Η Παρασκευή ήταν πάντα ο καλύτερος τρόπος να ξεκινήσεις το Σ/K σου

Το χαμόγελό της με έμαθε να μην τον φοβάμαι. Η δύναμη που έδειξε όταν αυτός την έζωσε, ο τρόπος με τον οποίο τον πάλεψε με έκανε πιο δυνατό σαν άνθρωπο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το σφίξιμο που ένιωσα στο στομάχι όταν μου ανακοίνωσαν ότι οι πόνοι στο πόδι της δεν ήταν νεύρο, αλλά αυτή η αρρώστια. Το χλωμό μου πρόσωπο στον καθρέφτη, τους οκτώ μήνες που τα δάκρυα ήταν καθημερινή συνήθεια.

Από το πρώτο λεπτό που μάθαμε ότι η Π. πάσχει από αυτό ξέραμε ότι ήταν τέτοια η μορφή του που είχε ξεκινήσει ήδη η αντίστροφη μέτρηση. Εκείνη πάλευε σε καθημερινή βάση, την ώρα που οι υπόλοιποι βυθιστήκαμε στην απόγνωση και το δράμα.

Προσπαθούσαμε να βρούμε κάποιον που θα μας έλεγε να μην ανησυχούμε, ότι έχει την θεραπεία, αλλά μάταια. Η Π. είχε ξεκινήσει τον αγώνα της, αποφασισμένη να πηδήξει το εμπόδιο. Ο τρόπος που το διαχειρίστηκε, μας έκανε όλους σοφότερους. Κάθε μέρα που περνούσε μας έδινε μαθήματα ζωής. Η τεχνική της βασιζόταν πάντα στην αξιοπρέπεια, τη δύναμη και το πάθος της να ανασαίνει.

Οι μήνες περνούσαν, ο καρκίνος έπαιρνε ολοένα και πιο πολύ χώρο μέσα της και η απελπισία μας γιγαντωνόταν. Σε κάθε μήνυμά που ανταλλάσσαμε στο facebook, σε κάθε τηλεφώνημά μας προσπαθούσα να της δώσω κουράγιο, όμως στο τέλος πάντα το κατάφερνε εκείνη.

Είναι δύσκολο για κάποιον που δεν το έχει ζήσει από κοντά να καταλάβει το συναίσθημα. Δεν το παθαίνει ένας, αλλά όλοι όσοι είναι γύρω του. Το σημαντικό είναι όμως να δείχνεις σε αυτόν που πολεμάει ότι του έχεις εμπιστοσύνη και πως ότι κι αν συμβεί, ξέρεις ότι έκανε τα πάντα για να τον κερδίσει, ασχέτως αν τελικά τα κατάφερε ή όχι.

Πολλές φορές ο άνθρωπος τα βάζει με δυνάμεις που τον ξεπερνούν. Βρίσκει στον δρόμο του εμπόδια αξεπέραστα, φαίνεται αδύναμος απέναντί τους κι όμως είναι τόσο δυνατός, μόνο και μόνο επειδή αυτή η δοκιμασία τον επέλεξε κι αυτός προσπάθησε να στήσει το δικό του τείχος.

Αλήθεια, σημασία σε αυτές τις φάσεις δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι. Στο δικό της ταξίδι, της βγάλαμε όλοι το καπέλο γιατί υπήρξε πραγματική καπετάνισσα στην φουρτούνα που την βρήκε.

Μην φοβάστε τις λέξεις λοιπόν. Η δύναμή μας όταν αντιμετωπίζουμε τέτοιες καταστάσεις είναι αυτή που μας ορίζει. Ο τρόπος που παλεύουμε είναι το στοιχείο που μένει στο τέλος και κάνει τους άλλους να μας θαυμάζουν.

Η Παρασκευή με έμαθε να μην φοβάμαι. Όχι όταν προσβλήθηκε από τον καρκίνο, αλλά πολύ παλιότερα. Όταν ακόμα δουλεύαμε στα ίδια γραφεία, τρώγαμε στο ίδιο τραπέζι, γράφαμε στο ίδιο κομπιούτερ.

Το μεγαλύτερο μάθημα όμως, μου το έδωσε στο τέλος.

ΝΑ ΜΗ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΣΑΙ ΠΟΤΕ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ. ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΙΓΟΥΡΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΑΠΩΛΕΙΕΣ. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΙΜΑΣ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΕΣΑΝ ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΖΕΣΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΤΟΥΣ ΓΥΡΩ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ. ΚΙ ΑΣ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΛΗΘΗΚΑΝ ΜΟΝΟΙ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΟΥΝ ΜΕ ΕΝΑΝ «ΣΤΡΑΤΟ» ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΧΑΝΕΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ.

Μη φοβάστε στις μάχες που δίνετε. Όταν τα πραγματικά δύσκολα αρχίζουν βρείτε τη δύναμη να τα αντιμετωπίσετε σκεπτόμενοι να υπάρξουν όσο λιγότερες απώλειες γίνεται και ο αγώνας σας να γίνεται παράδειγμα για τους δίπλα σας.

Και όταν ο αγώνας πάψει, όποιος κι αν είναι ο νικητής να τιμάτε τον ηττημένο γιατί σε αυτόν τον πόλεμο κερδίζει αυτός που πέφτει.

Την ημέρα που έχει μείνει στο ημερολόγιό μας ως η Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου, εύχομαι στην ανθρωπότητα να καταφέρει να εξαφανίσει αυτή την ασθένεια. Και στην ασθένεια να καταλάβει ότι ήρθε η ώρα να τελειώσει από μόνη της. Μέχρι τότε δύναμη σε όποιον παλεύει και θάρρος σε όσους τον συντροφεύουν.

Η Παρασκευή ήταν ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσεις το Σαββατοκύριακό σου. Στη συνέχεια έγινε το καλύτερο βιβλίο για μαθήματα ζωής.