσμα να ήταν η εξάπλωση του ιού και η αναστολή όλων των αγωνιστικών υποχρεώσεων στη χώρα μας, μπορεί να το είχε σκεφτεί από πριν και να το είχε αποφασίσει. Ε, και; Πού είναι το κακό σε όλα αυτά; Πού είναι το παράλογο ή το «ανήθικο»; Και για ποιο λόγο πρέπει να «απολογηθεί» ο Πιτίνο ή να «δώσει εξηγήσεις» ο Παναθηναϊκός;

Ας ξεκινήσουμε τα προφανή: είναι τεράστια τιμή για τον Παναθηναϊκό και το ελληνικό μπάσκετ, ότι ο σπουδαίος Ρικ Πιτίνο μας έκανε την τιμή να έρθει δυο φορές στη χώρα μας και να αναλάβει τον Παναθηναϊκό και την Εθνική ομάδα. Και είναι τιμή μας, ανεξάρτητα από αποτελέσματα, νίκες, ήττες, τίτλους και final - four. Είναι τιμή μας σκέτο. Διότι μας αγάπησε και τον αγαπήσαμε, διότι είχε μόνο καλές κουβέντες να πει για τη χώρα μας και το μπάσκετ μας, διότι στα χέρια του γίναμε όλοι καλύτεροι: οι παίκτες του, οι δημοσιογράφοι, οι οπαδοί. Και όλα αυτά, είναι λόγοι να του χρωστάμε ευγνωμοσύνη και να έχουμε μόνο αγάπη και καλές κουβέντες γι' αυτόν.

Ο Πιτίνο δεν είναι κανένα «πιτσιρίκι». Είναι 67 ετών, κάτι που σημαίνει πως ακόμα κι αν έμενε και την επόμενη σεζόν, η συνεργασία του Παναθηναϊκού μαζί του, θα είχε έναν συγκεκριμένο χρονικό ορίζοντα. Θα μπορούσε απλά να βάλει βάσεις για την επόμενη μέρα της ομάδας, αλλά όχι να «χτίσεις» πάνω του τον Παναθηναϊκό της επόμενης δεκαετίας, πενταετίας, ούτε καν τριετίας. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το γνώριζε καλά αυτό, και την πρώτη φορά που τον έφερε και τη δεύτερη, αλλά πήρε το ρίσκο για το καλό της ομάδας.

Το παράδοξο βέβαια είναι, ότι την πρώτη φορά που τον έφερε, τότε που το ρίσκο ήταν τεράστιο, είδαμε εντυπωσιακά αποτελέσματα, ενώ στην επιστροφή του πριν μερικούς μήνες, που όλοι σκεφτήκαμε ότι απλά θα γυρίσει το διακόπτη και θα μεταμορφώσει την ομάδα προς το καλύτερο, κάτι τέτοιο δεν έγινε. Αλλά έτσι είναι ο αθλητισμός γενικότερα και το μπάσκετ ειδικότερα: έχει μέσα του το απρόβλεπτο, έχει την έκπληξη - άλλοτε ευχάριστη και άλλοτε δυσάρεστη, έχει την ανατροπή. Διαφορετικά όποιος έβαζε τα περισσότερα χρήματα ή έπαιρνε τον καλύτερο προπονητή ή είχε τους πιο ακριβούς παίκτες, θα έπαιρνε κάθε χρόνο την Ευρωλίγκα ή το Παγκόσμιο ή τον τίτλο του ΝΒΑ. Μόνο που δεν λειτουργεί έτσι το πράγμα.

Στην πρώτη του θητεία ο Πιτίνο, «μίλησε» κατευθείαν στην ψυχή και το μυαλό των παικτών. Τους «άγγιξε», τους βελτίωσε, τους ενέπνευσε, τους έκανε μέσα σε λίγες εβδομάδες να παιξουν καλύτερη άμυνα, να βελτιώσουν τα ποσοστά τους στο σουτ, να συσπειρωθούν και να γίνουν μια γροθιά. Στη δεύτερη θητεία του, δεν κατάφερε ανάλογα πράγματα, ούτε σε ατομικό, ούτε σε ομαδικό επίπεδο. Ειδικά το τελευταίο διάστημα ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε αγνώριστος, νωθρός, είχε εικόνα παραίτησης. Κι αυτό είναι κάτι που φυσικά δεν βαραίνει μόνο τον Πιτίνο, αλλά και τους παίκτες του, στον βαθμό που αναλογεί στον προπονητή και τον κάθε παίκτη χωριστά.

Όπως και να έχει, ενδιαφέρον έχει από δω και πέρα να δούμε την επόμενη μέρα της ομάδας, όταν έρθει αυτή - ούτως ή άλλως αυτή τη στιγμή με όσα επικρατούν γύρω μας, δεν υπάρχει καμία συζήτηση για μπάσκετ, πρωτάθλημα, Ευρωλίγκα, προπονήσεις και αγώνες, όπως και για κανένα άλλο άθλημα. Προέχει η υγεία και η ανθρώπινη ζωή, προέχει το να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε όλη αυτή την κρίση όσο γίνεται πιο αλώβητοι, με τις λιγότερες «πληγές» και «ουλές». Κι όταν με το καλό αφήσουμε πίσω μας αυτόν τον «εφιάλτη», τότε θα έχουμε όλο το χρόνο να συζητήσουμε και για μπάσκετ και για την επόμενη μέρα του Παναθηναϊκού και για Βόβορα και Σάρας και Ιτούδη και Ομπράντοβιτς και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή του καθενός.