Αυτή είναι ΑΕΚ

Ας τα πάρουμε ένα – ένα. Πρώτα απ’ όλα το αγωνιστικό, γιατί αυτό είναι (και πρέπει να είναι) το βασικό αντικείμενο που πραγματευόμαστε. Δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στην ΑΕΚ και στον Ατρόμητο. Ακόμα και σε μια από τις χειρότερες φετινές της εμφανίσεις, με παίκτες που ήταν φανερό πως ήταν «πνιγμένοι» στο άγχος και με έναν αντίπαλο που προσπαθούσε να σταθεί, η δουλειά έγινε. Το τελικό 3-0 δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για παρερμηνείες. Η ΑΕΚ ήταν καλύτερη και είναι πανάξια κυπελλούχος.

Σας έλεγα πριν από δύο ημέρες, πως το μίνιμουμ που ζητείται από την ΑΕΚ είναι η επανάληψη της ιστορίας του 2000. Επαναλήφθηκε σχεδόν σε απόλυτο βαθμό με το 3-0. Ο Ατρόμητος απασχόλησε ελάχιστα την ΑΕΚ και μόνο σε κάποια σημεία του ματς είχε καλή κυκλοφορία της μπάλας. Εστω κι αν για την ομάδα του Χιμένεθ ξεχώρισαν μόνον οι Ντιοπ, Μανωλάς και Γεωργέας (και βέβαια ο Καφές που «καθάρισε» το ματς), το αποτέλεσμα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Αυτά για τα όσα έγιναν από τους παίκτες. Αυτό που ενόχλησε αναμφίβολα ήταν όσα έγιναν από ένα μικρό κομμάτι του κόσμου. Επιμένω σε αυτή τη μέτρηση, διότι είναι τελείως άδικο να τα βάζεις όλα στο ίδιο καζάνι. Δεν μπορεί να ρίχνει κάποιος το ανάθεμα στις 40.000 Ενωσιτών που έβαψαν «κιτρινόμαυρες» τις εξέδρες του ΟΑΚΑ, προσμένοντας το κύπελλο και δημιουργώντας μια μοναδική ατμόσφαιρα.

Κατ’ εμέ το θέμα είναι πολύ βαθύτερο και υπερβαίνει την ΑΕΚ, αλλά και το ποδόσφαιρο συνολικά. Είναι προφανές, πως υπάρχει ομάδα ανθρώπων που πλέον έχει βγει σε ανοιχτή κόντρα με οποιαδήποτε μορφή εξουσίας. Είναι σαφές, πως η Αστυνομία δεν έχει την ικανότητα να τελειώνει εν τη γενέσει τους προβλήματα. Ηταν τρομερή η εικόνα των επεισοδίων σώμα με σώμα, με την Αστυνομία να τρέχει στο φινάλε για να βάλει κερασάκι στην τούρτα.

Δεν δικαιολογώ κανέναν. Δεν με ενδιαφέρει, όπως δεν μπορεί να απασχολεί και κανέναν που δεν έχει τσίμπλα στο κεφάλι η κάλυψη των ηλιθίων. Τρανή απόδειξη η αντίδραση της πλατιάς μάζας. Αυτής που αποδοκίμασε πολλές φορές τους οπαδούς της ίδιας ομάδας – αν αυτοί οι τύποι έχουν ομάδα – που τους ζητούσε να βγουν έξω από το γήπεδο, που χειροκρότησε τους παίκτες του Ατρόμητου οι οποίοι βρέθηκαν κι αυτοί στο μάτι του κυκλώνα.

Το πράγμα είναι ιδιαίτερα σύνθετο. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Πλέον δεν σέβονται και δεν σταματούν σε τίποτα. Το καλοκαίρι κάποιοι «άγνωστοι» επιτέθηκαν στον προπονητή της ΑΕΚ. Σε άλλες περιπτώσεις κυνήγησαν ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ. Και χθες, επιτέθηκαν σε ποδοσφαιριστές του Ατρόμητου, χάλασαν τη φιέστα της ομάδας τους, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να…στριμώξουν αστυνομικούς για να τους ξυλοφορτώσουν. Αυτά όλα σημαίνουν πως είναι απαραίτητο να υπάρξει κοινή γραμμή, με ξεκάθαρη πολιτική βούληση, ώστε να δοθεί μία και έξω λύση στο πρόβλημα.

Ακόμα κι έτσι πάντως, εκτιμώ πως η πρωταγωνίστρια της βραδιάς ήταν η ΑΕΚ. Η Κυπελλούχος ΑΕΚ. Και ξέρετε, έτσι χτίζονται ομάδες. Ετσι δημιουργούνται μύθοι, έτσι μένει ζωντανός ένας μεγάλος σύλλογος. Όταν ακόμα και στη κακή του μέρα, έχει τη μενταλιτέ να κατακτά κύπελλα. Αυτή είναι η ΑΕΚ. Αυτή είναι η ομάδα που επέστρεψε στη θέση της. Στη φυσική της θέση, που επιτάσσει διακρίσεις και μεγάλες στιγμές.

Υ.Γ.: Εντυπωσίασε και πάλι ο Γιώργαρος. Αντελήφθη πως το ελληνικό κράτος παραπέμπει σε οίκο ανοχής και έδειξε απογοητευμένος. Βέβαια, δεν είχε την ίδια ευαισθησία όταν με τον ΠΑΟ έπαιρνε πρωταθλήματα με Σπανέα και λοιπές δυνάμεις. Φαίνεται τότε ήταν μικρός και άμαθος. Τώρα που μεγάλωσε, συνειδητοποίησε το πρόβλημα του ποδοσφαίρου.

Υ.Γ.1: Αυτό το κύπελλο νομίζω πως άξιζε λίγο παραπάνω σε κάποιους ανθρώπους: στον «Λύμπε» για τη δικαίωση μιας καριέρας, στον Γεωργέα για τη τρέλα και το αγνό χαμόγελο του, στον Καφέ επειδή η πιτσιρίκα του είχε ζωγραφισμένη τη λέξη ΑΕΚ στα μάγουλα της, στον Μανωλά επειδή ξαναψήθηκε που πανηγύρισε τον πρώτο τίτλο με την ομάδα της καρδιάς του.

Υ.Γ.2: Τα σπουδαία και τα δύσκολα τώρα αρχίζουν. Κρατηθείτε και οπλιστείτε με δύναμη και υπομονή. Εχει ανηφόρα μπροστά…