Η υποκρισία του πανό

Τίποτα

Για το πανό, λοιπόν, στο Παναθηναϊκός - Εργοτέλης έγινε ολόκληρη ιστορία. Διακοπή του αγώνα, παρακάλια από τα μεγάφωνα, περατζάδες του Γόντικα και έλεγχος στα αμάξια των οπαδών μετά τον αγώνα για να εντοπιστεί το επίμαχο πανό. Για τα δεκάδες πανό σαν κι αυτά που ανέφερα επιλεκτικά, δεν έγινε ποτέ τίποτα. Κανείς δεν έκανε τίποτα, έμειναν κρεμασμένα για όσο ήθελαν οι δημιουργοί τους.

Δεν έκαναν τίποτα οι διαιτητές ή ο παρατηρητής. Δεν έκαναν τίποτα οι παράγοντες των ομάδων, φιλοξενούμενοι ή γηπεδούχοι. Δεν έκαναν τίποτα οι υπεύθυνοι της λίγκας ή οι άνθρωποι της αστυνομίας. Δεν έκαναν τίποτα τα κανάλια, τα οποία πληρώνουν κι έχουν την ευθύνη της εικόνας που στέλνουν στα σπίτια μας. Κανείς δεν έκανε τίποτα.

Τύπος

Στις εφημερίδες και στα σάιτ βρήκα πάμπολλα αποδοκιμαστικά σχόλια για όσα συνέβησαν στο Παναθηναϊκός - Εργοτέλης. Για την επιλεκτική ευαισθησία των διαιτητών, που δεν καταλαβαίνουν το κλίμα που επικρατεί στη χώρα, για τις άνωθεν εντολές, για την ελευθερία της έκφρασης, για την απαράδεκτη συμπεριφορά της αστυνομίας μετά τον αγώνα, για την χούντα στην οποία ζούμε, κτλ.

Και σπάω το κεφάλι μου, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ αντίστοιχη στάση από τον Τύπο για τις δεκάδες φορές που εμετικά πανό κοσμούσαν τις κερκίδες κι έμπαιναν στα σπίτια μας. Οι συνάδελφοι φωνάζουν “γιατί ξαφνικά τους έπιασε όλους τέτοια ευαισθησία, επειδή αφορά τη Βουλή;”, αλλά, ας με συγχωρέσουν, έχω κι εγώ παρόμοια απορία γι’ αυτούς. Κι εσείς πρώτη φορά δεν στρέψατε το βλέμμα στην κερκίδα;

Άστο να πάει

Ας μην απαντήσουν αυτοί, ας απαντήσετε εσείς. Θυμάστε άρθρα να ασχολούνται τόσο έντονα με το περιεχόμενο των εμετικών πανό; Θυμάστε καυτηριασμό της αισθητικής τους, θυμάστε σοβαρή ενασχόληση του Τύπου με το γεγονός πως κανείς δεν κάνει ποτέ τίποτα και τα πανό αυτά μένουν κρεμασμένα για ώρες; Θυμάστε κάποιον να αναρωτιέται γιατί η Νόβα ή η κρατική τηλεόραση δεν ζητάνε οι ίδιες να γίνει κάτι, αφού αυτές πληρώνουν για να βάζουν την εικόνα στο σπίτι μας;

Μάλλον όχι. Κι είναι και λογικό. Γιατί να δυσαρεστήσεις τους οργανωμένους, γιατί να τους κριτικάρεις, γιατί να μπλέκεις. Άστο να πάει, αυτή είναι η σκέψη πίσω και από τις δύο συμπεριφορές. Αυτός είναι ο λόγος που κανείς υπεύθυνος δεν κάνει τίποτα για τα πανό. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Τύπος δεν ασχολείται, εκτός βέβαια από τις περιπτώσεις του οπαδικού Τύπου, που θα σπεύσει να καυτηριάσει αυτά που κρεμάνε οι απέναντι, αλλά ποτέ αυτά “των δικών μας των παιδιών”.

Ίδιοι

Και φτάνουμε στο Σάββατο. Επειδή το πανό μιλάει για τη Βουλή, ξαφνικά όλοι οι αρμόδιοι ήθελαν να κάνουν κάτι για να κατέβει, ασχολήθηκαν σοβαρά και με ζήλο. Κι ακριβώς για τον ίδιο λόγο, επειδή το πανό μιλάει για τη Βουλή και τη Βουλή όλοι τη βρίζουν, ο Τύπος εξερράγη εναντίον της διακοπής και της στάσης των διαιτητών και της αστυνομίας. Και οι δύο πλευρές έχουν την ίδια απαθή στάση σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις, και οι δύο πλευρές άλλαξαν ξαφνικά στάση λόγω του ιδιαίτερου περιεχομένου.

Κόσμος και Τύπος, λοιπόν, κατηγορούν τους αρμόδιους για επιλεκτική ευαισθησία και υποκριτική στάση. Είτε έχουν δίκιο, είτε έχουν άδικο, οι κατηγορίες θα πρέπει να τους επιστραφούν στο ακέραιο. Όσο ξαφνική κι υποκριτική μπορεί να είναι η στάση των διαιτητών και της αστυνομίας, εξίσου λαϊκίστικη, επιλεκτική και υποκριτική είναι η στάση του Τύπου και κατά συνέπεια του κόσμου που χειροκροτεί.

Ο κανόνας

Τέλος, όσον αφορά το πανό, είμαστε αυτό που κάνουμε με συνέπεια. Εννιά φορές στις δέκα, το περιεχόμενο των πανό γεμίζει το μυαλό μας και την ψυχή μας με έχθρα, μίσος, αισθητική πολύ χαμηλού επιπέδου και ωμή βία. Οι εννιά φορές είναι το θέμα, αυτές είναι ο κανόνας κι ο κανόνας του εμετού δεν αλλάζει επειδή μια φορά ανέβηκε ένα πανό για τα λαμόγια στη Βουλή που θα τα πνίξει η οργή των εξεγερμένων.

ΥΓ. Το κείμενο γράφτηκε κι αναρτήθηκε πριν την έναρξη του ντέρμπι στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Ελπίζω όλοι οι τηλεθεατές να χορτάσατε από επίπεδο και ελευθερία έκφρασης, αλλά και από επιλεκτική στραβωμάρα κι αναισθησία.