Η χώρα που... μετά ράφτηκε!

Πολλοί είναι αυτοί που έχουν πλέον την δυνατότητα να παρακολουθούν δύο –ή και περισσότερα- γεγονότα ταυτόχρονα στην τηλεόρασή τους.

Είτε γιατί έχουν δύο ή περισσότερες τηλεοράσεις στο ίδιο δωμάτιο(!), είτε γιατί η οθόνη της τηλεόρασής τους χωρίζεται στα δύο.  Έτσι και εγώ χθες κάθησα να δω το ντέρμπι των «αιωνίων», αλλά ήθελα να δω και το πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου, που έδειχνε η ΕΤ1. Δεν θα αναφερθώ στο ποιό είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, άλλωστε μιλάμε για ανόμοια πράγματα, αλλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου.

«Το ποδόσφαιρο είναι απλά ένα παιχνίδι». Πόσες φορές δεν έχουμε πει αυτή την πρόταση για να ξεφύγουμε εκ των προτέρων από την επερχόμενη ... θύελλα συναισθημάτων και καταστάσεων. «Ο αθλητισμός ενώνει». Άλλη πρόταση ... μύθος. Πού ρε παιδιά; «Σημασία έχει η συμμετοχή, όχι η νίκη». Πότε; Last year!

Μπορώ να συνεχίσω για αρκετή ώρα ακόμα, αλλά αυτά αρκούν. Θα μου επιτρέψετε να μην ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο, τι άλλο να γράψει άλλωστε κανείς για τα στραβά και τα ... ανίερα που συμβαίνουν στον χώρο του «βασιλιά των σπορ» -οι παραπάνω 3 προτάσεις ταιριάζουν γάντι στα όσα απίθανα συνέβησαν και εχθές στο «Γ. Καραϊσκάκης», αλλά και παλιότερα σε άλλα ντέρμπι «αιωνίων» και όχι μόνο. Θέλετε κάτι διαφορετικό, καλύτερο, ευγενέστερο; Τα θέλετε αλήθεια;

Πόσοι είδατε τι έγινε χθες στην πρώτη ημέρα του πανελληνίου πρωταθλήματος στίβου χωρίς να έχετε άμεση σχέση με το άθλημα;  Ξέρετε ότι έγιναν πανελλήνια ρεκόρ, ότι επετεύχθησαν όρια για την συμμετοχή των πρωταθλητών μας στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θα γίνει τον Μάρτιο; Τα είδατε; Το ξέρετε; Χαίρομαι πολύ.

Και είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς θα πηγαίνατε σήμερα, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας που είναι κοντά για πολλούς από τους Αθηναίους και με εύκολη πρόσβαση, για να δείτε τους αθλητές να αγωνίζονται στα πρωϊνά προκριματικά της δεύτερης ημέρας.

Όμως, οι αγώνες γίνονται στο κλειστό της Παιανίας. Μακριά. Ευτυχώς που δεν πήγατε γιατί, τζάμπα ο κόπος. Πλην των 800μ των ανδρών δεν έγιναν προκριματικά σε καμιά δεκαριά αγωνίσματα. Αγωνίσματα που προσφέρουν επιτυχίες στα εθνικά μας χρώματα όπως το επικοντώ, το τριπλούν, το μήκος δεν συγκεντρώνουν περισσότερους από 12-15 αθλητές, σε πανελλήνιο επίπεδο για να αγωνιστούν. Οπότε μόνο τελικός το απόγευμα.

Δεν είναι όμως τρομερό να μην έχουν συμμετοχή ούτε τα 60 εμπόδια σε άνδρες και γυναίκες; Πως να έχουν όμως; Βλέπετε για να προπονηθούν αθλητές σε αυτό και στα άλλα τεχνικά αγωνίσματα χρειάζονται και ... εμπόδια και στρώματα για επικοντώ και άλλα πολλά! Αθλητικά όργανα, εργαλεία. Πώς είναι οι μπάλες στο ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ και το πόλο; Ε, τέτοια. Και στην επαρχία δεν υπάρχουν τέτοιες πολυτέλειες, παρά το ότι από εκεί έχουν βγει Ολυμπιονίκες –με μετάλλια, όχι ... απλά 8άδα (γιατί μερικοί το θεωρούν εύκολο να είσαι στην 8άδα των Ολυμπιακών Αγώνων)- και από εκεί περιμένουμε –όσοι ρομαντικοί ακόμα περιμένουμε- να βγουν και τα επόμενα μεγάλα ονόματα του Ελληνικού κλασσικού αθλητισμού.

