Η αδικία μιας γενιάς

Ακούμε γνώμες, διαβάζουμε, παρακολουθούμε κι εμείς τα social media όπως κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Εκεί που ο καθένας λέει αυτό που σκέφτεται, όπως το σκέφτεται, χωρίς να τον ενδιαφέρει τίποτα. Δεν το κατακρίνουμε επειδή δεν είμαστε κάτι για να το κάνουμε, αλλά έχουμε κι εμείς μια άποψη πάνω σ’ αυτό. Τέλος πάντων το θέμα είναι άλλο. Ο τρόπος με τον οποίο είχαν καταλάβει και περίμεναν οι πάντες, πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να μπει στο γήπεδο, να κάνει… πλάκα στον ΠΑΟΚ και να πετύχει μια τεράστια νίκη που «έσπασε» το αήττητο του αντιπάλου και θα είχαμε να λέμε πως κάτι κάναμε φέτος. Από πού βγήκε αυτό το συμπέρασμα ρε παιδιά; Από πού αντλήθηκε αυτή η σιγουριά; Το «Παναθηναϊκός είσαι» δεν πιάνει ως απάντηση. Άλλο τα όνειρα και η ουτοπία, άλλο η πραγματικότητα. Μακάρι να ίσχυαν τα πρώτα, αλλά δυστυχώς ζούμε στο σκληρό ρεαλισμό.

Ένα ρόστερ βασισμένο σε νέα παιδιά. Πολλά εξ αυτών ούτε τα είχαν ακούσει οι περισσότεροι. Εκτός αν θέλετε να πιστέψουμε πως όλοι ήξεραν ποιος είναι ο Χατζηθεοδωρίδης για παράδειγμα, ή ο Καμπετσής, ή ο Μαυρομμάτης, ή ο Μπουζούκης ακόμη ακόμη. Πέρα απ’ τα νιάτα, όμως, οι έμπειροι που διαθέτει στο ρόστερ η ομάδα, είναι ένας δεξιός μπακ που στο πρώτο μισό της περασμένης σεζόν όλοι τον έκραζαν και θεωρούσαν πως δεν κάνει ούτε για εναλλακτική. Ένας αριστερός μπακ που ξέρει μόνο να… τρέχει και να βαράει αντιπάλους και τι θα κάνουμε όταν έφυγε ο Χουλτ. Ένας Κουρμπέλης που είναι δυνατόν να δίνουμε τόσα λεφτά να τον πάρουμε απ’ τον Μποροβήλο; Ένας Κάτσε που είναι δανεικός απ’ τον ΠΑΟΚ. Ένας Κολοβέτσιος που τον άφησε ελεύθερο η ΑΕΚ και είχε αποκτηθεί για εναλλακτική. Ένας Μακέντα που τον έκραζαν δημόσια μέχρι και σε αρθρογραφίες. Ένας Άλτμαν που το παιδί επανήλθε μετά από σχεδόν ένα χρόνο απουσίας πριν κάποιο διάστημα.

Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr