Dr Jekyll and Mr Hyde

Είναι δύσκολο δηλαδή να αναδείξεις και τα δύο, κατορθώνοντας να βρεις την ισορροπία και στο τέλος του κειμένου σου να μην νιώσεις άδικος ή αδικαιολόγητα προστατευτικός.

Αφού σας μετέφερα τον αρχικό μου φόβο ή προβληματισμό είναι και πιο εύκολο να αποτυπώσω τις σκέψεις μου. Ο Ολυμπιακός πήγαινε στο Λονδίνο έχοντας στην προίκα τρεις μέτριες έως απογοητευτικές για τις απαιτήσεις εμφανίσεις.

Δικαιολογίες υπήρχαν, αλλά ο τρόπος που έπαιζαν οι «ερυθρόλευκοι» έκαναν τον σκάουτερ της Άρσεναλ να σιχαθεί το ποδόσφαιρο.

Πέρα από τις μειωτικές δηλώσεις του για την ποιότητα του Ολυμπιακού μετά το παιχνίδι με τον Εργοτέλη, πρότεινε στον Βενγκέρ να ξεκουράσει όλους όσοι είχαν έστω και ένα μικρό πρόβλημα τραυματισμού και χρειαζόντουσαν αποθεραπεία.

Ο Αλσατός τον εμπιστεύτηκε και η ενδεκάδα που κατέβασε στο γήπεδο ήταν πειραματική. Πέρα από τις απουσίες των Ζερβίνιο, Γουόλκοτ, Φαν Πέρσι, η πιο σημαντική τρύπα δημιουργήθηκε από την απόφαση να αγωνιστεί ο Σονκ στο κέντρο της άμυνας και να ξεκουραστεί ο Ράμσεϊ.

Ο Βενγκέρ, λοιπόν, αδυνάτισε το κέντρο και κατέβασε μια σύνθεση με αμυντικό χαφ τον Φρίμποκ. Η αλήθεια, όμως, είναι πως η πρόσφατη εικόνα του Ολυμπιακού έβγαζε φόβο. Πιο εύκολα πέρναγε από το μυαλό των περισσοτέρων πως οι αναπληρωματικοί της Άρσεναλ θα παίξουν με πάθος και θα διασύρουν τον Ολυμπιακό παρότι πως είναι ευκαιρία να έρθει το αποτέλεσμα.

Ο φόβος έγινε μεγαλύτερος, όταν ανακοινώθηκε η ενδεκάδα, όπου ο Βαλβέρδε φύλαγε δύο εκπλήξεις. Την ώρα που ανακοινώθηκε πως ο Μαρκάνο θα πάρει τη θέση του Αβραάμ και ο Φέισα θα αγωνιστεί δίπλα στον Ορμπάιθ, οι κατάρες για τον Ερνέστο θα έπρεπε να άγγιζαν σε αριθμό, αλλά και σε ένταση  τις κατάρες που τρώει ο Βενιζέλος όποτε ανακοινώνει μέτρα.

Το κακό για τον Βαλβέρδε είναι πως όλα πήγαν, όπως ο ίδιος είχε σχεδιάσει και πιθανόν να ονειρευόταν, αλλά η άνετα αδικαιολόγητη επιλογή του Μαρκάνο του στέρησε ένα μεγάλο αποτέλεσμα.

Θα μου πείτε, πρέπει να πιστωθεί τον Φέισα που παρότι περπάταγε με τη Μαρσέιγ ο Βαλβέρδε πίστεψε σε αυτόν τον έβαλε κόντρα στη λογική και ο ίδιος τον δικαίωσε.

Όταν, όμως, ένας προπονητής κάνει επιλογές πέρα από την κοινή λογική αυτές πρέπει υποχρεωτικά να του βγουν. Είναι υποχρεωτικό να αποδειχθεί στο γήπεδο πως σε αυτήν την επιλογή υπήρχαν βάσεις.

Ο προπονητής επειδή βλέπει καθημερινά τους παίκτες μπορεί να πατάει κάπου που ο κόσμος δεν μπορεί να γνωρίζει. Στην περίπτωση του Μαρκάνο δεν είδαμε όμως τίποτα άλλο από μια καταστροφική επιλογή που συγκρούεται με την ποδοσφαιρική λογική.

