Θέλει προσοχή η συνταγή

Ονόματα όπως ο Κοντοές, ο Σιαλμάς και ο Μπουγαϊδης είναι σαφές πως δεν μπορούν να προκαλούν ενθουσιασμό. Την ώρα που σε έναν εκ των βασικών ανταγωνιστών, φέρεται να συζητούν για ποδοσφαιριστές από το πάνω ράφι, η σύγκριση είναι αρνητική.

Ωστόσο, έτσι όπως είναι τα πράγματα για την ΑΕΚ, δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές. Η διοίκηση προσπαθεί να «αντιγράψει» πολλά από το πλάνο του 2004. Η αντιγραφή, πάντως, δεν μπορεί να αποτελεί οδηγό επιτυχίας. Τουλάχιστον από μόνη της και χωρίς να υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Ας θυμηθούμε τα δεδομένα του 2004 και ας τα συγκρίνουμε με το σήμερα:

• μόλις είχε αναλάβει τη διοίκηση ο Νικολαϊδης. Εντελώς άφθαρτος, με σταλινικά ποσοστά αποδοχής από τον κόσμο, που στήριξε τη προσπάθεια και η ΑΕΚ έφτασε να έχει 40.000 σε ματς με την Καλλιθέα. Ο Νικολαϊδης μπορούσε να εμπνεύσει και είχε καταστήσει σαφές, πως οι στόχοι δεν μπορούν να είναι υψηλοί όπως αρμόζουν στην ΑΕΚ. Τουλάχιστον για μια σεζόν, όταν είχε και την έγκριση του κόσμου. Τώρα ο Αδαμίδης μετρά ήδη ενάμιση χρόνο εμπειρίας στα διοικητικά. Εχει αποδείξει πως είναι ικανός, μένει μακριά από λαμογιές, έχει επικοινωνιακές ικανότητες

• στον πάγκο ο Νικολαϊδης εμπιστεύθηκε τον Σάντος. Προπονητή που ήξερε καλά από τη πρότερη συνεργασία τους, που είχε επίσης μεγάλη αποδοχή από τον κόσμο και είναι μετρ στη δημιουργία ανταγωνιστικών ομάδων από το μηδέν. Να παίρνει αταίριαστα υλικά και να τα φτιάχνει με σωστό τρόπο, ώστε να μπαίνουν σε στόχους. Μπορεί να είναι αμυντικογενής, να έχει αδυναμία στην ολοκλήρωση της προσπάθειας, αλλά η ικανότητα στη δημιουργία είναι μοναδική. Ο Χιμένεθ έχει κι αυτός εξαιρετική αποδοχή από τον κόσμο, έχει τεχνογνωσία για τη λειτουργία μιας μεγάλης ομάδας και την ανάπτυξη των υποδομών και θα κριθεί πλέον με μια ομάδα που θα έχει δημιουργήσει εκείνος, χωρίς δικαιολογίες και ελαφρυντικά

• το ρόστερ εκείνης της σεζόν είχε υποστεί αποψίλωση. Θυμηθείτε πως η ΑΕΚ αποτέλεσε τη βάση της Εθνικής που κατέκτησε το ευρωπαϊκό. Αναγκαστικά αποχώρησαν πολλοί ποδοσφαιριστές, αλλά η ΑΕΚ διατήρησε ένα φανταστικό κορμό. Στην άμυνα απέκτησε τον Αλβες, έναν εκ των κορυφαίων στόπερ της ηπείρου. Στο κέντρο είχε τον Κατσουράνη στα ντουζένια του και τον φονιά Ασουνσάο και στην επίθεση τον Λυμπερόπουλο σε μια ώριμη και παραγωγική χρονιά. Τώρα οι «κολώνες» είναι οι Δέλλας και Λυμπερόπουλος, σε προχωρημένη ποδοσφαιρικά ηλικία, λίγο πριν τον τερματισμό. Ο Μάκος έχει προσόντα, βγάζει ηγετικά χαρακτηριστικά, αλλά θέλει πολλά ψωμιά ακόμα (και σαφώς περισσότερη επιθετική συνεισφορά) για να συγκριθεί με τον Κατσουράνη

Για όλα τα υπόλοιπα, ενδεχομένως να βρίσκονται λύσεις. Ο Αδαμίδης δεν είναι Νικολαϊδης, αλλά είναι σαφώς πιο ικανός σε οικονομικούς χειρισμούς. Ο Ιβιτς είχε γίνει τεχνικός διευθυντής σε ένα βράδυ, όπως και ο Γκρέταρσον που πλέον έχει και ένα χρόνο εμπειρίας. Ο Μάρκος και οι υπόλοιποι σκάουτερ έκαναν πολλές γκέλες πριν μάθουν και στην ΑΕΚ μπορούν να ελπίζουν πως έτσι θα λειτουργήσει και ο Σαβέβσκι. Οι αγωνιστικές επιλογές, έστω κι αν είναι δύσκολες, μπορεί να γίνουν με υψηλά ποσοστά επιτυχίας. Μη ξεχνάτε πως και τότε, η ομάδα πέραν της εντυπωσιακής τετράδας είχε παίκτες λαχεία, όπως ο Σοάρες, ο Μπούρμπος, ο Κρασσάς, ο Κόντης και ο Τζιωρτζιόπουλος. Αυτό που αποτελεί την ειδοποιό διαφορά είναι η στάση, η διάθεση και οι αντοχές του κόσμου.

Τότε οι ΑΕΚτζήδες έτρεχαν σαν τρελοί στις εκδηλώσεις της «Ενωσης 1924». Οι εποχές ήταν καλύτερες, τα οικονομικά πολύ πιο ανθηρά και σχεδόν όλοι, έδειχναν διατεθειμένοι να σταθούν τη προσπάθεια. Ενιωθαν βαθιά μέσα τους, πως αγοράζοντας διαρκείας, απλό εισιτήριο ή ένα κασκόλ από την μπουτίκ, έσωζαν την ΑΕΚ. Το πίστευαν, όσο κι αν ήταν ουτοπικό. Τώρα, νομίζω πως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Όχι μόνο επειδή τα λεφτά δεν περισσεύουν πια σε κανέναν και όλοι τα βγάζουν δύσκολα. Αλλά κυρίως επειδή χάθηκε η εμπιστοσύνη. Ξοδεύτηκαν δυνάμεις χωρίς πραγματικό λόγο και ο άλλος σκέφτεται δύο και τρεις φορές να δώσει τα λεφτά του. Και δεν είμαι καθόλου βέβαιος, αν ο ΑΕΚτζής αντέχει να σφίξει κι άλλο το ζωνάρι ή απλά θα βρει κάτι άλλο για να γεμίζει τη ζωή του.