Ωδή στον Αστρίτ τον Αϊντάρεβιτς

Άρθρο του Κώστα Βαϊμάκη

Ωδή σε εσένα Αστρίτ, που είσαι «Αλβανός» τις περισσότερες μέρες του χρόνου, αλλά «Κοσσοβάρος» όταν βάζεις το γκολ στη Ντιναμό ή δίνεις την ασίστ στον Λιβάια στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό. Τι θα πει «την έδωσε κατά λάθος την ασίστ»; Την έδωσε; Την κατέγραψε η στατιστική υπηρεσία; Τι τέλετε κύριε;

Ωδή σε εσένα Αστρίτ, που δεν σπας – δεν χαλάς. Αν ήσουν αυτοκίνητο, θα ήσουν Lada Niva κι αν ήσουν μηχανή, θα ήσουν Zundapp 125cc. Όταν όλοι γύρω σου κλατάρουν, μπαίνουν στα πιτς, περνάνε την πόρτα του χειρουργείου, λυγίζουν κάτω από το βάρος της ευθύνης (Μάνταλος, Γιόχανσον, Κονέ, Μασούντ), εσύ παραμένεις ντούρος και κοτσονάτος, άθραυστος, πυρίμαχος, ένας ποδοσφαιρικός Γούλβεριν θα λέγαμε, όπου στις φλέβες του ρέει αδαμάντιο.

Ωδή σε εσένα Αστρίντ, που «έχεις το ένστικτο του σκόρερ» και «έκανες τη δουλειά λίγα δευτερόλεπτα αφού πέρασες στο ματς». Τι θα πει «το έβαζε και η γιαγιά μου αυτό το γκολ από το μισό μέτρο;» Ήταν η γιαγιά σου στην αποστολή της ΑΕΚ; Μπήκε η γιαγιά σου αλλαγή; Ήταν εκεί που έπρεπε, τη στιγμή που έπρεπε; Τι θα πει «ναι, αλλά το μισό γκολ ανήκει στο Λάζαρο;» Τι είναι το γκολ, μπουκάλι στο Βέρτη, να αφήνεις κάβα μισομπούκαλο; Και τι θα πει «ο Χιμένεθ είχε προαίσθημα, γι’ αυτό επέμενε να περάσει ο Αϊντάρεβιτς πριν εκτελεστεί το φάουλ, λόγω ύψους;» Αν είχε ο Μανόλο κληρονομικό χάρισμα, θα τον έβαζε από την αρχή και η ΑΕΚ θα πετύχαινε γκολ στο πρώτο γκολ που θα κέρδιζε. Όλα εγώ πια;

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr