Το παράδειγμα της Γιούβε…

Όλα αυτά το 2006. Οικονομικά, παρότι από πίσω υπήρχε και υπάρχει η οικογένεια Ανιέλι, το πλήγμα ήταν τεράστιο. Εντέλει η μεγαλύτερη ομάδα της Ιταλίας (υποκειμενική άποψη) κατάφερε όχι απλά να ορθοποδήσει, αλλά να γίνει ακόμη πιο δυνατή. Χωρίς να… σπρώχνει τρελά λεφτά για μεταγραφές. Με απλές κινήσεις. Πρώτα απ’ όλα έδωσε το… τιμόνι σε ένα δικό της άνθρωπο και του εμπιστεύτηκε το πλάνο της (Αντόνιο Κόντε). Εν συνεχεία, προχώρησε σε μετρημένες κινήσεις στο μεταγραφικό παζάρι. Με παίκτες που ταιριάζουν στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά όμως δεν είναι τεράστια ονόματα. Βλέπετε, όταν έδινε λεφτά για παίκτες με το τσουβάλι (όπως είχε κάνει με τις περιπτώσεις των Ντιέγκο και Φελίπε Μέλο) βάδιζε χωρίς πλάνο και με στοιχεία νεοπλουτισμού.

Πάνω απ’ όλα, όμως, έφτιαξε το δικό της… σπίτι. Το νέο της γήπεδο ήταν η ώθηση για να «ταπεινώσει» Μίλαν και Ίντερ. Οικονομικά τα κέρδη τεράστια, σε ένα Ιταλικό πρωτάθλημα που ελάχιστες είναι οι ομάδες που έχουν γήπεδο (τα περισσότερα είναι Δημοτικά ή κρατικά, όπως συμβαίνει στην χώρα μας). Τότε λοιπόν ο Γκαλιάνι είχε πει «σε έναν χρόνο δεν θα μπορούμε να τους συναγωνιστούμε».

Έπεσε έξω καθώς δεν χρειάστηκε να περάσει ούτε ο ένας χρόνος. Με τα οικονομικά κέρδη, την δυναμική και την ώθηση που έδινε το γήπεδο, η Γιουβέντους πήρε αήττητη τον τίτλο, ενώ και φέτος όλα δείχνουν πως θα πάρει και πάλι το πρωτάθλημα (σε 8 ματς μετρά 7 νίκες και 1 ισοπαλία). Αυτό ακριβώς το παράδειγμα λοιπόν, πρέπει να ακολουθήσει ο Παναθηναϊκός. Με υπομονή, επιμονή και τηρουμένων των αναλογιών φυσικά.

Υ.Γ. Για το ματς με την Λάτσιο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Σε όποια κατάσταση κι αν είναι ο Παναθηναϊκός, είναι πάντα τιμητικό να παίρνεις αποτέλεσμα από μια Ιταλική ομάδα, η οποία και είναι σε εξαιρετική κατάσταση τον τελευταίο καιρό. Το άσχημο είναι πως αντί να σταθούμε στο αγωνιστικό, δίνουμε σημασία σε όλα τα άλλα.