Στην χώρα των αγγέλων

«Εγώ προτιμώ να στηρίζω τους ανθρώπους όταν το χρειάζονται, αντί να ανάβω κεριά μετά», είχε πει ο Κάρλος Μαρτίνες Ντιάρτε σε μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις του. Η έλλειψη υποστήριξης από τις ομάδες που είχε περάσει ως ποδοσφαιριστής και ως προπονητής τον πονούσε. Μέχρι και χθες αισθανόταν τεχνικός της εθνικής της Γουινέας, παρ’ότι η ομάδα είχε ξεκινήσει να ψάχνει αντικαταστάτη από τη στιγμή που διαγνώστηκε ο λόγος για τους πόνους στην πλάτη που τον ταλαιπωρούσαν.

Ο «Λόμπο» Ντιάρτε δεν πέθανε μόνος, όμως τις τελευταίες μέρες του ήταν η μοναξιά αυτή που τον συντρόφευε. Ο παλαίμαχος ποδοσφαιριστής εξέφρασε τις υπάρξιακές του ανησυχίες μέσα από την ποίηση: 187 κατεχυρωμένα έργα, με την οποία αντικατέστησε την τέχνη του σκοραρίσματος. Το πνευματικό του υπόβαθρο τον κατέστησε ως έναν ασυνήθιστο άνθρωπο στον χώρο του ποδοσφαίρου: ικανό να οδηγήσει την επίθεση μιας ομάδας, με μια μπάλα, αλλά και να εκφράσει τα συναισθήματά του με πένα και χαρτί.

Γεννημένος στις 26 Ιανουαρίου του 1954 στη Ασουνσιόν της Παραγουάης, έκανε το ντεμπούτο του στα 17 του χρόνια, στην Ολίμπια της Ασουνσιόν, όταν και απέκτησε το ψευδώνυμο «Λόμπο»-λύκος, χάρη στην επιδεξιότητα και την ταχύτητά του. Με την ομάδα της πόλης του κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, του 1971, όταν έκανε το ντεμπούτο του και το 1987 όταν αποσύρθηκε.

Ενδιάμεσα, έφτιαξε την καριέρα του στην Ισπανία, ξεκινώντας από τη Σαραγόσα, το 1973. Η ομάδα προσέφερε 7 εκατομμύρια για να τον αποκτήσει, όμως πριν τα καταφέρει, ο νεαρός Ντιάρτε έπρεπε να... υιοθετηθεί, από ισπανό υπήκοο ώστε να διευκολυνθεί η αποχώρησή του από την Παραγουάη.

Αργότερα φόρεσε τις φανέλες των Βαλένθια, Σαλαμάνκα και Μπέτις. Σε εννέα χρόνια παρουσίας του στο ισπανικό πρωτάθλημα πέτυχε 84 τέρματα. Από το 1983 έως το 1985 αγωνίστηκε στη γαλλική Σεντ Ετιέν, για να επιστρέψει αμέσως μετά στην Ασουνσιόν και να «κρεμάσει τα παπούτσια του» το 1987.

Από εκείνη τη στιγμή η ζωή του ακολούθησε διαφορετική πορεία. Έδειξε τον φιλάνθρωπο χαρακτήρα του, ενώ παράλληλα συνέχισε την παρουσία του στα γήπεδα, αυτή τη φορά ως προπονητής. Εργάστηκε για τις ομάδες νέων της Βαλένθια και της Ατλέτικο Μαδρίτης, ενώ ταυτόχρονα έγραφε στίχους, συνέθετε μουσική και τραγουδούσε. Αποτέλεσμα όλων αυτών ένας δίσκος που εκδόθηκε το 1989 με τον τίτλο 'Por otros caminos'-«Σε άλλους δρόμους».

Ως προπονητής κατάφερε να σώσει από τον υποβιβασμό τη Σαλαμάνκα το 1999 και την Ταραγκόνα το 2002, ενώ υπήρξε τεχνικός και των Γκουαρανί, Ολίμπια και Ατλέτικο Κολεχιάλες της χώρας του.

Μόλις πέρσι επιλέχτηκε για να οδηγήσει την εθνική της Γουινέα για το επόμενο αφρικανικό κύπελλο, με την οποία είχε μια καλή αρχή, αφού κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο κύπελλο Cemac.

Η ασθένεια που τον οδήγησε τελικά στο θάνατο εμφανίστηκε τα Χριστούγεννα. Για αρκετές ημέρες αισθανόταν δυνατός και ικανός να παίξει ποδόσφαιρο με δύο από τους τέσσερις γιους του, στο πάρκο κοντά στο σπίτι του στη Βαλένθια. Η χημειοθεραπεία του προσέφερε στιγμές αισιοδοξίας, στιγμές όταν σκεφτόταν πως ίσως θα ξαναμπορούσε να γυρίσει την πόλη με την κόκκινη Mustang του και να ξαναγίνει εκείνος ο ψηλός, όμορφος νέος που το όνομά του έγινε συνώνυμο της λέξης «γκολ».

Τατιάνα Νιφλή