Με ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ σαν τον Γιάννη η κοινωνία μας θα ήταν διαφορετική

Πέρασαν 14 χρόνια από εκείνη την μαύρη μέρα, όταν ο Γιάννης Κυράστας έφυγε από την ζωή . Στην πιο δημιουργική του ηλικία , μόλις στα 52 του από μία ασθένεια , που στην αρχή δεν φαινόταν ότι θα εξελισσόταν τόσο σοβαρά, όσο εξελίχθηκε με το ιατρικό λάθος που έγινε. Δεν λέμε της μοίρας ήταν γραφτό; Ε αυτό ήταν. Ο Γιάννης ήταν γραφτό να ….φύγει το 2004 και έφυγε. Εγώ έχασα έναν φίλο μου για χρόνια, που τον γνώρισα μέσα από το ποδόσφαιρο και έμαθα πολλά από αυτόν και για την ζωή και για το ποδόσφαιρο. Οσοι τον ήξεραν καλά έχασαν έναν μάγκα , γνήσιο, ντόμπρο άνθρωπο , που ποτέ δεν κρυβόταν και ότι έλεγε το έλεγε κατάμουτρα και όχι από πίσω.

Σπάνιο ειδικά στις μέρες μας. Και το ποδόσφαιρο και ο αθλητισμός έχασαν έναν κορυφαίο προπονητή, που είχε να δώσει πολλά ακόμα. Μπορεί να είχε σταματήσει την προπονητική απογοητευμένος από το δεύτερο πέρασμά του στον Παναθηναϊκό και το άδειασμα , που είχε φάει από την τότε διοίκηση και τον περίγυρό της, αλλά εγώ είμαι σίγουρος, ότι ο Γιάννης θα επέστρεφε στους πάγκους .

Ο Γιάννης δεν μπορούσε πολύ χωρίς ποδόσφαιρο. Φυσικά και ήξερε να ζήσει και την ζωή του. Είχε τρέλα με το ψάρεμα(κάποιοι που σήμερα τον ……αποθεώνουν είχαν γράψει την επόμενη ημέρα της παραίτησης-απόλυσης από τον Παναθηναϊκό «Καλό ψάρεμα», χωρίς ίχνος ντροπής ακολουθώντας την γραμμή της διοίκησης), είχε τρέλα με την οικογένειά του, είχε τρέλα με τους φίλους του. Ο Γιάννης ήταν δοτικός άνθρωπος, πλακατζής, με μεγάλη την αίσθηση του χιούμορ, πανέξυπνος.

Εγώ τον είχα γνωρίσει και σαν ποδοσφαιριστή (δίδαξε στον Παναθηναϊκό πως παίζεται η θέση του λίμπερο) και φυσικά τον έζησα στη συνέχεια και σαν προπονητή. Από τότε μέχρι σήμερα μόνο με έναν μπορώ να τον συγκρίνω και μπορώ να πω , ότι έχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Ναι σωστά καταλάβατε. Με τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Ιδιοι σε πολλά , με τον Μαρίνο νομίζω ότι ζω ένα dejavu και θυμάμαι τον Γιάννη.

Είμαι σίγουρος ότι από εκεί ψηλά, που είναι θα βλέπει τα όσα βιώνουμε στον Παναθηναϊκό και θα λέει «πως τα καταφέραμε έτσι ;Πως κατάντησαν έτσι τον Παναθηναϊκό;». Επίσης είμαι σίγουρος ότι από ψηλά θα βλέπει την Ρούλα και τις κόρες τους Εβελίνα και Βέρα και θα νοιώθει περηφάνεια , για την εξέλιξή τους.

Πρωταπριλιά και ακόμα μου φαίνεται σαν ψέμματα ότι το 2004 αυτή την ημέρα ο Γιάννης Κυράστας έφυγε. Ας είναι καλά εκεί, που βρίσκεται και Γιάνναρε καλή αντάμωση. Σε ευχαριστούμε για όλα και θα σε ευχαριστούμε για πάντα. Αυτό που μπορώ να πω εγώ στους νεότερους που δεν τον έζησαν είναι, ότι ο Γιάννης Κυράστας ήταν κορυφαίος προπονητής και εκπληκτικός άνθρωπος. Με χαρακτήρες σαν και αυτόν η κοινωνία μας και η χώρα μας θα ήταν πολύ διαφορετική.