Κάποτε στη Θεσσαλονίκη

Ήταν ένα ενδιαφέρον φάιναλ φορ. Το φαβορί ήταν ξεκάθαρο κι επιβεβαιώθηκε (Παναθηναϊκός) αλλά επρόκειτο για μιά διοργάνωση που «έβγαλε» ειδήσεις, άφησε ισχυρές αναμνήσεις και κατέγραψε πολλούς πρωταγωνιστές και πολλά πρόσωπα και γεγονότα.

Τα «προεόρτια» ήταν κάπως... ταραγμένα. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τα έβαλαν «ανοιχτά» με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, θεωρώντας ότι τα εισιτήρια που τους αναλογούσαν ήταν ελάχιστα. Τότε η FIBA Europe είχε την ευθύνη της διοργάνωσης και ο Βασιλακόπουλος είχε βρεθεί στο επίκεντρο. Μάλιστα δεν ήταν λίγες οι... φωνές που εξαπέλυαν κατηγόρίες ότι τα εισιτήρια τα έχουν πάρει οι οπαδοί της Μακάμπι.

Το θέμα ξεπεράστηκε σύντομα. Πραγματικά, οι οπαδοί της Μακάμπι είχαν πάρει πολλά εισιτήρια. Και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, όμως, είχαν καταφέρει να βρουν πολλά περισσότερα. Η Μπαρτσελόνα είχε «ταπεινή» εκπροσώπηση (καμμιά 300αριά άτομα) ενώ περισσότερους είχε η «πρωτάρα» σε φάιναλ φορ, Εφές Πίλσεν, που διοργάνωσε μιά «ελιτίστικη» εκδρομή για τους φίλους της.

Εντός του κλειστού του ΠΑΟΚ, όπου έγινε το φάιναλ φορ, η κατάσταση δεν ήταν κακή, το αντίθετο. Εκτός, όμως, γινόταν ένας χαμός! Η κλασική «ελληνική νοοτροπία» επιβεβαιώθηκε καθώς τα αυτοκίνητα με τις αθηναϊκές πινακίδες είχαν ν' αντιμετωπίσουν αντιδράσεις ορισμένων ανόητων που προέβησαν ακόμα και σε βανδαλισμούς (μάλιστα συνάδελφος κατάφερε να φτάσει με... μαυρισμένο μάτι στο γήπεδο)... Υπήρξε μέχρι και προτροπή από τοπικά ραδιόφωνα για «να μην πανηγυρίσουν οι Αθηναίοι στο Λευκό Πύργο»!!!

Την ίδια στιγμή Έλληνες, Τούρκοι και Ισραηλινοί παρακολουθούσαν... δίπλα- δίπλα τους αγώνες μέσα στο γήπεδο. Μόνο ένα παρατράγουδο υπήρξε όταν ένας Έλληνας οπαδός σήκωσε πανό της Μπαρτσελόνα με το όνομα του Ρεντζιά για να τον τιμήσει, αλλά επί της ουσίας δε συνέβη και τίποτα το φοβερό... Πόσο τραγικό, αλήθεια, εκείνα που συνέβαιναν εκτός γηπέδου;

Τον Παναθηναϊκό τον συνόδευε ένα τραγούδι: «Μετανιώνω», του Νότη Σφακιανάκη! Ήταν η απαίτηση των παικτών και το τραγούδι ακουγόταν παντού: Στο ξενοδοχείο, στ' αποδυτήρια, στο πούλμαν στη διάρκεια της διαδρομής προς το γήπεδο. Τελικά κανείς δεν το... μετάνιωσε.

