Ο Σάντος μου αύξησε το μηνιάτικο

Θέλω να δώσω μία άλλη οπτική στο τι σημαίνει Σάντος για εμένα, διάθεση που μου δημιουργήθηκε όταν ο Αλέξης Σπυρόπουλος μιλώντας για τον Πορτογάλο, είπε με αυτή την ευγενική ειρωνεία που χρησιμοποιεί όταν θέλει να σκίσει κάποιον «Ο loser ο Σάντος ε;» μόλις η εθνική έχει καθαρίσει το παιχνίδι με τους Κροάτες.

Η μπηχτή του Σπυρόπουλου μπορεί να πήγαινε και στον συμπαρουσιαστή του Χρήστο Σωτηρακόπουλο, η εφημερίδα του οποίου δεν αγάπησε ποτέ τον Πορτογάλο. Ίσως και να μην απευθύνονταν σε αυτόν, γιατί για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι κάποιο κείμενο του Σωτηρακόπουλου που να σκίζει τον Σάντος. Αλλά επί της ουσίας, ο αγαπημένος μου σπορτσκάστερ, αποστασιοποιημένος από την ηλίθια τριβή της καθημερινότητας του Τύπου, έριξε με χαρά τη σπόντα του.

Τα δημοσιογραφικά κλισέ, είναι η παραδοχή του Τύπου πως αδυνατεί να ψάξει βαθύτερα μία κατάσταση. Ένα πρόσωπο. Συμβιβάζεται με μία ταμπέλα συγκυριακή κατά βάση, η οποία ακολουθεί τον ελεύθερο επαγγελματία μέχρι να πεθάνει. Ανεξάρτητα αν στο ενδιάμεσο έκανε… όργια.

Για εμένα προσωπικά ο Σάντος είναι δάσκαλος. Θα τον ευγνωμονώ μέχρι να κλείσω τα μάτια μου. Βελτίωσε τις βάσεις μου γύρω από το ποδόσφαιρο περισσότερο από 30%. Αύξησα τις αποδοχές μου λόγω βελτίωσής μου, τουλάχιστον 200% από τη μέρα που πάτησε το πόδι του στον ΠΑΟΚ. Θα ήμουν αχάριστος αν μιλούσα κάποτε άσχημα για αυτόν.

Παρακολουθώντας το παιχνίδι και εγώ παρασύρθηκα από την επιλογή του να ξεκινήσει με τον ανέτοιμο Τζιώλη και όχι τον φορμαρισμένο Φωτάκη. Αλλά όταν το πήγε το παιχνίδι εκεί που ήθελε κατάλαβα πως ποδοσφαιρικά χρειάζομαι δουλειά ακόμη.

Βέβαια, δεν έβρισα, δεν μείωσα τον προπονητή, απλά γνωρίζοντάς τον περίμενα να δω τι θα σκαρφιστεί. Κάποιος θα μου πει πως δεν ήταν δυνατόν να έχει αυτή την εικόνα η ομάδα στο πρώτο ημίχρονο και να αποθεώνουμε τον Πορτογάλο. Η αλήθεια είναι πως η πραγματική εικόνα του σχήματος που επέλεξε, φάνηκε στο ξεκίνημα του δευτέρου και αυτό αποδείκνυε πως ήταν θέμα καθαρά των παικτών η κακή εικόνα του πρώτου.

Ο Σάντος λοιπόν δεν είναι loser. Είναι ρεαλιστής. Είναι πρακτικός, είναι ένας άνθρωπος που η τετράγωνη λογική του πολλές φορές σε τρομάζει. Έχει ποιότητα χαρακτήρα, αγαπάει αυτό που κάνει και όλοι μας θα θέλαμε να τον έχουμε φίλο.

Είναι ένας άνθρωπος που μία συζήτηση μαζί του ποτέ δεν αφορά μόνο το ποδόσφαιρο, είναι ένας άνθρωπος με απίστευτη κουλτούρα.

Εγώ στράβωσα πολλές φορές με τους ομοϊδεάτες μου για τον τρόπο που του συμπεριφέρονταν στα εύκολα και τα δύσκολα. Για τον τρόπο που μίλησαν όταν αποχώρησε. Για την προσπάθεια που κάνουν να διώξουν το φάντασμά του πάνω από την Τούμπα.

Να παρακαλάνε, αυτό το φάντασμα να είναι κοντά στον Λάσλο Μπόλονι ο οποίος καλείται να πάρει την ομάδα και να τη φέρει ένα βήμα πιο ψηλά από τον Πορτογάλο.

Θα πρέπει σιγά – σιγά, να δίνουμε μία θέση στην ιστορία του ΠΑΟΚ σε όσους τον βοήθησαν να εξελιχθεί. Να κάνει ένα βήμα παραπάνω.

Καμιά φορά, κάνω πλάκα με την παρέα μου και τους φυτιλιάζω θέτοντας το ερώτημα «Ρε σεις. Αν έπρεπε να βάλουμε ένα άγαλμα έξω από την Τούμπα, ποιανού θα θέλατε»; Εξαιρώ πάντα τον Λόραντ που η γενιά μου δεν τον έζησε και τότε ξεκινά η μάχη.

Ποτέ δεν πρόκειται να συμφωνήσουμε όλοι για το πιο άγαλμα θα θέλαμε και αυτό είναι ένα δείγμα της μηδενιστικής κουλτούρας μας. Που δεν είναι μόνο χαρακτηριστικό των ΠΑΟΚτσήδων, αλλά όλων των νέο - Ελλήνων.

Αυτός ο άνθρωπος που ονομάζεται Φερνάντο Σάντος, δεν ξέρω αν πρέπει να έχει άγαλμα έξω από την Τούμπα, το ΟΑΚΑ ή το Καραίσκάκη, αλλά νομίζω πως πρέπει να σεβαστούμε το έργο του την τελευταία δεκαετία και τουλάχιστον να διώξουμε τις ταμπέλες που τόσο εύκολα του κρεμάσαμε. Εμείς οι … τέλειοι.