Να καθίσουμε ξανά στα θρανία

Με το θρήνο για την απώλεια του Κωνσταντίνου Κατσούλη να μην έχει ακόμα κοπάσει  όλοι όσοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ασχολούμαστε με τον αθλητισμό (εγχώριο και … εισαγόμενο) οφείλουμε για έναν επιπλέον λόγο να έχουμε σ’ ετοιμότητα τις … κεραίες μας για να υποδεχθούμε όπως τους αξίζει πρωτοβουλίες και δράσεις όπως η συγκεκριμένη.
Γιατί η βία  εντός ή και στην περιφέρεια του αθλητισμού και σε ουκ ολίγες αν όχι τις περισσότερες από τις κοινωνικές της «εμφανίσεις» έχει αφετηρία τον ρατσισμό.

Θύμα ενός τέτοιου ήταν αναμφίβολα και ο άτυχος 46χρονος οπαδός του Εθνικού. Γιατί για τους «φορείς» και διαπνεόμενους από την ρατσιστική νοοτροπία και θιασώτες της απάνθρωπης αυτής πρακτικής κάθε τι διαφορετικό  πέραν της δική τους πίστη και  στάση κακώς υπάρχει και οφείλουν να το εξοντώσουν.

Το σε πόσο και ποιο βαθμό πολλοί από εμάς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνδράμουμε στο «ιερό» έργο  τους είναι ένα πολύ ευαίσθητο,  και ομολογουμένως  αδύνατο να το  προσεγγίσουμε και διαπραγματευτούμε σε λίγες ή και περισσότερες γραμμές, θέμα. Απαιτεί όχι μόνον θεωρητικές θέσεις αλλά και έμπρακτες στάσεις.

Όταν  όμως η κοινωνία ακονίζει την ετοιμότητα της για να αντιμετωπίσει τη μεγάλη αυτή σύγχρονη μάστιγα τότε οφείλουμε να αδράξουμε την ευκαιρία για να πάρουμε ένα επιπλέον μάθημα και να ενώσουμε και τις δικές μας δυνάμεις για το κοινό καλό.

Και ο αθλητισμός ως μία εκ των κορυφαίων κοινωνικών εκδηλώσεων είναι αναγκαίο και επιβαλλόμενο να συμπράξει.

 Δασκάλες,  δάσκαλοι και μαθητές τούτου εδώ του τόπου σήμερα μας προσφέρουν ένα ξεχωριστό μάθημα μέσα από την ανάδειξη από την αρχή της σχολικής χρονιάς, της κοινωνικής διάστασης, της φιλοσοφίας και της δυναμικής του σχολικού αθλητισμού στο πλαίσιο του σύγχρονου «Κοινωνικού Σχολείου».

Μία σίγουρα σπουδαία επιμόρφωση όχι μόνον για τους ήδη αλλά και στο μέλλον αθλητές και φιλάθλους της χώρας που θα μπορέσουν να δυναμώσουν τις γραμμές άμυνας των σπορ της απέναντι στον ρατσισμό και την βασική του συνεργό βία αλλά και ίσως περισσότερο ημών των μεγαλύτερων σε ηλικία.

Καιρός λοιπό και για εμάς τους  τελευταίους να καθίσουμε, έστω νοητά,  ξανά όλοι (όσοι αισθανόμαστε  και είμαστε απέναντι στο ρατσισμό και πλάι στο πραγματικό νόημα του αθλητισμού) στα θρανία. Έστω για μία ημέρα. Για να μάθουμε (ακόμα καλύτερα) κάτι πολύ σημαντικό για μικρούς και μεγάλους. Όχι στο ρατσισμό, όχι στη βία. Με κάθε πραγματικά ανθρώπινο και αθλητικό τρόπο.