Από το «ένα» ως το «20»
Περίπου τέτοια εποχή ήταν... Συγκεκριμένα 26 Σεπτεμβρίου του 1992 όταν η ΕΣΑΚ (νυν ΕΣΑΚΕ) διοργάνωνε το πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα μπάσκετ. Τα γήπεδα ήταν «τιγκαρισμένα». Το χρήμα «έτρεχε» σαν ποταμός. Το ενδιαφέρον όλου του ευρωπαϊκού μπασκετόκοσμου ήταν επικεντρωμένο στο «κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης» όπως ανέφερε το μότο της τότε ΕΣΑΚ.
Θυμάμαι ακόμα εκείνη την εποχή... Τον πανίσχυρο Παναθηναϊκό- στον πρώτο αγώνα που μεταδόθηκε τηλεοπτικά- να περνά δια πυρός και σιδήρου από το Μετς (71-64) με ήρωα τον Χρήστο Μυριούνη κόντρα στο Παγκράτι. Τον μετέπειτα πρωταθλητή Ολυμπιακό να γνωρίζει την ήττα στο «καμίνι» της Νέας Σμύρνης από τη Δάφνη με 105-103 και με τους θεατές να... κρέμονται σαν «τσαμπιά» από κάθε γωνία του κλειστού.
Για πρώτη φορά εμφανίστηκε επίσημη στατιστική κάλυψη των αγώνων. Τεράστιο βήμα προόδου έστω κι αν στην πορεία δεν υπήρξε η παραμικρή εξέλιξη και το... μπλε στατιστικό, χωρίς play by play και χωρίς περισσότερα στοιχεία, έμεινε στα μάτια μας ως το 2010! Σκεφτείτε: 18 χρόνια μετά ούτε η στατιστική δεν εξελίχθηκε. Και βέβαια στασιμότητα στην πορεία της ιστορίας σημαίνει οπισθοχώρηση.
Να ήταν αυτό όμως το μοναδικό θέμα, καλά θα ήταν...Ο ΕΣΑΚΕ (όπως ονομάζεται πλέον η ΕΣΑΚ) ετοιμάζεται για τη διοργάνωση του 20ου πρωταθλήματος. Σημείο αναφοράς, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Με την κατάσταση όμως να είναι τελείως διαφορετική.
Ούτε τεράστια τηλεοπτικά συμβόλαια υπάρχουν. Ούτε ο ανταγωνισμός είναι ισχυρός. Το ενδιαφέρον του κόσμου έχει μειωθεί- στο κάτω κάτω υπάρχουν σοβαρότερα πράγματα στο μυαλό των ανθρώπων- και οι μεγάλοι παίκτες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, προτιμούν πρωταθλήματα άλλων χωρών. Υπάρχουν ακόμα εκκρεμότητες με έξι ομάδες προκειμένου να πάρουν το πιστοποιητικό από την ΕΕΑ και να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους κάτι που σημαίνει ότι την παρούσα χρονική στιγμή δε γνωρίζουμε με πόσες ομάδες θα αρχίσει το πρωτάθλημα.
Ας αρχίσει με 12 ή με 10. Ας αρχίσει και με 14, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ούτε και λύνονται κάποια προβλήματα από τον τελικό αριθμό των ομάδων. Τα προβλήματα θα λυθούν όταν αποφασίσουν οι ιδιοκτήτες να δώσουν «στίγμα» και όραμα στο πρωτάθλημα. Όταν θα του δώσουν ταυτότητα.
Στο πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα ήταν τέτοια τα ποσά ώστε «φτηνιάρηδες» παίκτες δεν... προκαλούσαν το ενδιαφέρον των ομάδων. Όσο πιό ακριβή ήταν η μεταγραφή- και δεν αναφερόμαστε μόνο στους ισχυρούς αλλά κυρίως στους μικρομεσαίους- τόσο το καλύτερο. Η λέξη «λαβράκι» ήταν άγνωστη. Η «βιτρίνα» ήταν τα πάντα!
Στην πορεία παρατηρήθηκαν, επί του θέματος αυτού, τραγελαφικά φαινόμενα. Υπήρξε ομάδα που απέρριψε τον Νέιτ Χάφμαν (ναι, τον σέντερ που μεγαλούργησε στη Μακάμπι) επειδή κόστιζε μόλις 180 χιλιάδες δολάρια προκειμένου να πάρει έναν αμερικανό- που ποτέ δεν έπαιξε σε υψηλό επίπεδο- επειδή τότε κόστιζε... 400 χιλιάδες δολάρια! Μόνο και μόνο το να αναγράφουν οι εφημερίδες το κόστος του παίκτη ήταν αρκετό.
Υπήρξε ομάδα που απέρριψε τον Μασέο Μπαστον (ναι, έναν άλλο παίκτη που μεγαλούργησε στη Μακάμπι) επειδή δεν διέκρινε τίποτε το... ικανοποιητικό σ' έναν παίκτη που κόστιζε... μόλις 120 χιλιάδες δολάρια. Τον είχαν προσπεράσει με το που είδαν το «κασέ» του!
Οι δύο περιπτώσεις που σας αναφέρουμε αφορούν ομάδες που ήταν μικρομεσαίες. Και πλέον δεν βρίσκονται στη «μεγάλη κατηγορία». Για να καταλάβετε δηλαδή το καθεστώς του... νεοπλουτισμού.
Το ότι τα παχυλά τηλεοπτικά συμβόλαια εξασφάλιζαν υπερκοστολογημένους παίκτες έκανε τις ομάδες, τους παράγοντες, τους προπονητές... τυφλούς! Επί της ουσίας μιά πλειοψηφία «προέδρων» έκανε διαχείριση των εσόδων χωρίς πλάνο, χωρίς όραμα, χωρίς επένδυση. Αλήθεια, έχουμε ποτέ σκεφτεί που βρίσκονται (κι... αν βρίσκονται) αυτή τη στιγμή ομάδες που κάποτε είχαν να διαχειριστούν δισεκατομμύρια; Και κυρίως πως αξιοποίησαν εκείνα τα χρήματα; Και κυρίως με τη «κοντόφθαλμη» πολιτική που αποσκοπούσε σε προσωπική προβολή, ορισμένοι σοβαροί επιχειρηματίες είτε έμειναν μόνοι τους στο τέλος, είτε εγκατέλειψαν το μπάσκετ!
Φτάσαμε στο «μηδέν» με τον τρόπο αυτό διότι ποτέ δεν κοιτούσαν το «αύριο». Δεν είναι αργά τώρα, πρέπει να γίνει... οικόπεδο η ιστορία, να ασχοληθούν αυτοί που αποδεδειγμένα αγαπούν το άθλημα και να ΦΤΙΑΞΟΥΝ το πρωτάθλημα. Χωρίς φανταχτερά και προκλητικά πράγματα, αλλά με σύνεση, με αξιοπρέπεια, με σοβαρότητα και κυρίως με σεβασμό απέναντι στον κόσμο.
Εκείνο που ξεχνάνε όλοι είναι το εξής: ΕΣΑΚΕ δεν είναι ο Οικονομίδης, ούτε ο Παπακαλιάτης (προκάτοχος του νυν προέδρου) ούτε ο Καρατζάς (πρώτος πρόεδρος της ΕΣΑΚ) αλλά οι ίδιες οι ΚΑΕ!!! Και δεν το λέω για να «αθωώσω» κανέναν. Αυτή είναι η αλήθεια.
