Σον Κιλπάτρικ: Στύβοντας τα πορτοκάλια μέχρι τελευταίας σταγόνας

Υπάρχουν τα ευχολόγια, τα «είθε να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο», τα «πιστεύω θα βελτιωθούμε» και τα αστρολογικά, για «κακό φεγγάρι» και ανάδρομο Ερμή. Υπάρχει το «κακό μάτι» και «η ατυχία». Υπάρχει ο «χρόνος, που δουλεύει υπέρ μας» και οι αθεράπευτα αισιόδοξοι που νιώθουν βαθιά στα κόκκαλά τους, πως όλα θα πάνε καλά. Υπάρχουν όλα τα παραπάνω όταν υπάρχει πρόβλημα, όταν μια ομάδα δεν ρολάρει, όταν τα πράγματα στο παρκέ είναι διαφορετικά απ’ ό,τι είναι στο πινακάκι, όταν η εικόνα του Νοέμβρη ή του Δεκέμβρη είναι τελείως διαφορετική απ’ αυτήν που υπήρχε το Σεπτέμβρη ή τον Οκτώβρη. Στο σημείο αυτό, δεν υπάρχουν ευχολόγια – υπάρχει συνειδητοποίηση και παραδοχή του προβλήματος. Δεν υπάρχουν «είθε» - υπάρχουν πράξεις.

Ο Σον Κιλπάτρικ έρχεται ως «λύση», όπως ήρθε και ο Ρικ Πιτίνο. Όχι σαν θαυματοποιός, όχι σαν «Μάικλ Τζόρνταν» (κι ας φοράει το #23), όχι σαν «μόνος μου κι όλοι σας», αλλά σαν ένας παίκτης που έχει τα στοιχεία τα οποία ζητάει ο προπονητής του. Είναι 29 ετών, «μάχιμος» και όχι ξεχασμένος σε κάποια άκρη του πάγκου «παρακαλώντας» για μερικά λεπτά συμμετοχής, ένας μαχητής που πάλεψε χρόνια και μόχθησε για να βρει δουλειά στο ΝΒΑ, τον έφτιαξε το δρόμο του με τα ίδια του τα χέρια και δεν τον βρήκε στρωμένο με ροδοπέταλα. Έρχεται χωρίς πρότερη ευρωπαϊκή εμπειρία, σε μια άλλη ήπειρο, που παίζεται «αλλιώς» το μπάσκετ, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έρχεται για μια «αρπαχτούλα», για «κωλοβάρεμα» και «διακοπές πολυτελείας», ούτε φυσικά για τα χρήματα – θα τα έβρισκε κάπου αυτά τα χρήματα, είτε σε ομάδα του ΝΒΑ, είτε στην Αναπτυξιακή Λίγκα, είτε στην Κίνα ή κάπου αλλού.

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr