Ο MVP Iguodala και οι υπόλοιποι Black & Deckers (videos)

Όπως και πέρσι έτσι κι φέτος αποδείχτηκε πως ο Lebron δεν μπορεί να κερδίσει μόνος του μια ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης, γεμάτη από παίκτες-κλειδιά.
Πριν το ξεκίνημα των Τελικών είχε γίνει μεγάλη κουβέντα γύρω από το ποιος θα επωμιστεί το μαρκάρισμα του James αλλά και τη σημασία που θα παίξουν οι παίκτες-πολυεργαλεία των ομάδων, με το βάρος να έχει πέσει κυρίως στον Dellavedova από τη μία, και τον Barnes από την άλλη. Όπως αποδείχτηκε, για μία ακόμη χρονιά, το τρόπαιο σήκωσε η πιο «ομάδα» εκ των δύο μονομάχων ενώ ο τίτλος του MVP κατέληξε στον πιο X-Factor της σειράς. Στην προκειμένη περίπτωση, τον Andre Iguodala.

Σε γενικές γραμμές, εάν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι οι Cavs προηγήθηκαν 2-1 στη σειρά, οι Τελικοί είχαν παρόμοια εξέλιξη με τους περσινούς αγώνες Spurs-Heat. Και τότε το σκορ στα δυο πρώτα παιχνίδια ήταν 1-1 με το Miami να παίρνει το «διπλό» στον δεύτερο αγώνα. Και τότε οι Spurs έκαναν ένα σερί τριών νικών που τους έδωσε το δαχτυλίδι. Αλλά η μεγαλύτερη ομοιότητα έγκειται στην ανάδειξη του καλύτερου παίκτη και με τον τρόπο με τον οποίο αναδείχτηκε.

Τέτοια εποχή πριν από ένα χρόνο ο Kawhi Leonard εξελίχτηκε στον απόλυτο παίκτη-κλειδί για την ομάδα του, καθώς ανέβασε κατακόρυφα την απόδοσή του επιθετικά από το τρίτο παιχνίδι κι έπειτα (όταν και οι Spurs ξεκίνησαν το νικηφόρο σερί τους) ενώ ταυτόχρονα περιόρισε σημαντικά τη δράση του Lebron. Αποτέλεσμα ήταν να αναδειχτεί MVP των Τελικών. Φέτος είδαμε τον Iguodala να μετατρέπεται στο Game 4 από παγκίτης-βασικός, και με την απόδοσή του να αλλάζει όλη την εικόνα της ομάδας όπως και του Stephen Curry, ο οποίος μέχρι εκείνο το παιχνίδι έδειχνε μπλοκαρισμένος. Και σε ένα παιχνίδι της τύχης, ο μεγάλος του στόχος δεν ήταν άλλος από τον περιορισμό (ποιου άλλου) του Lebron James!

Εκτός του Iguodala, σημαντικά παράσημα πρέπει να δοθούν και στους υπόλοιπους «Black & Deckers» των Warriors οι οποίοι τα πήγαν περίφημα. Ο Draymond Green από περιφερειακός πέρσι και πρόπερσι κατέληξε στους Τελικούς να είναι ο βασικός center της ομάδας, παίζοντας άφθονο ξύλο κάθε νύχτα με τους Thompson-Mozgov-Lebron δίνοντας πολλές φορές μάλιστα και επιθετικές λύσεις. Ο Harrison Barnes μπορεί να μην έλαμψε επιθετικά όπως περίμεναν οι περισσότεροι, ωστόσο τον ρόλο του τον έπαιξε και με το παραπάνω στην άμυνα και τα ριμπάουντ, ενώ όποτε σκόραρε τα καλάθια του ήταν καθοριστικής σημασίας.

Ο Leandro Barbosa κατάφερε να βγάλει στο παρκέ μεγάλη δόση από τις καλές ημέρες του παρελθόντος με το επιθετικό του παιχνίδι, ενώ οι Shaun Livingston και Festus Ezeli (και οι δύο ιδιαίτερα στο τελευταίο παιχνίδι) έδιναν κρίσιμες ανάσες στους Curry-Green με την ενέργεια που έβγαζαν στο παρκέ, ενώ δεν υστέρησαν και επιθετικά.

Είναι δεδομένο πλέον ότι το «μοντέλο Spurs» που εισήγαγε εδώ και χρόνια ο Gregg Popovich στο ΝΒΑ θα ακολουθήσουν πολλές ομάδες τα επόμενα χρόνια. Οι Warriors αποτελούν μια τέτοιου είδους ομάδα, με αποτέλεσμα ο Kerr (ο οποίος έγραψε ιστορία φέτος με την κατάκτηση του τροπαίου στην rookie του χρονιά ως προπονητής) να έχει πολλούς λαγούς να βγάλει από το καπέλο.

Φέτος είδαμε μια ομάδα που τα προηγούμενα χρόνια πρωταγωνιστούσε (Oklahoma City Thunder) να μένει εκτός Play Off λόγω των τραυματισμών των Westbrook-Durant. Οι Thunder είναι μια ομάδα καθαρά δομημένη πάνω στους δυο αυτούς σταρ, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα οι υπόλοιποι να μην μπορούν να επωμιστούν το βάρος το οποίο σήκωναν οι δυο τους μέχρις ότου να επιστρέψουν. Οι Warriors πάλι είναι μια άλλη ιστορία. Μπορεί η ομάδα να ξεκινάει από τους Curry-Thompson ωστόσο αντιλέγει κανείς πως σε περίπτωση που ένας ή και οι δύο τραυματίζονταν (χτύπα ξύλο) δεν θα είχαν λύσεις; Σίγουρα θα είχαν. Όπως αποδείχτηκε τελικά και στους Τελικούς. Το μέλλον τους μοιάζει λαμπρό, όπως και το παρόν. Μένει πλέον να δούμε πως θα κινηθούν στην εξαιρετικά ενδιαφέρουσα Off season, που φέτος μοιάζει πιο ελκυστική από ποτέ…