Το χειρότερο για τον ίδιο είναι πως αυτή η επιλογή ουσιαστικά ήταν και αυτοκαταστροφική, γιατί πρόδωσε τη δουλειά του. Δεν θα αποδειχθεί ποτέ αλλά αυτός ο αγώνας θα μείνει στην ιστορία ως το παιχνίδι που αν έπαιζε ο Αβραάμ ο Ολυμπιακός δεν θα έχανε.

Η εικόνα και η εξέλιξη του παιχνιδιού δημιουργεί αυτήν τη διαπίστωση. Ο Ολυμπιακός με κορυφαίο τον Φέισα, ο οποίος ήταν άλλος ποδοσφαιριστής σε σχέση με αυτόν που είδαμε με τη Μαρσέιγ και στα φιλικά του Καραϊσκάκη  εκμεταλλεύτηκε το χώρο που του άφησε στο κέντρο η Άρσεναλ και έγινε για μεγάλο διάστημα ο κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Κάποιος που βλέπει το ποδόσφαιρο μη ρεαλιστικά εύκολα μπορεί να υποτιμήσει την εμφάνιση του Ολυμπιακού, τονίζοντας πως οι «ερυθρόλευκοι» έπαιξαν με μια πειραματική ομάδα της Άρσεναλ. Μπορεί η Άρσεναλ να μην έχει παίξει ποτέ (ούτε θα ξαναπαίξει) με αυτήν τη σύνθεση.

Ο Ολυμπιακός όμως κατάφερε κάτι σπάνιο στο Έμιρεϊτς. Όχι μόνο άντεξε στο ρυθμό που έβγαλαν οι παίκτες του Βενγκέρ, αλλά πέτυχε στη διάρκεια του παιχνιδιού να πατήσει ο ίδιος το γκάζι και αυτό να είναι υπέρ του.

Πρέσαρε ψηλά, έβγαζε διαρκώς επιθέσεις με πολλούς παίκτες. Ποδόσφαιρο δηλαδή που ήξερες πως θέλει να εφαρμόσει ο Βαλβέρδε, αλλά φαινόταν δύσκολο να αποδώσει. Το καλό είναι πως ενώ το ποδοσφαιρικό του πλάνο χρειάζεται κόπο μέθοδο και σκληρή δουλειά, βγήκε.

Μια ακατανόητη, όμως, δική του επιλογή του στέρησε τη χαρά να δει τις σκέψεις του, τις ποδοσφαιρικές του απόψεις να δικαιώνονται έστω και για μια βραδιά. Αν έχεις, άλλωστε, συγκεκριμένο πλάνο και μπορείς να το ακολουθήσεις, η πρώτη μεγάλη νίκη είναι η δύσκολη.

Οι επόμενες θα ακολουθήσουν. Είναι σαν τις γκόμενες. Το πρώτο καλό είναι να σου κάτσει, τα άλλα έρχονται πολύ πιο εύκολα απ' ό,τι περιμένεις.

Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα στον πρόλογό μου. Κάποιοι θα σταθούν στην επιλογή Μαρκάνο και θα ξεσκίσουν τον Βαλβέρδε. Κάποιοι άλλοι θα κλείσουν τα μάτια σε ένα αδικαιολόγητο φανερό λάθος που στοίχισε ένα μεγάλο αποτέλεσμα και θα σταθούν μόνο στην πολύ καλή συνολική εικόνα του Ολυμπιακού.

Για μένα ισχύουν και τα δύο. Ο Βαλβέρδε είναι σίγουρα ικανός. Αυτό το αποδεικνύει τόσο ο τρόπος που έπαιξε η ομάδα του στο Έμιρεϊτς, αλλά και το γεγονός ότι έφτασε τελικό Europa League με την Εσπανιόλ. Αλλά μέχρι στιγμής στα μεγάλα παιχνίδια του Ολυμπιακού την ώρα της υπέρβασης όλο κάπου κολλάει. Σαν κάτι να ψάχνει, κάτι να τον τρώει και αυτό να τον οδηγεί σε αχρείαστα λάθη. Από τον ίδιο εξαρτάται να τα λύσει και να σταματήσει να θυμίζει Dr Jekyll και Mr Hyde αδικώντας την δουλειά του.