Ούτε καν ο Όντεντ Κάτας. Βρέθηκε σε μιά δύσκολη στιγμή και μάλιστα τις μέρες του «Πεσάχ» (Πάσχα των Ισραηλινών) όταν ακολούθησε- σαν καλός Εβραίος- όλη τη διαδικασία και τη νηστεία. Όπου κι αν πήγαινε, Ισραηλινοί δημοσιογράφοι τον κυνηγούσαν και οπαδοί της Μακάμπι τον αποθέωναν. Ήταν αντίπαλός τους αλλά ακόμα κι όταν τους «εκτέλεσε» (με 17 πόντους) οι οπαδοί της Μακάμπι τον σήκωσαν στα χέρια. Ο Κάτας, άσπρος σαν το πανί, έκανε το καθήκον του ως αυθεντικός επαγγελματίας, αλλά η πίεση ήταν μεγάλη. Στο τέλος του ματς έκλαψε στον ώμο της μητέρας του ενώ δίπλα, οπαδοί της Μακάμπι, του τραγουδούσαν το παραδοσιακό για το Ισραήλ «τραγούδι της μάνας» το οποίο αναφέρει: «Με γέννησες, με μεγάλωσες, με έκανες σπουδαίο άντρα»!

Τότε, ο Κάτας ήταν «Θεός» στην πατρίδα του. Στο Ισραήλ τον εκτιμούσαν ως «κορυφαίο αθλητή (και όχι απλά μπασκετμπολίστα) στην ιστορία της χώρας». Θα έφτανε ψηλά, αλλά λίγους μήνες αργότερα προδόθηκε από το γόνατό του κι εγκατέλειψε την ενεργό δράση στα 27 του χρόνια!!!

Υπήρξαν κι άλλα πρόσωπα όμως: Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, στον πρώτο του τίτλο με τον Παναθηναϊκό. Το τι ακολούθησε το... γνωρίζετε όλοι. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, στο πρώτο του τρόπαιο ως αρχηγός. Ο Ζέλικο Ρέμπρατσα, MVP του φάιναλ φορ, που ξόρκισε το φάντασμα του Ντίνο Ράτζα που τον ακολουθούσε. Από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα όλοι τον συνέκριναν με τον προκάτοχό του.

Ο Ρότζερς, ο Τζεντίλε, ο Κοχ που έζησαν την κατάκτηση του ευρωπαϊκού στη δύση της καριέρας τους. Ο Νίκος Μπουντούρης, που μπορεί να μην αγωνίστηκε στον τελικό αλλά έγινε ο πρώτος Έλληνας παίκτης που κατέκτησε και τα τρία ευρωπαϊκά τρόπαια (Κόρατς και Κυπελλούχων με τον ΠΑΟΚ και Πρωταθλητριών με τον Παναθηναϊκό). Ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα που κατέκτησε το πρώτο κύπελλο Πρωταθλητριών της καριέρας του όπως και ο Αντώνης Φώτσης στην... τρυφερή ηλικία των 19 ετών!

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος που έβλεπε σταδιακά να γίνεται πραγματικότητα το πλάνο που ανέλυε από τα μέσα της δεκαετίας του '90, τότε που μιλούσε για «ευρωπαϊκή δυναστεία» κι όλοι τον περνούσαν για τρελό. Ο Θανάσης Γιαννακόπουλος που ένα μήνα νωρίτερα υπέστη ισχαιμικό επεισόδιο στο Ζάγκρεμπ, όπου βρισκόταν μαζί με την αποστολή του Παναθηναϊκού για τον αγώνα με την Τσιμπόνα, αλλά το βράδυ της 20ης Μαϊου πανηγύριζε σαν μικρό παιδί στην αγκαλιά του Ρέμπρατσα...

Και να «κλείσουμε» με έναν... Κάτας πάλι! Μετά το τέλος του αγώνα, πήρε την ιδρωμένη του φανέλα με το «14» και τη φόρεσε στον Γιώργο Καλαϊτζή ο οποίος δύο εβδομάδες πριν το φάιναλ φορ είχε τραυματιστεί και ήταν εκτός δράσης. «Χωρίς τον Γιώργο δεν θα φτάναμε εδώ» είπε ο Κάτας. Λίγοι θυμούνται ότι στην αρχή της σεζόν, ο Ισραηλινός πελαγοδρομούσε, ο Τζεντίλε έχασε τη μισή χρονιά λόγω επέμβασης στη μέση και ο Καλαϊτζής είχε σηκώσει όλο το βάρος. Ήταν η αρχή μιάς μεγάλης φιλίας που μετουσιώθηκε σε κουμπαριά, όταν ο Κάτας βάπτισε τη μεγάλη κόρη του Γιώργου Καλαϊτζή.