Ουρικό οξύ και ο ρόλος της διατροφής

Κατ αρχάς πρέπει να γίνει σαφές ότι δεν ανταποκρίνονται όλες οι περιπτώσεις υπερουριχαιμίας επαρκώς σε διατροφικά μέτρα. Το ουρικό οξύ είναι μια χημική ουσία που σχηματίζεται στον οργανισμό μετά από διάσπαση των πουρινών, οι οποίες είναι μέρος της χημικής δομής των γονιδίων και υπάρχουν σε όλα τα κύτταρα του σώματος και σε όλα σχεδόν τα τρόφιμα. Αυξημένες συγκεντρώσεις πουρινών υπάρχουν σε αλκοολούχα ποτά, σε ψάρια (π.χ. σαρδέλες, ρέγγα), σε κρέατα (π.χ. αλλαντικά, εντόσθια), σε όσπρια (π.χ. ξερά φασόλια, μπιζέλια), σε λαχανικά (π.χ. μανιτάρια, σπαράγγια).

Σήμερα κατά την διάρκεια της σωστής ιατρικής εξέτασης λαμβάνεται εξατομικευμένα, ιατρικό διατροφικό ιστορικό και διερευνάται εάν ο εξεταζόμενος προσλαμβάνει μεγάλη ποσότητα διατροφικών πουρινών. Το ουρικό οξύ ωστόσο, δεν εισέρχεται στο ανθρώπινο σώμα μόνο μέσω των τροφίμων, αλλά παράγεται και ενδογενώς λόγω de novo παραγωγής πουρινών και αποικοδόμησης πουρινών, που συγκροτούν το ανθρώπινο γονιδίωμα. Επίσης υπάρχει μια ευαίσθητη ισορροπία που αφορά την άθροιση του ουρικού οξέος και την κάθαρσή του από τα νεφρά και στο έντερο.

Όταν κατά την ιατρική εξέταση και τον εργαστηριακό έλεγχο διαπιστωθεί ότι η αύξηση ουρικού οξέος οφείλεται κατά κύριο λόγο σε αυξημένη πρόσληψη πουρινών (π.χ. κατάχρηση κρέατος, κατάχρηση αλκοόλ) ή άθροιση πουρινών διαιτητικής αρχής (π.χ. αυξημένη διάσπαση πουρινών λόγω απότομης απώλειας βάρους και ακατάλληλης δίαιτας) τότε οι διατροφικοί χειρισμοί έχουν κεντρικό ρόλο στην θεραπεία. Ωστόσο σε αρκετές περιπτώσεις τα αυξημένα επίπεδα ουρικού οξέος οφείλονται σε μη διατροφικούς παθολογικούς παράγοντες, που οδηγούν σε αυξημένη άθροιση πουρινών (π.χ. καρκινώματα, ραβδομυόλυση) ή σε μη διατροφικούς παθολογικούς παράγοντες που προκαλούν μειωμένη κάθαρση φυσιολογικά αθροιζόμενου ουρικού οξέος (π.χ. νεφρική βλάβη, δυσμενής κληρονομικότητα). Στις περιπτώσεις αυτές η διατροφική θεραπεία έχει μόνο συμπληρωματικό ρόλο. Η επαρκής πρόσληψη νερού είναι σημαντική σε κάθε περίπτωση.

Πηγή: www.iator.gr