Το κράτος δεν δίνει ... μία για την ανάπτυξη, ο ΣΕΓΑΣ αφού δεν έχει χρήματα δεν αξιολογεί τον κλειστό στίβο, οι σύλλογοι αφού δεν αξιολογούνται δεν στέλνουν αθλητές στο πανελλήνιο πρωτάθλημα για να γλιτώσουν τα έξοδα όσων δεν θα καταφέρουν να διακριθούν, οι αθλητές αφού δεν πρόκειται να αγωνιστούν ... σχεδόν ποτέ στην κορυφαία εθνική διοργάνωση τον χειμώνα, κάνουν αθλητισμό θερινής σεζόν κ.ο.κ. Άδεια λοιπόν η Παιανία. Δέκα άτομα στην κερκίδα (έχει ωραία μουσική από τα μεγάφωνα) και κανένας στην αρένα. Το απόγευμα στους τελικούς να μην έχει κανονίσει ούτε ένα σχολείο να μαζέψει κάποια παιδιά μαζί με τους γονείς τους να πάνε να δουν τους αγώνες; Κανένα; Ποτέ;

Τι κι αν έρθουν κι άλλα μετάλλια από τον Στίβο, την Ενόργανη, το Πιγκ Πογκ, την Άρση Βαρών, την Πάλη, την Ιστιοπλοία, την Κωπηλασία και τόσα άλλα αθλήματα, οι αθλητές θα μειώνονται συνεχώς και στο τέλος θα μείνουμε με τις αναμνήσεις. Χρήστος Παπανικολάου, Βερούλη, Σακοράφα, Πατουλίδου, Δήμμας, Μπακογιάννη ( η Νίκη), Ξάνθου, Παπακώστας, Μπισκιτζή, Κρεάνκα, Κόφφα, Παυλακάκης, Μπεκατώρου-Τσουλφά, Κακλαμανάκης, Μελισσανίδης (ο Ιωάννης), Ταμπάκος, Μάρας, Μαυρωτάς, Χατζηθεοδώρου, Λεωνίδης, Σαμπάνης, Καχιασβίλι, Κουκοδήμος, Θάνου, Κεντέρης, Παπαθανασίου και τόσοι και τόσοι και τόσοι άλλοι. Τους ξέρετε οι νεώτεροι; Τους θυμάστε οι παλιότεροι; Ξέρετε σε τι βαθμό τα κατάφεραν στηριζόμενοι μόνο στις δικές τους δυνάμεις; Κατά 90%!!! Ξέρετε πως αποδεικνύεται αυτό; Όταν ολόκληρος Ολυμπιακός μαζεύει λεφτά από sms, για να στηρίξει τα ερασιτεχνικά του τμήματα και Παναθηναϊκός και ΑΕΚ ζουν από συνδρομές φιλάθλων. Σκεφτείτε τι γίνεται πιό κάτω.

Δεν σας αρέσουν όσα έγιναν στο Καραϊσκάκης χθες; Σε λίγο καιρό θα μείνουμε μόνο με αυτά. Γιατί μόνο με αυτά ασχολούμαστε. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η βία πουλάει, ο αθλητισμός όχι. Στην χώρα που γέννησε το αθλητικό ιδεώδες –τρομάρα της-, δεν έχουμε δικαίωμα να μιλάμε για συμμετοχή. Μας ενδιαφέρει μόνο η νίκη, με όποιον τρόπο, με όποιο κόστος. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ναι, ακόμη και στον αθλητισμό. Μόνος του δεν άντεξε κανείς να προσπαθεί μια ζωή. Κύριοι του Κράτους, η Ελλάδα βυθίζεται ποικιλλοτρόπως. Ασχοληθείτε με τον Ελληνικό αθλητισμό που σας έχει οδηγήσει τόσες φορές μπροστά στον φωτογραφικό φακό γιατί στο τέλος ακόμη και οι αναμνήσεις θα σβήσουν. Και θα μείνει μόνο βία, αναξιοκρατία, ανομία, χάος. Αυτό θέλετε; Και εσείς φίλαθλοι ή «φίλαθλοι», σκεφτείτε καλά. Το ποιός είναι δυνατός αλλάζει σε μια στιγμή. Οι αξίες όμως μένουν για πάντα.

Τώρα που χάθηκαν οι Μεσογειακοί αγώνες, ας χρησιμεύσουν τα χρήματα του καινούργιου προϋπολογισμού για να γίνουν κάποια κλειστά στάδια. Όχι σαν το ΣΕΦ, αρκούν και πολύ μικρότερα για να γεννηθούν και άλλα ταλέντα που θα μας ξανακάνουν να κλάψουμε από χαρά. Να μπορούμε να λέμε ξανά ότι είμαστε σε όλα Έλληνες!